Alle inzendingen over Onomkeerbare

traag trekken wijzers kringen rond hun plaat duwen met zacht geweld de tijd onomkeerbaar vooruit soms lijken minuten uren te duren dan vliegen ze weer op jetski's voorbij tijd verglijdt in eeuwigheid…

zand door mijn vingers onweerlegbaar onomkeerbaar ongrijpbaar als de lucht luisterend naar zijn eigen wetten slepend als stroop vluchtig als vuur onbekommerd over de gevolgen gaat hij alsmaar voort zonder immer om te kijken of even in te houden onverminderd onbevangen gaat hij door maar naar waar?…

Is de werkelijkheid een onomkeerbaar feit. Echter, de absolute werkelijkheid is: Er bestaat geen absolute werkelijkheid.…

de kunst van de hartenbreker de liefdeswreker die in mijn pijnen op blijft doemen Het is onomkeerbaar, te laat, te vertroebeld om mijn naam te noemen en mijn ziel te wenken…

ik kan hier alleen maar zitten met mijn rug tegen een boom en handen in het mos ik wil schreeuwen en verliezen vergeten hoe licht het was het einde van de zomer breekt het uitzicht door ramen van het vlakke glas de dood overleeft op doordeweekse dagen in de onomkeerbaarheid van aanvaarden ik zou moeten schreeuwen ondraaglijk…

Als dan de grote stilte valt en het onomkeerbare Het einde net zo is als het begin Pas dan zal ik het weten Het antwoord op mijn vragen Als ik het geweten had had ik mij dan veranderd? De dingen anders benaderd? De mensen anders getroost? Het grote niets of is het alles?…

warm wenkte de zon maar wolken kromden zich vasthoudend om de aarde lieten haar niet vrijuit stralen met het lang ontbeerde licht pas na de middag lossen laatste sluiers op reikt voorjaar naar zijn top om in een lange schemering met onomkeerbaar uitproberen zijn lentekleuren nog te presenteren…

Belaagd door de horde van onomkeerbaar, waarmee de rust niet langer zelve. Nu ogen samenknijpen, de schaduw onder zware wolken gebukt gaat, is er niets meer te begrijpen. Alleen het vergeten van gisteren en de dagen waar niemand van wil weten.…

maar we zitten zonder de ingredienten, van manenschijn en rozengeuren Nu moeten we tegenover onzelf bekennen het is over, tja....t word wel even wennen Jammer dat we het niet eerder zagen misschien viel er wat te redden hadden we elkaar meer moeten behagen Maar nu is het onomkeerbaar...…

De melkman is niet meer en de singing transistor. Schoenen ongepoetst, mannen vrouwen weggegooid. Twee paar nieuwe voorwerpen die niet eens vreemd lijken. In een gedicht keert niets. Bloot aan de tijd aan de dood aan familie en vrienden die vreemd lijken. En haar lichaam haar zachte lijf, hard van inspanning -----------------------…

Toen ving een roodbruine stam nog de ochtendzon op, puur cederhout van caran d'ache. Later fladderden er raven tussen de al even gerafelde takken van de lariks. Een schicht: de schaduw van een zwaluw schoot door de zomer. En in het sprookjesbos is plotseling de stinkzwam dwingend aanwezig. Doodgaan behoort tot het zeer weinige…

beste kostuum is je aangetrokken donkerblauw; je lievelingskleur, met grijze sokken familie en vrienden om de kist geschaard het laatst ritje vangt straks aan kist wordt reeds door je zonen gesloten deksel werkelijk overgoten met bloemen, kleurige linten en harten van cellofaan afscheid doet pijn voor zo velen maar 't is onherroepelijk en onomkeerbaar…

uitermate klein zij had een stukje wereld in de hand gekleurd door elementen en de tijd onomkeerbaar in het boek dat communicatie scheidde het onderzoek was al gedaan het hoe en waarom bleek een toeval verhaal er waren geen degeneratie protocollen en alles was fundamenteel uitermate klein zo bleek ook de microscoop…

De kou heeft haar ziel Meer en meer raakt ze bevroren Onomkeerbaar bevroren Bevroren en omringd door kou Omdat ze zich ooit liet smelten door jou...…

Onomkeerbaar en niet meer te herstellen, verkeerde keuzes, te snelle beslissingen. Ondoordacht voor de ene en weloverwogen voor de ander, je moet er mee verder, of je wilt of niet. Soms gaat 't goed en vaak ook fout, heel misschien word ik wel eenzaam oud.…

Het gevoel hebben Niet meer te kunnen Voelen, gevoelloze Donkerte die gewoon Te diep is, en te lang Duurt, onomkeerbare Somberheid die zonder Pillen levenslang lijkt Te duren, kleinkinderen Die langskomen om hun Verjaardag bij oma te Vieren - en vreugde Die het gevoel niet meer Aanspreekt - hulp die Professioneel gegeven…

zijn lippen vormen nauwgezet de woorden uit bevroren zeeën leggen vorst over haar trillend vel waar zij tastbaar de witte tekens weet achter het weerloze schild delfde zij al lang en onomkeerbaar het graf voor vergiffenis werpt ze haar schaduw dag na dag over de betonnen steen…

