Alle inzendingen over ONTNUCHTEREND

moeizaam ontlast de houder zich van het offer, woorden van wierook galmen door de stille kamer het schreeuwt – het is hier overbevolkt, mijn dood heeft geen wensen in de kieren van zijn adem en ontnuchtering zetelt de wens die dan toch ongenoeglijk maar duidbaar de kans creëert door hongerige staven te scherpen die het lichaam zullen breken…

toevertrouwde aan mijn maagdelijk wit papier ze fluisterde gevoileerd met zachte strelingen expressie in mijn zuchten nee, ik had nooit honger mijn enige trek werd gevoed door de zinnen van een vrijgevige muzische schone die mijn lakens deelde en daarna vernevelde om de volgende nacht weer verfrissend trouw mijn inkt te verversen tot het ontnuchterende…

Op het tanende doek van de leeg gewaaide decemberlucht, de grijze zon constant onder, sterren luieren achter hun vitrage, het doet er weinig toe hoe ik mij voel, met wie of wanneer ik deze dag zal velen of dat ik er morgen nog zal zijn, of ik de ontnuchterende morgen kan ontcijferen, dan ben ik een makkelijk te verwijderen beeld…

Bij de buren klinken groetende geluiden in uitgelaten vorm met de jeugdige spiraal zonder dure slotsom langs oprotpremie, geen mishandeling voor ontnuchtering ze weten wil waar dat vandaan komen goed voor mag zijn schijnt mijn bevestiging overeenkomstig haar lenigende kijk op het wereldbeeld in het achterhoofd.…

Lijkt weemoed zich in gemakzucht te herkennen, in ontnuchterende ochtendlicht, valt - onherroepelijk - het half geopende venster dicht. D'une part l'amour est léger, d'autre part crédule. Enerzijds is liefde lichtvoetig, anderzijds goedgelovig. Moreau…

De ontnuchterende koude bries steekt als naalden op mijn huid. Hiaten van de nacht verschijnen. Plaatsvervangende schaamte weerkaatst in vreemde ogen van een bekend gelaat. De fronzen van afgunst, trekken diepen groeven in mijn gezicht. Het optekenen van nieuwe "slechte" herinneringen etsen rimpels in mijn huid.…

eerst nietsvermoedend nog van het dodelijk verderf dat magere hein strooide hoopte ik wakker wordend de nachtmerrie te verlaten waarin als overrijp de appels uit de boom van leven vielen als een koude ochtenddouche was ontnuchterend het nieuws dat er geen ontsnappen was aan de haard van het inferno dat met afgrijselijke explosies de…

Zij loopt naar haar huis door de lege straat. Het is nog vroeg. Ik loop haar achterna, vijftig meter tussen ons. Ze zullen wel denken: wat een geile bok. Maar misschien zet ze koffie voor me.…

Vermoedelijk was het zoiets als 'shit'. Of 'hé'. Je vader zegt vaak 'hé, hé' op een manier die jij goed na kunt doen, met een vraag erin, die me passend lijkt als je een sloot in rijdt. Of 'ho'. De auto was tenslotte maar geleend. Je lijkt me ook wel iemand die al jaren had gefantaseerd hoe het moment suprême zou zijn. Die uitspraken…

Maar als ik me in een gevoel verslik en ontrafeld wordt door een ontnuchterende rede zijn de angsten uit ervaring, waar ik op wil bouwen en daarop de stappen moet vertrouwen gegrond in afkeer van een filerend ego in reflectie vermomd als spiegelbeeld, omhult verder niets en maakt dat ik stik.…

Met de ontnuchtering van de koude grond. Die zijn oor te luister legt aan de hartslag van de ochtendstond. Pompt een nieuw optimisme heel sereen wat muzikale warmte door al mijn bloed- vaten heen. Een cardiologische ochtend- serenade in de opmaat naar wat vreugde om een nieuw begin.…

Op het pallet van een vol gewaaide decemberlucht, de vergrijsde zon gaat kopje onder, de maan luiert achter z’n vitrage het doet er weinig toe waar ik op doel met wie of wanneer ik deze dag zal delen of dat ik er morgen nog zal zijn, of ik de ontnuchterende morgen kan ontcijferen, verbaal dan wel naast een verwijderd beeld op…

