Alle inzendingen over Onbehagen

Vandaag ben ik weer teleurgesteld, voel me onbehagelijk. En als men vraagt, hoe dat komt, dan zeg ik ; Kijk maar om je heen. Er is nogal wat aan de hand op deze aarde ; hongersnood, oorlog, rampen en armoede. Die zich tot ieders woede verspreiden. Zo krijg je een wereld waarin vrede en vrijheid nog ver weg is.…

denk ik aan kaarsen thuis Maria van Lourdes met haar blauwe lint incluis het kleine kind dat liefde geeft en vraagt om zelfgemaakte vrede in dit heden hangt nog rijk een wolk vol onbehagen deze dagen tellen dubbel als ik verder dan religie kijk…

Ken je het gevoel van onbehagen, om nutteloos langs de kant te staan? Dat nare, lege gevoel? Ken je de oplossing voor dit fenomeen? Begrijp je dan wat ik met machteloosheid bedoel?…

verspreidt een grijze vieze slier, een slang van een hoop vergissingen die gaandeweg synoniem daarentegen een levensbeschouwelijke les wordt woorden steken door sterker dan ontevredenheid, sterker dan gevoel onbehaaglijk de onenigheid, als drijfveer op de achtergrond een stugge ongeïnteresseerde houding met een doorluchtig 'presidentieel…

Een stroom van woorden herbergt wat onderhuids leeft frustratie om wat niet angst en onbehagen niet vatbaar voor rede eerder redeloos en niet te stuiten Een stroom van herinneringen voedt wat binnenskamers blijft ondeelbaar om wat wel heimwee en broosheid niet vatbaar voor herhaling eerder onmogelijk en verleden tijd…

De strijd is hard De pijn wordt verbeten Het onbehagen gevangen In een net van twijfel De toekomst is somber Verarmd in zijn geheel Vernietigend zelfbeeld Hoewel je het niet ziet Vertrouwen verloren Gewoon de mist ingegaan Zomaar, zonder Voorafgaande verwittiging Het blijft maar duren, Mijn geduld is op Laat iemand de sluier…

een spin nestelt zich in de kerstboom het lijkt alsof het web oud licht vangt, verstard zoals de naalden in dagen van onbehagen ik wil het huis ontvluchten, niets meer zijn van al wat dichterbij komt, onverteerbaar in schalen van vergeving waarin kaarsen tot vlakte zjjn vergaan de spin baart verder tot in elke hoek van de kamer…

op het randje van de nacht de slaap wil nog niet komen zegt hij haar goedenacht belooft van haar te dromen op het randje van zijn geest gevoel van onbehagen het stoort hem nog het meest dat het steeds komt met vlagen op het randje van de dag zijn dromen zijn vervlogen verdwijnt nu ook zijn lach weet dat hij heeft gelogen op het randje…

Het zou moeten sneeuwen als een muur ijzig ruw over zwijnenvachten de beek kronkelend bevroren als een knisperende boskrakeling scheve schotsen verankerd in nachtzwarte oevers glazen vennen in bontkragen rietpluimen van bergkristal het meer vol poolijs de heide naakt en troosteloos bijna onzichtbaar verstoven onder verpulverd onbehagen…

in deze tijden vervalt de menselijke maat in onbehagen moeten opgeworpen muren de angsten slechten de ingemetselde naakte schaamte sterft duizend doden een dak willen we om de muren van ons huis te verbinden bij toeval belanden anderen - ik ken die mensen niet - aan de ontredderde kant van muren die als rode prikkeldraden…

ze vraagt het winters onbehagen niet langer te verdragen naar buiten te komen de huid te schonen door te spelen in het licht we leggen haar het kwetsbaar witte voor geborgen in de donkere maand ze blaast een zoele wind erdoor en kleurt wat zich zo schaamt ze raakt een toon die al zo lang niet heeft geklonken het nieuwe leven…

zag in je lach het lichte onbehagen kleine vragen niet durven praten met armen reiken naar de appelboom het rood een droom te hoog handen altijd open maar je vingers nu gesloten in behoedzaamheid je ogen draaiden er omheen de hete brij het misverstaan van jou en mij we zagen samen de kleine vragen onder ogen heb de appelboom…

langzaam droogt de wind de druppels van mijn wangen sterft de tegenslag in de herfst uit het grauwe gisteren ontstaat weer een verlangen ik vlij een bonte bloei over mijn onbehagen in een vergeten hoekje zie ik mijn zomerjurk hangen ik weet dat ze nog past vandaag zal ik haar dragen de zon is als een wollig vest ik draai me warm en…

Net als bijna iedereen in de greep van het rusteloze verstand, dat zich moeilijk afsluiten laat voor de eigen gedachten onbehaaglijkheid ervan Nooit de aandacht vrij om helemaal in het moment te vaak gericht op een toekomst denkbeeldig, een verleden geromantiseerd, ijdele hoop meer te ervaren.…

Een onbestemd verlangen, een onbehaaglijk gevoel. Midden in het leven staand echter zonder doel. Gespeelde vrolijkheid, het gelaat getekend. Emoties verscholen, de kleuren verblekend. Ratio voert de boventoon, de passie is onzichtbaar. De sleur niet doorbrekend, leven langs elkaar. De toekomst ontwijkend alsof die niet bestaat.…