Zacht zingt het vacuüm Atonaal in resonantie Deze klank verstoort De etherische substantie Ondergang in onzekerheid Voorbij de gangbare limieten De entropie is onomkeerbaar In dit kosmisch bloedvergieten Waar eens ik liep Langs paden van chaos Fluctuaties op een zee van tijd Komt nu het ledige tot orde…

pijn is niet erg pijn is pijn dood is erg en onomkeerbaar dood is afscheid nemen en weggaan van alles wat je kent naakt een onbekende weg inslaan alles achterlaten uit je lichaam stappen om dood te gaan heb je vertrouwen nodig je durven overgeven aan vreemde armen de weg terug vergeten…

Wat jou als kind Werd aangedaan was Onomkeerbaar, lichaam En geest beschadigd voor altijd - Je hebt er niet aan meegewerkt Maar moest het ondergaan Op straffe van nog veel Ergere dingen - Volwassen ben je nu, Door je pijnlijke vijanden Niet meer belaagd, Niet meer dagelijks vernederd, En ben jij het die belast Met het verleden…

onbeholpen in mijn praten onbegrepen bovendien onbedachtzaam in mijn laten onberekend in mijn zien ongevoelig in mijn zinnen ongemerkt in mijn zijn ongeduldig in mijn minnen ongelukkig in mijn pijn onvermoeibaar in mijn ogen onvoldragen in mijn hart onverklaarbaar mijn vermogen onverzadigd in mijn smart onbekommerd in mijn zorgen onomkeerbaar…

Gebonden als zij waren Doorstond hun liefde vele gevaren Grenzeloos vechten nooit opgeven Trotseerden zij de roerige jaren Maar dan die ene ziekelijke storm Welke voortwoekerde in al zijn facetten Rukten hen onomkeerbaar uiteen Zijn reis ten einde liet hij haar alleen © schrijver Ivan Grud…

zo stil was je nooit als in de blankhouten kist verstoken van elk levensteken nog net herkenbaar alsof er iets is weggegrist waarop je niet raakt uitgekeken verbleekt tot marmer bekende trekken uitgewist elke kans op terugkeer geweken onomkeerbaar dood alsof God zich heeft vergist en je zo weer zult gaan spreken…

In de ban van zelfgekozen eenzaamheid Geen contact – wat zij ook niet zocht In de ban van klank en woord – boetserend, polijstend, balancerend op het koord In de ban van Leven dat zij niet leiden kon maar door haar schrijven wel delen mocht In de ban van haar geraakt, onontkoombaar, onomkeerbaar – dichteres van het stille…

Wat jou op een bamboespies Werd aangereikt, spons Gedrenkt in gal en azijn, Om je uitgedroogde lippen Te deppen, verschraald door De blakerende zon, door Het schuldeloos opgehangen zijn, Stroomt hier in ongekende mate Door de loopgraven van een aan Flarden geschoten menselijkheid, Waar kinderen hun onschuld verliezen, Onomkeerbaar…

ik kijk omhoog en omlaag om de leugen te vinden, de ontrouw die de waarheid draagt boven de deur en zo naar je voeten maar de afstand, uitgestrekt in een huis vol gangen, gooit woorden vele malen los elke vlakte wordt vochtig en ruw uitgesproken, de onomkeerbaarheid ik kan falen en uit het raam springen maar het noodlot is…

Jeugdjaren zo snel verstreken, verzwolgen door de mist der tijd, op kousenvoeten weggeslopen, gevangen in onomkeerbaarheid. Jaren die toen eindeloos leken, toen alles groot was en nog ver, toen verwachting nog bezielde bij de flits van een vallende ster.…

De beiaard luidt de grote klokke: keere weérom Reusken, keere weérom Hoe te buigen voor de schemering als het licht zich afwendt van alledag Hoe blijft men moedig in een onomkeerbare duisternis Hoe leg je je neer als de vliegende vogel verdwijnt in de nacht De beiaard luidt de grote klokke: keere weérom Reusken, keere weérom…

leef ik dan in slechts een leugen of ben ik zelf de allergrootste illusie zoals de vogel die heel dicht bij doden rust, in wonderen gelooft en rond de jongste dag zingt rond mij steeds zachter verward om de schreeuw die in mij huist omdat ik niet meer ben verdwaald in de mens die ik bedacht vreemd - achter deze onomkeerbare…

de schade was onherstelbaar, zijn trots gekweld, zijn lot onomkeerbaar. de laatste sigaret, voor altijd gedoofd! opgelucht nu, de bevrijding gevonden!…