Alle inzendingen over Onverwacht inzicht.

Toen de zon niet was kwam ik anders uit de droom blij door dit nieuw licht.…

De leugen is me Veel te lastig, Ik heb het Met de waarheid Al moeilijk genoeg…

soms zie ik even wie ik mogelijk kan zijn genezing in zicht…

Mijn leven lang heb ik houvast gezocht. In het Christendom, in het Boeddhisme, bij Tantra. Ik heb geen houvast gevonden. Ik leerde bidden, Christus wees me op de hemel. Ik leerde mediteren, Boeddha wees me op Verlichting. Ik leerde stromen, Saraha danste voor mij. Met gevouwen handen ontdekte ik het vragen. Met gevouwen benen ontdekte ik de…

persoonlijke groei door in te zien hoe het is de kracht van inzicht…

in de beeldentuin spraakmakende sculpturen verbeelden hun taal…

Pas, als je iets hebt pijn ofzo merk je hoe heerlijk, het een voorrecht is om maar in die dagelijkse mallemolen mee te kunnen draaien, rond op het hobbelpaard elke keer je broer, je vader of iemand te zien die naar je kijkt. Als je ouder wordt, wil je soms doen wat je toen je jong was deed reizen, dansen, spelen nog met leuke partners…

De sonde landde maar ternauwernood, Vervolgens ging hij in de bodem boren, En nu we ook geluiden kunnen horen, Is wereldwijd het enthousiasme groot. Maar volgens mij is dit van weinig waarde, De wind op Mars klinkt net als hier op aarde.…

zich wel degelijk voor om te ontvangen ach zouden ze het ons heel doelgericht kunnen vertellen dan durf ik wel te stellen dat al die stille bomen ons zouden vragen nader tot hun te komen en ze zullen ons zachtjes in het oor fluisteren mens je moet eens naar ons luisteren wat jullie probleem is is het ontbreken aan werkelijk dieper inzicht…

jij liet mij zien wat niemand anders kon liet mij geloven en beleven wat je ter plekke voor mij verzon jij creëerde een wereld die wel en niet bestond liet mij de boodschap horen die de stilte ons al die tijd toezond jij zorgde ervoor dat ik mijn zinnen weer hervond liet mij voelen dat het nog bestond wat ons al die tijd verbond…

buiten is daar, buiten dit hier. een mens moet zich behelpen. je zit in je vel als een werkende cel. binnen is hier, vanzelfsprekend buitengewoon. vrijheid van binnen maakt jou en jezelf vrij van jouw hel. buiten je liefde is niets zonneklaar.…

door jou in woorden te omschrijven herken ik steeds meer van mezelf…

Verschroeit mij vrieskou van buiten Gutst water onophoudelijk langs ruiten Nachtelijk duister met warm lichtende stralen Bereikt mij niet maar verkiest naar buiten te schijnen Dan klim ik klauwend met gescheurde nagels Omhoog in de nat bebloede gordijnen In mijn open hermetisch afgesloten winderige kamer Ben ik verkrampt en zonder inzicht…

ik net kan verstaan wuiven in ‘t voorbijgaan langs de slingerende IJssel rust ik op een platte steen het water kabbelt kalmerend bepaalt ook haar eigen koers ik luister naar de watertaal kijk onder de oppervlakte en denk hoe diep kan iemand zinken -of heet het misschien schuilen- de zon dwaalt over de stroming ik warm me aan haar inzicht…

ik zie mezelf door het oog van de ander een niet geringe verdienste ik blijk nog immer een arrogante kwast en ook niet een van de minsten zo stel ik al turvend vast bescheidenheid was mij al jaren een flinke doorn in het oog ik twijfelde, kende vele maren waarmee ik mezelf altoos bedroog wie zijt gij dan echt vraagt de oorwurm in…

er komt eens een tijd soms eerder dan vermoed dat de grijze haren zijn geteld of op een glad hellend vlak de schaduw zich vertoont als de vragen die het denken stelt duiden op het ongewisse in mijzelf, merk ik, dat door woorden van buiten, en slechts voor korte duur, de zucht naar schijnbare stilte wordt beloond er komt eens een tijd…

