Alle inzendingen over Onbehagen

Een onbehaaglijk gevoel tot in je tenen. Je maag voelt aan als met een nijptang omklemd… Het gevoel kun je niet plaatsen. Alleen weet je dat je ervan af wil raken wát je er ook voor moet doen. Je krijgt de bal terug als je hem gaat kaatsen. Dat heeft met de natuurwetten te maken.…

Europa eeuwen brullende leeuw nu schildknaap van de zeearend Europa tolerant in intolerante wereld pleegt zelfmoord Europa lengt volkswijn aan tot azijn en volks onbehagen Europa's poorten belaagd door holle handen en lege hoofden Europa's prachtig lichaam metamorfeert in Balkan mozaïek Europa eind'lijk oorlogvrij zaait nu…

zij leek te staren om buiten haar blikveld energie te vergaren voor een komend confronterend oogcontact nog kon vocaal geen passende zinnen en woorden vinden om het onderhuids gevoel van onbehagen naar buiten uit te dragen het spel dat haar vingers speelden met licht en schaduw was voor insiders een openbaring van wat er…

Peinzend, doordrenkt van onbehagen telt hij de dagen. Goed humeur veinzend worstelt hij zich door het oneindige pijnlijke leven. wrok, woede angst, armoede; hij kent het gevoel… starend naar zijn lege glas wenst hij dat het ten einde was.…

Een bang mens stemt de buren onbehaaglijk. Ze brengen de politie op de hoogte. Het blijkt dat ik de wet Niet naleef. --------------------------------- uit: 'Gedichten 1954-1983', 1984.…

Als ik op een lentedag mijn huisdeur zal openen vloeit mijn gezicht over daadkracht, getekend in een gele zee van velden van gisteren,in zoverre mijn huidskleur die weelde kan verdragen, stroomt de natuur van onbegrepen zinnen over mijn gelaat, onbehagen schept een tijdloze adem van onbegrip in half bereikte doelen.…

al laat hij nooit zijn scherpe tanden zien het wezen is geboren om te knagen die taak is door zijn schepper opgedragen er is een eeuwenoud en vast stramien hij wentelt zich in groeiend onbehagen de chaos is voor hem de haute cuisine hij vegeteert op vrees en bovendien zal wroeging nooit zijn zielenrust belagen bij zonlicht lijkt het beest…

In een tijd van onbehagen vrede bereikt, die helaas onvoldoende in de praktijk wordt gebracht Eeuwige strijd tussen God en Allah Eveneens dus over jouw land, nee, mijn land Onder leiding van Clinton pleit beslecht Er was oorlog en toen vrede; écht!…

Wanneer ik zeg: “De soep is wat te zout” ontsteekt zij in een storm van onbehagen en ook moet ik het zeer beslist niet wagen te reppen van te heet of juist te koud. Zij reageert alsof ze werd geslagen en ik krijg bars en bitter toegesnauwd dat ik mijn grote mond maar beter houd en niet zoveel moet zeveren en zagen.…

De eindeloze reis gaat doelgericht langs sporen van verdrongen onbehagen. En niemand die de vragen stellen wil. De waarheid wordt, als vroeger, bang ontweken. De vierde mei, als klokken niet meer spreken, klinkt uit de lege tram een luid gegil.…

Gevoel van onbehagen geworteld in een ongelukkig verleden. Waarom geen oplossing? Verklaring zoekend voor het heden; je vindt er geen als ze je erom vragen. Waarom zo diep verborgen? Het hoe en waarom van een mensenleven heeft maar één bestemming. Waarom kreeg je geen teugels?…

ik kon het lijfelijk onbehagen bijna niet verdragen voelde energieën stromen die nooit van binnenuit konden komen zij leken botten spieren en pezen andere posities te geven legden feilloos de mankementen bloot in mijn verwaarloosde conditie ik raakte verdwaald in geestelijke sferen die anders leven propageerden ervaarde…

vrolijk soepel aanzien dronk uit de overvolle bolle glazen zo zelfgenoegzaam als zij was maar tussen mijn twee oren zette zich een ongemakkelijkheid vast die zich verspreidde als 't klamme zweet daarna nog stroef, ja houterig bleef hangen waar hij was het werd te hach'lijk op die plek kan niet meer wennen aan zoveel geluk 't was niet uit onbehagen…

Een gevoel van onbehagen. Maar, lief strand, je hebt me al zo lang verwend, het kind werd een vent. En nu kun je niet meer stuk. Jij bent nu eenmaal mijn geluk... Windstriemen in 't gezicht, ik klaag, maar weet wel beter. Mijn liefde voor jouw wijkt voor geen meter!…

Gedachten zoals emoties hebben ook krachten soms zijn ze mild, soms wild een omarming als troost zou fijn zijn in eenzame dagen als milde macht die het gevoel van warmte beheersen emotie van loslaten wat je dierbaar is geeft diep gevoel van onbehagen begint als wild, zelfs machteloos lijkt acceptatie maakt dat gedachte overwint wat niet…

