Alle inzendingen over Ongeveinsde pieteit

Waarin ik al de naïeve schoonheid een echte wereld zag, al was het maar heel even van ongeveinsde piëteit. Een mondiale kleurendracht, van een non-raciale zekerheid wanneer dit dier z’n veren strijkt, mijn tijd te kort dit nog eens te beleven.…

de heggenschaar giert door de datum, jouw bloemen leg ik op de steen (senryu)…

(kamp Westerbork) de klimboom in het kamp als stille getuige oogt frivool doch zwijgt uit piëteit voor hen die hier op doorreis waren maar ook omdat er eigenlijk geen woorden voor bestaan…

Verwarring dat door het weven van verhitte zinnen en emoties erotiek gloeiend en donderend uiteindelijk bewogen stil haar weg vindt door lichaam en geest nakend in hart en ziel uniek ongeveinsd soms naief één op het allerhoogste door totale overgave…

behouden twinkelt het maanlicht over het zilte water ongeveinsd tekent zich een beeltenis voor later sierlijke vogelpluimen vliegen als zeegodinnen schetsen langs het hemeldak een zinnebeeld van liefde en beminnen ademzuchtjes blazen zanderige hartjes op het strand de horizon, de aarde laten zich dragen op je hand ( voor…

voor Hans Andreus er zijn dichters die een laatste gedicht schrijven zonder te weten dat het de laatste is maar er zijn er ook (ik ken er één) die wel wisten dat het de laatste was zo'n allerlaatste daad louter als bevestiging zouden we moeten koesteren uit piëteit voor de dichter…

uit piëteit voor Vincent heb ik in St.Remy een strooien hoedje gekocht en opgezet dagdroomde ik bij de fontein op een schaduwrijk plekje onder de platanen... het provencaalse zonnetje deed de rest en wiegde mij langzaam weg van de werkelijkheid tot ik wreed gewekt werd door de tijd van vandaag…

Uit piëteit. Uit respect voor zijn vochtige verhalen. Ik koos voor het laatste. Zo waren wij vereend in sp.…

Ongeveinsd, maar in een Nevelige sfeer Dansten puntjes van tongen In quick-quick-slow Streelden handen van genot Matig tempo Dromerig verlangend naar de Kern van hun zijn Oprecht zeker in een Klimaat van wellust Zonder dat hitte de o- verhand pakte Kusten monden van geluk Lip-lip.…

De schwung liet zich gelden Met een gemak van heb ik jou Oprecht vanuit het niets draaide alles in slechts string Het racket standvastig De pluim met veren lekker los Ongeveinsd met alles sloeg zij meteen hup!…

uit piëteit voor de grote Twentse dichter Willem Wilmink nam ik een duveltje uit een doosje schonk hem langzaam in en keek vol verlangen naar de schuimkraag liet hem dansen als vloeibare poëzie over mijn tong langs m'n huig naar de maag daarna nogmaals in slow-motion lekker traag...…

zacht dansten vlammen op voedende hitte trok kleur verbanden uiteen die ooit een organisch geheel hebben gevormd het was geen verslinden maar een genoeglijk welbevinden om deze apotheose tot een goed einde te brengen met gepaste piëteit in eerbiedig waken leken de draden van levenden te raken aan het fysiek verscheiden uit…

bij een object van Katarzyna Karbownik sensuele kunst met de mond geblazen dus het moet wel waar zijn het tedere betasten van het fragiele werk wordt niet op prijs gesteld breekbaar glas streel je namelijk alleen met de ogen wellicht uit piëteit mooi is het wel en een beetje ondeugend maar juist dat maakt het object zo begeerlijk…

natuurlijk blijft niets bij het oude dat is de waarheid van een leek maar confrontatie met het koude maakt grote mensen zwak en week 'ik leg mijn botten in het maanlicht op de bleek' waar stralen mij zullen verlichten uit piëteit voor hen die zwichten voor duisternis van deze streek straks in de schaduw van de maan zijn wij de laatste verontrusten…

enkel één ding is de moeite waard niet het kletsen en het schreeuwen van criticasters is voor mij belangrijk noch de glimmende lach van cynici die mijn doen en laten nu bespotten enkel één ding is er dat voor mij telt de glans van ongeveinsde waarheid als repliek op de verleidelijke leugen die de storm van twijfel waaien doet in wat het geweten…

Het klooster is niet langer Wat bleef is de rust De ervaring van de voorbijganger De pieteit met het leven Komt hier tot staan Silence…

Haar paardestaart Danst op haar pas Klassiek haar hoge hakjes Ze komt een winkel uitgestapt En draagt een zak met pakjes Een jongen fluit Het meisje lacht Maar dan is daar haar vriendje Die ziet de jongen fluitend staan Hij heeft een heel kort lontje Ondeugend als het meisje is Tuit ze met haar mondje De jongen grijnst nu ongeveinsd…

Vandaag verbaasd in tijdloze zinnen, is wat ik schrijf uit piëteit hoe heb ik kunnen verzinnen dat tijd gekluisterd is alleen uit tijd, het verleden gewraakt wat ik vandaag weer kan beminnen, het heden goed beluisterd wordt ik rijp gemaakt voor morgen waar ik weer opnieuw kan beginnen.…

— Ik heb ze zuchtend uit mijn hart gehaald, Om ze alle lachende aan jou te geven — — Lees ze dus met een beetje piëteit!…

verrassende cocktail bereid om vandaag de dag met een gedicht te scoren moet je flink opzien baren de boel als het even kan shockeren en het liefst met grof geweld dus wie naam wil maken in de hedendaagse vaderlandse poëzie weet wat er van hem/haar verwacht wordt doch als ik je mag raden kies voor een spraakmakend pseudoniem uit piëteit…

die ongeveinsde Christen? Neen, ’t is zijn lichaam slechts; hijzelf is heengegaan, Ter plaats daar zwakke deugd, in Gods getrouwe vrinden, Haar vrijspraak uit genade, en loon bij God zal vinden.…

Als ik een Joodse schrijfster was, dan zou ik ook op een gegeven moment maar zwijgen, zwijgen uit ingetogen piëteit. En de mens, de mooie mens in jezelf, opnieuw een kans geven, eeuwige vreugde voor jou, lieve Marga Minco!…

Dicht de hemdsmouw heel voorzichtig aan het bijna levenloze Strik de zinnen tot een feit Enkel als ik vrij ben te verhalen over elke piëteit krult de bladzij van genoegen Ieder lied dat jij zult dichten opent zacht de poort naar mij...…

De honden roken het intense gemis in mij en zij blaften niet uit pure piëteit.…

Ze werd omarmt door piëteit een altruïstische en een empathie van luxe die ze nooit had gekend maar vaak kijkt ze terug zonder verwijt naar haar wortels, waar elk mens naar refereert, haar DNA ligt vast in afkomst en cultuur.…

ik zal dan geen meisjes meer belagen, Maar bieden een mijn hand en hart op trouw, En Kaatje zal ik om vergiffnis vragen, Ja tonen haar een ongeveinsd berouw.…

O Piëteit! Van vroeger tijd, Hoever zijt gij te zoeken! Der vaad'ren deugd ging naar de maan, Der vaad'ren dichtkunst van de baan Voor vreemde zwadder-boeken! Ach! Helmers dood! En Poot niet groot! Is 't niet om bij te huilen?…