Netgedichten

netgedicht (nr. 39.462):

Stukgeslagen liefde

Op een roze wolk gevonden in toevalligheid.
Liefde, eindeloze warmte, jawoord tot de eeuwigheid.
Beschermende handen, die de kou van de wereld weerstonden.
Deze handen, gebald, de liefde stukgeslagen, de woede, in enkele seconden.
Jouw eens zo liefdevolle ogen, verlangend gericht op zijn hele wezen.
Nu diezelfde ogen, dik, van pijn en verdriet, starend naar wat is en was.
Stukgeslagen liefde, als uit het niets verrezen.
Zijn rug, jouw laatste aanblik, ontnuchterend ontwaken, door het slaan van de deur.
Achtergelaten, met stukgeslagen liefde, bijeenrapend, in teneur.
Nu weer op eigen benen, het stuur van het leven in eigen handen genomen.
Het dal verlaten, boven op de berg, berusting, met de tijd gekomen.
Bijeengelijmd met hoop en kracht, de stukgeslagen liefde.
Gebroken is alleen de pijl, die toen jouw hart doorkliefde.