Alle inzendingen over OPBLOEI

catacombe di san callisto a roma als ik als een tere bloem ophoud te bestaan in een wiegend veld van pure schoonheid zullen velen me nooit missen maar jij bloeide naast me ik hoorde jouw muziek en zag je zuiverheid vergeet me niet we deelden de zon zagen de sterren lachten naar het leven dat altijd weer zal opbloeien in hen…

we schrijven bij elkaar blijven samen in tal van zoete woorden hoor soms een lach opbloeien die warmte en kleur geeft aan wat wij ordenen in een wereld die niet meer de onze is wij hebben ons vergist dachten te delen emoties en beelden maar eigenzinnigheid verstond geen ander woord dan doodslag en brute moord weer is er geen…

magische spiegel lonkt en blikt geheimzinnig verzacht hartepijnen met diamanten stralen haar wereld in ziel verzonken droombeelden verkennen vrij door betoverende landschappen zomerbruisende geuren verwekken opbloeiende hartstocht in sneller galopperend hart stroomt nieuwe energie door fonteinen omringt gelaat glanst van schitterend…

Zo brengt ze, de milde natuur, vreugde nevens bittere nood ; het schaterend nest bij 't zwijgend graf, opbloeiend leven naast de dood.…

Zo brengt ze, de milde nature, vreugde nevens bittre nood ; het schaatrend nest bij 't zwijgend graf, opbloeiend leven naast de dood.…

Als bomen hun takken versieren zangvogels zich laten horen de eerste slakken aansporen raak ik in gedachten verzonken als bermen bedekt met klaprozen verstilde harten doen opbloeien samen met elkaar verzoenen raak ik in gedachten verzonken als weelderig uitgestoken halmen hun warmte de dag laat gloren op oogsten vertrouwen morgen…

stil verdriet Vinden hun weg langs paden gebaand door emoties overmand Stromend langs gedachten die zich laten meevoeren naar een nieuw begin Waar de zon weer schijnt en de donkere hemel opdroogt in het licht Met wortels stevig in de grond vol vertrouwen opkijkend naar een nieuwe dag Dan zie ik je weer langzaam opbloeien…

Haar haar had de kleur van het heldere doorzichtige zilveren water van een beekje in opbloeiende lente de wind liet het losjes om haar hoofd wapperen haar wimpers als roetzwart spinrag op blozende wangen toen ze begon te praten klonk haar stem als muziek en donkerbruine honing haar lach als een betovering hij liet zijn hart bespinnen…

het hangt het hangt waar iedereen zo naar verlangt koeien als kinderen zo blij bespringen met bokkensprongen de jonge verse frisgroene wei het bos ritselt liefdevol met tedere geuren het gerucht wie herkent de opbloeiende klanken niet van de vogels die de stilte vullen met hun aanzwellend teder liefdeslied de wind strooit het over ons…

Stijf zeewier steekt recht omhoog uit de golven _ als een drenkelingshand Oudejaarsmorgen: ik wacht maar _ in kamerjas; de dag mag lang zijn. Paarse dophei bloeit, krijgt méér wonderbare pracht onder verse rijp. De rijp glimt en kraakt, doet verlangen naar wat ouds: bepoederd gebak. In de nieuwjaarsnacht spat vuur uit een kinderhand…

ik schilder je in rechte lijnen je kronkelt onder mijn penseel in kleuren wil je wel verschijnen mijn strakheid is je iets te veel wilt vrijheid in vervloeien ik voel je grilligheid opbloeien in momenten met elkaar ontspan en ben mijn muze maar het grootdoek van gedachten staat al tijden klaar, ik raak je niet met varkenshaar maar marterzacht…

Soms zo verloren dat mijn hart bloed Golvende tranen emotionele vloed Soms droom ik en lijkt alles lucht Oneindig zweverig als ik weer vlucht Soms ben ik leeg en vol van binnen Wil en moet weer opnieuw beginnen Voel denk en leef tast naar de kracht Grijp nu mijn kans genoeg afgewacht Vechten zal ik nu alle pijn voorbij Opbloeien…

oplaaiend vurig verlangen in steelse smeulende blikken hete dromen en dan kille spot een duist’re geest vol verterende zwarte haat voor de uitverkorene de nachthemel kleurt vaalrood trage rook torent hemelhoog verduistert de stille maan het vuur van haat is geblust opbloeiend geluk is verteerd door vlammen van hete jaloezie in maanloze…

doet minder zeer Langzaam afstand van de liefdes pijn Vind het zelfs fijn soms alleen te zijn Langzaam wennen aan wat niet meer is Soms vergeet ik even dat ik je nog zo mis Langzaam uit de put terug naar het licht Eindpunt tranendal hoofd omhoog gericht Langzaam besef ik dat ik elke dag groei En ook zonder jou stilaan weer opbloei…

