Alle inzendingen over Ontvreemd

Jij hebt me uit Mezelf ontvreemd, Me als gedroomde prins Op het witte paard Meegenomen op weg Naar beloftenland…

Groetings aan schoonheid broze momenten van vreugd, ontvreemd aan de dood.…

Worden ze ontvreemd Voel je je ontheemd En vreselijk opgelaten. Want zonder nummerborden Ben je vogelvrij geworden!…

Ik kan het zelf maar nauwelijks geloven Hoe soms het lot een rare wending neemt: Zo is onlangs mijn creditcard ontvreemd En nu moet ik de cel in daarenboven, Want iemand heeft een pornosite bezocht En met míjn card daar toegang voor gekocht.…

-het zal nooit meer hetzelfde zijn- ik probeerde de stem te ontvreemden, dichter bij mijn hart maar alles was al gezegd voor mijn raam dekten schemer en rook de avond toe alsof het een simpel gebeuren was van één, alleen…

De wereld in mijn hoofd Is te groot geworden, Ze heeft zich uit mijzelf Ontvreemd en vervolgens In een baan Om de aarde gebracht, Heimwee naar het Ouderlijk huis Kent ze niet, Ze geniet louter En alleen van Het uitspansel, Van de ongekende Sterrenpracht…

de wulpse weduwevrouw, in de buurt beter bekend als tante Jet, heeft op een vroege regenachtige ochtend, opdat geen spiedende blikken haar konden ontwaren, de grootste tuinkabouter uit een naburig perceel ontvreemd en prompt op haar eigen nachtkastje gezet…

herkenningspunten zijn ontvreemd dagen, waarvan de namen allang verdwenen zijn in de afvoer, dwalen rondom wegen die zijn omgelegd heten wortelen nu boontjes loert het buurbeest op duiven zeker wetend dat dit huis het mijne was sta ik verward op mijn strepen…

waar ben je nu jij die bevallig naakt hing aan de wand sprakeloos liep ik op je toe je leek een zandduin aan de zee zonder ogen bekeek je mij je was volledig heup en dij waar ben je nu jij die bevallig mij de schroom ontnam wie heeft je leest geroofd je lijn ontvreemd ?…

kan ik ooit nog rusten nu wij door de tijd worden ingehaald mijn tranen veiligstellen lijkt een onmogelijke opgave die bewaar ik liever voor later nu vang ik je zolang ik kan bevecht ik draken met lange zwaarden verdelg demonen die je dreigen te ontvreemden te vervreemden van mij die je lief heeft gelijk het mooiste ochtendgloren…

Wat leert ons taal wanneer het gaat om wezenlijke dingen waar die wij kennen vreemdelingen, inheemsen vrienden zijn in warmte omgesmolten lichaamstaal stromend door ledematen van hand naar hand tot in het hart vertaalt wordt taal ontvreemd, de vreemdeling onthaald. Geschreven bij het gelijknamige boek van Kate Grenville…

Hoe steel ik haar, hoe krijg ik haar ontvreemd. ------------------------ uit: 'Dochter', 1984.…

je hebt mijn woorden afgenomen langzaam aan mijn zijn ontvreemd hoe ben je daar zo toe gekomen ben van nu af aan ontheemd nu jouw kleuren zijn verdwenen mij dit leed is aangedaan zeker wetend dat datgene jou duur zal komen te staan laat me niet meer onderdrukken voor spijt betuigen ben je laf nu zal ik de vruchten plukken voor eeuwig…

De vervreemde handen in haar geest, de open scharen Die ze heeft ontvreemd in een winkel op de hoek Waar een man haar bij haar naam noemt, en dus sterven moet Er is zoveel in mij dat zij daar heeft geschreven Wat rond haar is wordt verbrand (In geen dag is de aarde leeg, soms verliest ze Haar verhaal toch kijkt ze naar het rimpelloze meer)…