hier ben ik weer terug van weggeweest was spelend op zoek naar een andere sfeer bad mijn muze opnieuw kleur te bekennen of op zijn minst rijmloze ingevingen zo te schikken dat ik mijn inborst mocht herkennen de bloesem was niet inferieur; van mindere kwaliteit maar het zaad bleef ik zelf het heeft niet tot…

mijn ezel is van hout opgerekt tot ooghoogte wel zittend immers staande ziet men over het naakte linnen doek herkent men niet de eigen droogte om blinde vlekken te kunnen verven spiegelt men zich aan een wit vlak in deze ootmoedige pose kan men enkel inzicht uit schaduwrijke vergezichten verwerven ze huizen namelijk onder eigen…

mijn vriend de tijd is mild hij slaat zijn ogen op als ik dat wil loopt met mij door de dag in mijn vertraagde tempo klagen daarover doet hij niet hij wacht geduldig als ik hem herinner aan of treuzel bij verloren uren gegeven als ze zijn hij telt voor mij de dagen één voor één legt zich tenslotte neer bij het onbekende maar blijft…

Waarover wij spreken: over mijn integriteit, van dode dingen die niet bewegen, en waarom wij eens moeten sterven We kijken door deuropeningen, beschouwen nieuwe luchten en verklaren die de onze We spreken niet over onze beperkingen, dat zou onnozel zijn en onze zelfverklaarde wijsheid te kort doen We spreken over jou, over…

nog steeds zie ik omhoog, iedere avond weer daar in het oneindige ligt het antwoord dat zegt; alleen ik weet meer heb mij daar mee verzoend het is goed vaak de vraag te stellen; wie ben Ik dan keer op keer inzicht omvatten is niet te tellen zo duidt de atmosfeer jij bent, doch als een voorbijtrekkende pauwenveer…

de boom vertelde over zijn geringde jaren hij kon zonder woorden mijn ongeduld verklaren…

het is niet zo dat ik alles beter weet wel lijkt het nu en dan een rijkdom als ik mijn schaduw kant vergeet…

het elkaar leren te verdragen in ons anders zijn is niet alleen van nu maar tijdeloze opgaaf het betekent niet elk gedrag te accepteren respect veronderstelt inzicht in wat elkaar aangedaan wordt angst en haat zijn verwoestende manipulerende raadgevers zij vreten onze zielen op verscheuren mensenharten…

is ook je beperkingen kennen die aanvaarden omdat je niet de oorzaak bent van jezelf lichamelijk en geestelijk ben je afhankelijk van anderen doe wat lichaam en ziel ten goede komt heb beide lief hecht belang aan positieve inspirerende contacten die het beste van jou naar boven brengen…

Besef je wel het grote voordeel als jij mij ziet dat genoegen heb ik niet misschien zie ik het verkeerd maar mijn zelfbeeld vermoed ik alleen in een spiegel dus jouw inzicht heb ik nodig want dat van mij is gelimiteerd…

Het jonge meisje keek haar ogen uit Ze was pas zestien, maar in zijn gezin - Daar voelde ze zich thuis als zeemeermin Hoe warm de tropen in zijn bruine huid Jasmijn en zilt spontaan en grif vermengd Er kwam een telg met orchideeënbloed Vol huidhonger het leven tegemoet Van passie en van dankbaarheid doordrenkt Gezinsgeluk en minnaars, hand…

Ik slenter, er valt een inzicht voor mijn voeten – ik draai er omheen.…

De inzichten in mijn aantekenboekje zijn raadsels geworden, ik herinner me de mistige gedachte van vandaag al eens eerder gehad te hebben maar helderder, een openbaring die ik meteen opgeschreven heb en om haar opnieuw te vangen ben ik al uren aan het wandelen snuffelend naar een spoor loop ik langs de nissenhut van Het Noorderlicht…

Er is een stil gevoel Van opengaan Van inzicht Wat verloren leek te zijn gegaan. Naar binnen kijkt het in vragen In een weten wat verder gaat Dan in een nu.…