Alle inzendingen over Ommekeer

Hoe komt het toch Dat ik niet begrijp of leer Dat niet zonder elkaar kunnen Altijd samen willen zijn Iedere dag, telkens weer Door omstandigheid en ommekeer Verandert naar steeds minder meer Het hevige verlangen Elkaar te willen zien Langzaam gereduceerd wordt Tot af en toe en heel misschien Dat liefde dooft vervaagt en eindigt In verbitterdheid…

Een ommekeer in mijn leven. Alles staat op z’n kop Mijn eigen ik, een jij En jij en ik samen een wij. Mijn binnenste schenkt me zijn glimlach. Vol vreugde zie je naar mij uit. De weg naar binnen is gevuld met beminnen…

zou de bekend scheldende politicus ooit nog tot bedaren komen mooi zou dit zijn eten benoemen als vreten niet beschaafd niet fijn mannen zodanig gefilmd graag nu een prettige ommekeer respect krijgen zozeer wat vinden u allen van houten speelgoed bouwen voor de gevluchte kinderen nou wellicht zegt dan dat mopperende…

. ----------------------------------------------------------------- Uit: 'Ommekeer', 1975.…

‘k hoorde mijn ziel in weemoed zingen toen de avond viel zonder enig licht geen morgenlicht om nieuw te beginnen alleen tranen brengen mij een wazig zicht hoelang blijft het duren voor de zon verrijst achter die hoge muren en mijn pijn verdwijnt komt er een ommekeer waar ik zolang op wacht vind ik mezelf ooit weer na een…

‘k hoorde mijn ziel in weemoed zingen toen de avond viel zonder enig licht geen morgenlicht om nieuw te beginnen alleen tranen brengen mij een wazig zicht hoelang blijft het duren voor de zon verrijst achter die hoge muren en mijn pijn verdwijnt komt er een ommekeer waar ik zolang op wacht vind ik mezelf ooit weer na een…

Steeds maar cirkels, kringen in het rond Licht in het hoofd, niet in staat om contact te maken met de aarde. Gevangen in gedachten en patronen. Zie niet hoe het blad aan de Linde zich ontvouwd. Mijn hoofd zit vol. Ik loop door zonder te zien. Zolang als mijn voeten me nog willen dragen. Had ik maar oog voor de vogels, symbool van vrijheid…

In deze tandenloze tijd verbijten wij het oude zeer tot diepe afgronden bereid zoekend naar sterke ommekeer wij staan op de kleinste markten met ons geestelijk eigendom perkjes die we samen harkten bruut uitgevlakt door reuzengom zo verteerd tot blanco vellen ooit vol integer ingevuld zullen wij elkaar bestellen in hopen, liefde en geduld…

Verkleumd tot in 't diepst Van mijn gedachten zwerf ik Doelloos over platgetreden paden Niet wetend welke richting ik Moet gaan - de richting die ik Zoek lijkt zinloos en onzichtbaar Begraven in het landschap dat wereld Schijnt te heten, door haar was ik verslonden, En toen kwam vandaag zo maar de ommekeer, Heeft het voor 't eerst…

In de computer zit een chip alles in elkaar de chip bevat informatie die wij niet kennen alleen een paar knappe koppen die hard in de wereld rennen om meer te weten te komen over ons heelal of de aarde onze grote bal de geheimen zijn ons niet meester geen platen draaien meer het doet ons allemaal een beetje zeer en er komt geen ommekeer…

onzekere nummers in een groeiende maatschappij wie is de volgende staat voor in de rij verzekeren is geen optie niemand gaat voor wie wacht er af mag er door garantie voor iedereen arm of rijk wie trekt het langste eind breekt door de dijk de lijst kent geen tijd vraag blijft: hoe en wanneer wie is de sterkste maakt de ommekeer…

hoe kon ik mijzelf zó misrekenen, waarom toch deze plotselinge ommekeer...…

Al lijkt je weg zo donker, Ooit komt er voor jou een ommekeer. De donkere tunnel opent zich, Het heldere licht schijnt je toe. De takken en bomen zijn weg, Je mag leven!…

Maken wij elkaar ontroostbaar hou ik mezelf als kind op schoot languit liggen op een draagbaar en even vrijen met de dood schreien wij dezelfde tranen zodra de zielen zijn ontbloot ver van huizen en van banen hou ik mezelf als kind op schoot onze weerzin tegen onweer dat valse lucht met water hoost spant regenboog als ommekeer naar diepe…

De ondraaglijke pijn het intense verdriet is zo reëel wordt soms teveel het voelt niet goed roept om warme gloed Dan komt de ommekeer verdwenen is het oude zeer je ziet weer een horizon wist niet dat het nog kon er zal altijd weer licht gaan gloren als een nieuwe dag wordt geboren en de zon je weer verwarmt die je wezen omarmt dan…

wanneer alles weeral eens tegenzit en het denken verstoort het evenwicht zo ook het verdriet verdrijft de blijdschap dan treurt de lach in gevangenschap we willen wel maar kunnen niet zo goed het luisteren naar die gedwongenheid ons hoofd knikt steevast op en neer maar het hart wilt juist die ommekeer we kunnen elkaar in de haren vliegen…

dit was weer een van die meest leerzame jaren van de afgelopen tijd die heb je zo af en toe een keer nog nooit streken we elkaar zo tegen de haren nooit was er zo weinig en zo veel solidariteit dit jaar wierpen we in vele spiegels een blik wordt dit het jaar gemarkeerd als de grote ommekeer?…