Met naam en toenaam Plaats van handeling winst en/of verlies Maar met maximaal respect Soms wel met een A van act Naar de man, de vrouw, de mens Nederland, Europa, de Wereld En op Willeke terug te komen Ik zing ook en zij ook nog Met haar register van 1 octaaf Blijft zij je, ons betoveren En dat is wat ik vooral wil Betoveren en ontnuchteren…

lief blijmoedigheid aan de balie assistenten zeer hulpvaardig artsen begripvol deskundig zelfs de parkeerwacht aardig ‘k voel me op mijn gemak ook in de superschone toiletten zalige koffie in het restaurant ik moet werkelijk gaan opletten het verblijf niet al te ideaal voor te stellen daar is de post een envelop met een rekening ontnuchter…

Je spreekt vaak over de complexiteit van het leven dat ons is gegeven, over hoe de mensheid ontnuchterend van geluk mag spreken dat er kinderen onbevangen registrerende pennen zijn. Sommige uitspraken van je zijn als een liedje een bijzondere versregel of persoonlijke brief.…

om te gebruiken, vervloekt door herkomst en afkomst doorzichtig glas, onbreekbaar als druppels regen in een schemerplas hun gelijkenis met de maat der dingen, ongenaakbaar als onvoltooide tekst te spellen, kluwen wol van nog onwillige truien, gesponnen uit de lettergrepen van syllaben, afglijdende strofen van onbedoelde muziek, ontnuchterende…

Verpakt in nieuwe zakken met speels gemak, als noviteit wordt opgediend en naar gelang, als verschraalde etensgeuren zijn weggemoffeld onder het tapijt en het bloemetjes behang, blijft de associatie van een retrospectief gevoel, gebonden door ontnuchterende gedachten, dat oude pantoffels nu toch echt versleten zijn, ben als marionet gebonden…

Zijn rug, jouw laatste aanblik, ontnuchterend ontwaken, door het slaan van de deur. Achtergelaten, met stukgeslagen liefde, bijeenrapend, in teneur. Nu weer op eigen benen, het stuur van het leven in eigen handen genomen. Het dal verlaten, boven op de berg, berusting, met de tijd gekomen.…

niet voor donker of het schelle licht, voor een optreden op een duister feest, voor langdurige stiltes, in het vijandige verkeer of in aanstormende dromen waarin ik bivakkeer, waarin het zicht en afloop niet gunstig lijkt, als ik mij in dat gevoel verslik ontrafeld wordt door de ontnuchterende rede, zijn de angsten van ervaring, gegrond…

Als ik me in dat gevoel verslik ontrafeld wordt door ontnuchterende rede, zijn de angsten van ervaring, gegrond in afkeer weer te ontleden, verstomd de reflectie van het spiegelbeeld, verhult verder niets, maakt dat ik stik, verstrikt aan lijnen als marionet vermomd, onderschrijft de noodzaak in het spoor van oorzaak en gevolg, processen…

's Avonds dronk ik nog wat Martini's weg met de gammele Roger Moore, wat whisky's met de dikgeworden Sean Connery en om te ontnuchteren espresso's met George Clooney, die nogal aanpapte met Carice, waardoor ik vervroegd naar Nederland terugkeerde. Thuisgekomen lag er een ansichtkaart op de mat: 'Sorry, schat, droom maar lekker door!…

tussen alles zelfs al wil je alles verbreken de scherven schuiven steeds weer terug en passen precies in elkaar breuklijnen als rimpels als littekens van het leven geen ontkomen aan de reis gaat almaar verder een eindpunt is er niet zelfs niet aan die andere kant van de heuvel waar het gras groener lijkt dan het is waar alle mysteries ontnuchterend…

Het leven is soms een ontnuchtering van niet uitgekomen dromen. Het ontwaken zegt dat wij bestaan. Een droom kan nog altijd uitkomen. Maak een stukje voor mij vrij. Geef een stukje van je hart. Open een stukje voor mij apart; en deel het leven door een deel van mij.…

Dat eenzijdig duurzaam zwijgen binnen Brusselse burelen in het hart van België over de vluchtelingendeal werd ook voor Frans etwas zu viel - dan wil hij kwijt wat niet beviel... ...de microfoon bleef registreren, lijdzaam liep de camera mee; dankzij die man uit Gooise streken werd het ook voor Timmermans een op zijn minst ontnuchterend…

Wat klonk het prachtig toen de wanden van je luchtkasteel met een luide knal gebombardeerd werden, er kogels door de muren braken. De schilderijen aan de wanden trilden. Je gezicht barste in de spiegel. Servies viel uit kasten. Nu had je een excuus om nieuwe te kopen. Oorverdovend mooi klonk het toen het doorzichtige anker op de straatstenen…