Thuis is mijn gevangenis, thuis is mijn onbehagen. Thuis is waar ik keer op keer word verslagen. Thuis is zonder vrienden, thuis is zonder bedienden. Thuis is waar ik alleen ben en alleen zal blijven. Thuis is waar ik ben.…

in al de dubbelheid het onbehaaglijke het ondraaglijke van werkelijkheid? een bouquet rode rozen is dan om te vozen niet komend dichterbij het eigen innerlijk' tij tekent afstand onze onmacht is dichterbij taal van kracht het ware lief te kozen bij afwezigheid van pose?…

In de koperen deurknoppen kun je je spiegelen; brandschoon Het huis vol idealen; met de deur dicht Loom sluipt de kat rond de boom; op flanellen sokken Tijgerslank langs de dagen van onbehagen; talrijke dode vogels Wij wetende van hun zingen; gefluit in' t ochtendlicht Dauw schittert op hun veren De kosmos waar we doorheen moeten; de vreemde…

ik voelde het strelen van ontelbare handen die hun lading als reprimande gaven in dit protest # ook ik prevelde hun mantra’s die uit een diep gevoel van onbehagen aan de oppervlakte kwamen ongeweten formuleerde de demonstratie oneliners van een onontkoombare waarheid over het dagelijkse bestaan maar het strelen werd al…

In de verte Wijds aan de horizon Blauw en gejaagd grijs Dichtbij, door de natuur Vormgegeven grillige rotsen Een rijzige gestalte, jij Loopt over de onbetreden paden Langs met mos begroeide aarde In een mist van onbehagen Zocht je naar monumentale bomen In de schaduw schilderde jij ze ijzig Voor jou waren ze het verband Op de wonde,…

van een goegemeente langs wegen, aders met een ziel verhard met eerlijke gesteenten van volle waarheid, vast, stabiel helaas, soms wordt het bermbrandlopen of daagt een onverhoedse kuil die men dan nillens moet bekopen met omwegen, valsplat en vuil of erger, diep in hinderlagen van sluiks en struiks konkelverraad komt men terecht in onbehagen…

Een onbehaaglijk gevoel overvalt me soms vertrouwen maar ik ken je niet Hoe kan ik weten wat je van me wil of is t maar één ding onvermijdelijk Dit is geen spel! Ik zit gevangen in mijn gedachten ben ik van jou of jij van mij?…

steriele straten ogen niet alleen verlaten de bewoners verslapen in haastig opgetrokken wijken jaren die zonder betrokkenheid vreugdeloos verstrijken in weekenden rapen de gapende massa’s moed voor verplichte werkweekritten ontladen dan het onbehagen door zich stevig te beklagen vittend op verzuurde buren uren turend naar de buis…

Een merk dus dat op handen werd gedragen Helaas, ze zijn voorbij, die hoogtijdagen Het bleek dat men geen heil zag in ethiek Met uitstoot groeide ook het onbehagen De sjoemeldieselbouwers in paniek Nu stelt men, schuldbewust, gewetensvragen En is de autowereld wagenziek…

nog draagt stilte het verdriet van woorden die niet begrepen zijn blokkeert misverstand de spontane lach die mensen elkaar geven waar ontmoeten altijd feest moet zijn woelt onderhuids de pijn van onbehagen verkeerde vragen kunnen zomaar een heftige emotionele crisis veroorzaken toch heeft de zon de lucht geklaard is verdriet…

de donderslagen en zo de regen tikt een gat in openstaande mantelkragen uitgeraasde autowegen vervuld van vallend blad schuilt de man zich pruilend tegen uitgestorte najaarsregen die plengend en zeer ongelegen neerstort op het tegelpad van straten en bevuilde stegen uitgebloeide zomerdagen voor mensen die zich zat bedrinken en vol onbehagen…

op haar schoot ze maakt hem van geheimen deelgenoot van smeulend vuur dat nimmer fel zou branden de dromen die als wrakhout telkens strandden al strelend wordt de trage tijd gedood hij likt haar tranen weg en laat haar klagen ze vindt voor haar verdriet een open oor zijn wensen echter vinden geen gehoor hij voelt een almaar groeiend onbehagen…

Onbehagelijk vervolg ik mijn weg, weet heg noch steg. Niet ver van mij vandaan brult een leeuw heel luid en trillen mijn ledematen. Aasgieren in de lucht en op vlakten uit- gestrekt ligt hun prooi verspreid dat de overlevingstocht niet heeft gehaald. Ik zie hoe een aasgier op de rug van een verscheurde bizon landt.…

Gevoel te leven zonder reden Gevoel te leven zonder hart Te leven als een robot, die puur zijn taken doet Gegoten in een vast stramien Dagen vullen zich met nietsheid Sluiten naadloos aan in de keten van mijn leven Vertrouwdheid dooft het laatste vuurtje Dat me laat sprankelen voor wat leuks Alleen diep van binnen leeft iets Een gevoel van onbehagen…

Sluiers van licht en geluid komend uit het niets vol emoties en gevoel omarmen me en behagen me en voelen heerlijk zwoel sluiers zacht en toch hard gelijk een wolk van geluk gevuld met een sprankje hoop vullen de leegte in mijn hoofd en nemen onzekerheid mee op de loop warmte straalt in mijn gezicht en toch voel ik me koud sluiers van onbehagen…