Een geest van populisme waart rond dansend op Gods graf Hij stelt dat hij de waarheid vond toen hij zijn mening de ruimte gaf Zie de rouwende menigte dwalen een dodenakker als labyrint En zij die hun waarheid stalen openbaren nu hun schrikbewind Een geest van populisme heeft zijn masker afgedaan; een in onbehagen gewortelde vrees En zo…

Hoe ontstond 't "gevoel van leegte" dit "onbehaaglijk gemis van iets"? Alles wat mijn hart begeerde heb ik, maar het doet me niets. Dingen vullen niet de kilte die ik voel steeds in m'n hart. Jaren voelde ik me schuldig, héél ondankbaar en verward.…

Een dichter gunt zijn laatste woord eindelijk een rustplaats, zijn eigenlijke behuizing buiten de dictionaire om van zijn onbehagen als een inktmop die allang bekend was voor hij werd gemorst op de korst van brood kruimels waarmee het spoor duister werd en alle papegaaien zijn verwend werd de ruimte van de aan mij toegeschreven…

ik zie een spiegelbeeld dat ik niet langer kan verdragen het kind in mij spreekt al zo lang een taal van onbehagen gevangen in de kerker van het niet-begrijpen hoe weet ik wie ik ben als ik mijzelf niet eens herken? waar is de zon die mij laat rijpen? waar is de steen om de facetten van mijn ruwe diamant te slijpen?…

Er valt een stil onbehagen, omdat de een voor de ander niet wijkt. Soms lijkt het bijna, of wij elkaar niet verstaan. Allebei een andere taal spreken, wij alleen door zullen gaan. Dan is er toch die kleine vonk, het verlangen naar elkaar. Is er zonder het vergeven, zijn wij weer een liefdespaar.…

De lucht kleurt rood boven de stad en de huizen in het mysterie van schemer gehuld Mysterie - roerloze aanwezigheid waarin elk in alles versmelt Maar eenzaam gaan de mensen want in hun afgescheiden zelfbeeld gestold in een aldoor hunkeren naar een zon die hen van hun onbehagen verlost De lucht kleurt roder vurige schoonheid vlam…

zijn stal ik zie mijn schizofrene vader in een kakelbonte spreeuw veranderen hij breekt uit zijn zwijgen als een oude ijsschots op het bevroren meer ik heb geen herinneringen aan zijn fysieke agressie mijn lichaam vindt veiligheid in mijn lucide droom het is avond en een man met een aangeplakte witte baard zoekt een knecht voor onbehagen…

dus daarom maken we jou nu af en daarom voeren we je in stukken aan de tijgers en aan de leeuwen het was niet persoonlijk bedoeld, giraf en ik voel best wel jouw onbehagen maar het was voor jou Just NOT the Place to be daar in Kopenhagen.…

Soms zijn er woorden scherp en vol venijn lijkt de band even verbroken omdat wij onszelf niet zijn dan groeit er een kloof die niet te overbruggen lijkt er valt een stil onbehagen omdat de een voor de ander niet wijkt soms lijkt het bijna of wij elkaar niet verstaan allebei een andere taal spreken wij alleen door zullen gaan dan toch is…

Merkwaardig hoe ik sta, alleen in onbehagen. Leeg reflecteer ik de ster, die eens schitterde en viel. Gevallen sta ik op, pijn zonder te voelen. Gevangen in materiaal, succesvol doch leeg van binnen. Proeven; een korte remedie, ruiken; een duister vermoeden. De vragen die ik stelde, zijn gebleven en opnieuw bekeken.…

Soms zijn er woorden scherp en vol venijn lijkt de band even verbroken omdat wij onszelf niet zijn dan groeit er een kloof die niet te overbruggen lijkt er valt een stil onbehagen omdat de een voor de ander niet wijkt dan lijkt het bijna of wij elkaar niet verstaan allebei een andere taal spreken wij alleen verder zullen gaan dan toch…

nog heeft het land van aladin de sprookjeskracht uit duizend en één nacht slangen in de mand kamelen zittend op het zand de bazaar met koperslagers het gewadenfeest in volle gang geestdriftig bieden donkere ogen de koper wordt altijd bedrogen de nacht valt grijs het stof en onbehagen smeult in donkere zang en flakkerend vuur de…

gevoel van onbehagen aanvankelijk onbestemd verspreidt zich als een virus opgelucht wordt opgelost in bezorgdheid vol met weifel de ruimte die de vrijheid meebrengt om te proeven van onzekerheid wordt beperkt door opgelegde grenzen waarin het ideaal verdrinkt in te veel perfectie nagejaagd tot in absurd in de schemer gloort nog grijs…

Steeds als ik je,soms na onbehaaglijk onverdraaglijk lange tijd, weer zie word ik opnieuw verliefd op jou. Een weldadig warm gevoel doorstroomt mij wanneer je me begroet en zegt: "Dag Oma."…

Soms één, die ik vang in mijn blik en volg, waardoor hij een onbehaaglijk gevoel krijgt en schrikt van z'n eigen voetstappen. Soms legt een spitsuur een knoop van gevoel in m'n hersens. Tegen drie muren heb ik behang geplakt en iemand tegen het raam de wereld.…