Nooit die daad gedaan, nooit ontvreemd mans eigendom, gevaar kleeft aan handen. Aarde wacht heel stil reactie uit haar lichaam terug wat we haar gaven.…

de voortuin is niet rechthoekig genoeg het ontbreekt aan geharkt woord zwemwater blijft ongeboren ook vóór het daglicht samen vormen we te weinig wij anderszins buiten bereik door helder drinkbaar zonder dorst te verhongeren in rivierklei deze afstand kent geen motor geen vlakte en begin laten we ontvreemden dit reikt geen hand…

onbeperkt tijdstip langs brandgangen en afgesloten binnenwater met behulp van diverse kunstgrepen en een aan mijn waarneming onttrokken gestalte, want verdonkeremaand daglicht, wiens naam mij ontschoten is aan vereniging van ziel indachtig vrije toegang en inzake het verworpene zag ik nog net dat mijn aanwezigheid ontvreemdt/ ontvreemd…

Dat op zijn stam onze hand zich soms neervlijt in een groet of is het een slinkse poging om van zoveel standvastigheid toch iets te ontvreemden. -------------------------------------- uit: 'Oog van de tijd', 1997.…

In Amsterdam wil menig blowverbodsbord Dankzij grijpgrage types op de loop gaan Daarom biedt nu het stadsdeel ze te koop aan Merkwaardig, die gedoogsverbodsgebodssport Een wettig bord voor de gedogingswering Wordt door onwettigheid legale nering…

Dat op zijn stam onze hand zich soms neervlijt in een groet of is het een slinkse poging om van zoveel standvastigheid och iets te ontvreemden. -------------------------------- uit: 'Oog van de tijd', 1997.…

de diepte van jouw zondvloed is voor mij onpeilbaar, de stroom te sterk en het moment triggert de tijd ver voorbij onze afstand we liepen in lege ruimtes ontvreemdden de zwaartekracht vermenigvuldigden onze handen en kaatsten de dagen erna terug in het boeket dat verloren in het veld vormloos van de dood werd verlost god was eentonig…

Het is al lang geleden maar ze weet nog hoe, niet op een dag maar sluipend, haar dromen zijn ontvreemd. Of gaf ze zelf verlangen mee aan morgenster en vuilnisman?…

Mijn kamer, waar ik argeloos Daar straks kwam binnen lopen, Verlangende alleen te zijn, Waar ik mij veilig dacht, Was mij door 't felle manelicht Ontvreemd, dat door het open- geslagen venster binnenkwam Uit klare zomernacht. O, dat gewetenloze licht!…

Hond, die onzin blaft tegen ontvreemde manen, gingen hem voorbij. Zonbeschenen steen, heet zonder af te koelen, zijn wij, in het nu. Boot, die het land verlaat, zon die op de toppen schijnt, gevlucht zonder doel. IJverige mier die met dode vliegen sjouwt wordt een centaur.…

Hond, die onzin blaft tegen ontvreemde manen, gingen hem voorbij. Boot, die een land verlaat, gevoel die op een toekomt lijkt, gevlucht zonder doel. IJverige mier ze sjouwt met dode vliegen wordt een centaur.…

Van de taal werd spaarzaam gebruik gemaakt: liefkozingen moesten worden ontvreemd. Als mijn moeder mij streelde schaamde zij zich en ik schaamde mij - onze schaamte was nog gescheiden.…

keer op keer omdat ik geloven blijf in de warmte van het leven ondanks winter in mijn lijf niemand die ik paaien wil niemand die ik storen zal in een stad gevuld met leven is het ware leven stil doe mij niet na blijf ver van mij je mag mijn benen en mijn ogen om te staan en om te zien maar nimmer, nimmer mag je horen door van mij ontvreemde…

Nooit die daad gedaan, nooit ontvreemd mans eigendom, toch kleeft bloed aan mijn handen.…

een droom die me niet loslaat We weten alles van hem In zijn tuin vinden we iets tastbaars, een ladder, ze daagt ons uit Ik klim naar het badkamerraam Binnen betasten we de kopjes waaruit hij thee drinkt maar niet met mij We nemen foto's van ondergoed passen hemden en houden er een aan Het is niet eens spannend: insluiping met ontvreemding…

Wakker worden, open weer je ogen, laat tijd niet gedogen, in je droom gemist, eens sluiten ze eeuwig, vannacht sluimer ik, verloren spijt, naar de ontvreemde kans. Gesloten ogen, verzande droomtoestand, het verloren land bekopen, de plaats waar je strandt, een donker oord bedrogen, het leven aangeklampt.…