Ik liep langs akkers van verlatenheid Door dorre droogten vol met onbegrip Gegroeid in jaren tijd Ik zag geen kleur meer Die mijn onrust kon verstoren Slechts het grauw Moest mij bekoren En de strijd De eigen innerlijke kracht En soms façade Waren broeders Teer, hard en dan weer uiterst zacht Die hielpen bij de ommekeer Waar plotseling…

te vroeg voor naweeën mengen stemmen met de wind te verstaanbaar voor ijlen gekleed in afzondering smoort een zucht in het strooisel van verlatenheid doch niemand vraagt hem de weg aan de zoekende in tastbare ommekeer enige monden stuwen woorden leunen langs gevels naar ver, weg uit haperend zicht waarom ook omarmen, beklemmen als…

Van vorst, ijs, sneeuw en kou is het buiten bijna lente zie ik de narcissen staan en de sneeuwklokjes parmantig. In amper een week tijd, van ijs en vrieskou naar zomerse temperaturen tulpen in vazen en zon op de muren. In een oogwenk, is de wereld anders in een handomdraai gewijzigd van licht-wit naar zomers licht van kou naar warmte…

Op het kruispunt links Staat het bord rechtsaf En rechtdoor om de hoek Schijnt ommekeer Als stap vooruit Een slechte zet. Tot deze straatcultuur Lijken we onszelf Veroordeeld te hebben, En plechtig knikt de vorst.…

hun plaats kunnen blijven en voor het contact alweer zijn gevlogen Ik vraag je zachtjes wat er is verveelde zuchten langs me heen verkilde blikken snel van steen ik heb het fout, ik heb het mis Bedrukt vallen er gaten in de atmosfeer storm dreigt in koude stille vlagen tot een grijns zich tussen je tanden knarst Zoals altijd volgt de ommekeer…

Wij hebben teveel meegemaakt van de mooiste zonneschijn tot hels onweer jij hebt mij tot in het diepst van de ziel geraakt maar elke keer hoopte ik op een ommekeer Het zit er gewoonweg niet meer in omdat jouw wereld vol bedrog zit ik verlang intens naar een nieuw begin genoeg zwarte bladzijdes…nu wil ik wit Ik verban jou voorgoed uit mijn…

Gevoelens van gisteren, vandaag of morgen die haar niet kunnen ontwijken die vechten maar verliezen aan haar die voor ommekeer zal zorgen. De muziek, slechts een gevoel van één persoon die haar zo wenst te beschrijven is meer dan letters verzameld in het woord liefde is meer dan maar gewoon.…

pretoogjes ontmoeten haar die liefelijke kinderblik vertederd haar moederhart ze heeft even rust grasduinend in de krant een koffiekoek in de hand ze is gelukkig met dit leven haar man komt thuis een dikke knuffel zachte kus op openende lippen zalig eenheidsgevoel samen naar boven hand in hand kijken naar hun dierbare schat ijskoude ommekeer…

Van niets tot iets, kan zo gebeuren zomaar hier gedumpt voor jou geen hersencel die 'dat' bedenken zou van diepzwart naar heldere kleuren niets kon het bevroeden en niets deed het vermoeden Getroffen door een donderslag jouw tijd leek al verstreken maar uit 't niets, in 'n paar weken de ommekeer, die jij beleven mag niets kon het…

De tijd is daar, geen ommekeer geen uitweg en geen keuze meer. Het schuim der natie valt niet meer te meten Wat zegt gij in een ondoordachte bui De soep wordt niet zo heet gegeten als opgediend? Gij zult het weten. Boeren, burgers, buitenlui!…

Het verliezen van je eigen kind het allerergste lot wat je kan treffen dat kind – je eigen je bent het zelf Jij bent dood en ook weer niet Nooit wordt je weer compleet wat was – geen ommekeer Je blijft de gelijmde vaas waarvan je altijd de breuklijn ziet Nee geen vergelijk – geen vergelijk nu Maar toch geloof me je hond moeten laten…

honingroof Waar in de lengende avondstond Hij een stelletje boud bezig vond Met wat vervoerlijk in het oog sprong En zijn prille spieblik zich wrong Om het zicht op een snakkende jat Die zich smijdig op haar figuurnaad prentte En ontbolstert haakte naar de kat Door het ontluiken van de lente En gezien zich dit voltrok Hij tijloos ommekeer…

jij lieve veteraan jouw vervulde zeer zware opdrachten knap ondergaan het thuisfront gaf jouw liefde/kracht sommigen terug in het gezinnetje/hoofd vol ellende dit hadden zij tevoren niet gedacht met deskundige hulp die donkere kamer uitgestapt/positieve wending/grote ommekeer wij Nederlanders waarderen dit zeer voor…