Jij doet me opbloeien Jij maakt mijn dag Mijn liefde begint te groeien Jij zorgt voor mijn lach Jij weet me te raken Jij brengt me op 'n idee Jij kan mooie dingen maken Jij leeft met me mee Jij doet me zweven Jij maakt me blij Jij doet me opleven Jij geeft om mij Jij bent in mijn gedachten Jij doet me goed Ik kan haast niet wachten…

nagalm van genoten geluk dat onverhoeds ging barsten toch ligt het erf weer boordevol met zaaigoed uit gekwetste vruchten dat bevroeden doet wat komen gaat laat nu die harde zaden maar in ons zilte traanvocht wellen tot de schutsvellen ervan openspringen kiemen zullen dagen kleuren de geuren verleiden straks zinnen in mei tot een opbloei…

man, een vrouw wordt die vernedering verdiend streelt het je eergevoel bekijk je naaste eens een keer alleen een snelle blik doorvoel de ergernis, die in hem/haar is bespreek het met gevoel bekijk je naaste nog een keer de bron van alle goed de liefde,die hij/zij hebben moet ligt binnen jouw bereik bekijk je naaste nog een keer de opbloei…

nog gloort in het blauw van je ogen de witte wereld die zwart omkranst door tegenlicht intens helder brandt ze blinken onder plukjes gemêleerd grijs dat met alle kleuren herfst spaanders de komende egaliteit van sneeuw en ijs snel zal breken waar ook je lach de snerpende kou zal doen gloeien in een opbloeiend contact dat een magische…

heb mezelf bekeken in dit nieuwe jaar maar zag geen enkel teken van opbloeiende schoonheid daar een stukje ironie en valse treurigheid omdat ik ondanks alles deze leeftijd heb bereikt wees blij met mij want ook jullie zijn de echte overlevers van alle generaties genengevers wij zijn het surplus dat de mensheid heeft kunnen genereren…

ironische smaad Versmeltend gedacht wat je niet zei of vond "Beheerst beleid versus wettische macht" Gedane gedachten nemen geen wederkeer Verleidende zon, wat je wist, deed of dacht Gesloopte gebouwen lokken opbouw meer en meer Vervlochte beloften in blikken of blozen Geruisloze schreeuwen grijpen mijn stem "Vergane schepen versus opbloeiende…

Rozen, uw wit en rood, Fel in de lucht opbloeiend, Schijnt mij géén morgenrood Van nieuwe liefde, ontgloeiend. Maar toch, ik vraag: Bloei door, Bloei door in mijn nabijheid: 't Is of 'k u fluistren hoor Het gouden woord van Vrijheid.…

Liefde moet niet lijken Maar moet steeds blijken Een lief of klein gebaar Raak die gevoelige snaar Liefde is niet te dwingen Maar moet je toezingen Ontmoeting vol van geluk Zaligmakend verrukkelijk Liefde zal steeds groeien Harten zullen opbloeien Vervlochten in samenzijn Twee zielen op een lijn Liefde verlangt openheid Praten huilen…

verstaan zie nog teveel vervalste kleuren van het leven in de schaduw over de grenzen van het leven die banden van geliefden breekt noem het zielenpijn soms denk ik dat uit zwijgen woorden kunnen bloeien die de schoonste bloem evenaart fluistert zacht vanuit de knop een stem dat bloemen weer zijn te verstaan als onvervalste kleuren opbloeien…

mimosa ons gekwetter wordt begeleid door getjilp van verschrikte mezen die verontwaardigd over ons kabaal nog harder aan hun nesten pezen gelegen tussen madeliefjes flirten we met de middagzon en zien geen enkele schaduw aan het hemelse plafond we dragen de lente op onze handen heel voorzichtig naar de zomer toe dralend bij elk opbloeiend…

De kracht van het woord, de klank eeuwenlang door heiligen gehoord hun ziel opent zich, spreekt overtuigd, "zelfs de prachtigste lotusbloem kan opbloeien uit de modder" hoort Om Mani Padme Hum klanken bevat, zo wordt gezegd, totale lering.…

De opbloei der beschaving was nog jong; Gods Woord klonk als een eenzame guitaar, die ronddoolde met zuiv're, krachtige snaar, door stadsvertier en stille nachten drong. Hoe groeide samenspel van oor en tong! De mensen vol vragen hielpen elkaar te speuren naar de hemelse Kunstenaar, schiepen uit zijn wijs een gedachtenwrong.…

Na de nachtrust volgt een nieuwe dag Waarin zomers alles weer gaat groeien En de natuur helemaal gaat opbloeien Zodat een ieder hier van genieten mag. Laten we God danken voor al het goede Ons geschonken in de natuur Zo schitterend mooi en zo puur Moge het zo blijven onder Gods hoede.…

Wanneer verdriet de tijd inhaalt herinneringen dagelijks opbloeien zullen dierbaren nooit vergeten worden zij gaan haast tastbaar groeien Wanneer dagen donker worden brandende kaarsjes voor de ramen staan vertellen verhalen bijna beeldend hoe het in 't leven ooit is gegaan Wanneer speciale dagen worden gevierd de ene belevenis de andere…

ik kan het niet verdragen dat ik de vrede van onze kat zou verstoren, zij slaapt in mijn schoot, en deze tranen zijn niet gemaakt van woede, van angst, van verdriet, maar, opbloeiend, in vreugde. Mijn hart hongert naar leven dat ik uit de dagboeken alleen niet aan mijzelf kan geven.…

Misschien dat uit deze narigheid, met heel veel vlijt, de komende tijd, iets moois zal opbloeien, maar ‘k hoop geen bonussen meer zullen groeien. Kredietcrisis 2009…