Alle inzendingen over Open AI

Alleen de liefde kan mij redden Maar ook voor haar heb ik afgedaan - Ach, is de gedachte Ik lach om vlinders in mijn buik Crush on you – een lugubere clou Ridicuul haast, maar literair En passievol vooral Ach, zijn we niet allemaal levensmoe ’T is toch ook niet spectaculair Iemand met een arm om me heen Nu ik de spuit gebruik…

Ai, ’k gaf maar mijzelve in die stond! Er flikkerde een vlamme in uw blikken, Waar de flonkrendste starre voor taan’... Ik minde u zo teder, ik minde u... Hoe ziet ge zo koud nu mij aan?…

Ik ben open, Open voor het licht van zon en maan, open voor de duisternis; Open voor weer en wind, voor regen en voor kou, voor de warme zomer; Open voor de Aarde, voor vlakte, berg en zee, zuster plant en broeder dier; Open voor verwondering, voor mysterie en magie, open voor verbinding; Open om geraakt en bewogen te worden…

Ai, hoe schijnt dit hemels kind, Aller zielen licht en hoeder, Zon en maan en sterren blind, Uit de schoot der zuiv're moeder! Eng’len, daal van ’t Paradijs: Zing de hemel eer en prijs, En met vree de harten kroont, Waar een goede wil in woont.…

al een tijdje kijkt de reiger op de vijver neer en denkt ik krijg er ook nu wel eentje weer hij cirkelt boven het water en ontwaart een stuk of tien een paar tellen later heeft hij genoeg gezien hij duikt naar de aarde als een racende raket en schat de buit op waarde maar ai, hij stuitert tegen het net hij worstelt en komt boven en…

Da's makkelijk, het lijkt me je van het! Die bot wordt al gebruikt op grote schaal En schrijft in ijltempo een lang verhaal Dus vraag ik hem een kloppend snelsonnet Helaas, ‘kunst'matig heeft echt niets van kunst Ook ‘matig’ klinkt té positief: hij klunst…

J'ai quelque chose douloureuse à raconter: le jardin n'est plus à moi à cause d'un déménagement imprévu. Après avoir lu votre poème de hier, j'ai fait l'effort pour respirer les parfums des fleurs de votre printemps en Sud, là! Le long du boule- vard duquel j'habite maintenant, les tulipes - vite, vite!…

De dag is aan 't rijzen, en 't nachtje aan 't dijzen, Ai rep u, ai rep u wat, grijze! Ga spoede, nooit moede, dan noem ik u - goede, Dan zal ik, dan zal ik u prijzen.…

Opeens spook jij door mijn hoofd Had er zelf niet meer in geloofd Dat ook ik verliefd kon worden op een dag De dag is gekomen, de dag dat ik jou zag Nu probeer ik te werken, probeer ik door te gaan Maar steeds weer zie ik jou staan Wat kan een leven toch gek lopen Kon hier alleen maar nog op hopen Nog één keer geef je me een kus en knijpt…

Een nieuw begin, een nieuwe start, het had gekund, met heel mijn hart Alles vertellen, totaal open zijn, eerlijk alles op tafel, al doet het pijn Dan ben je vrij, in houden van, dan is er fundering, die het dragen kan Alles kunnen zeggen, erop vertrouwen dat dat kan, dat is totale openheid, DAT... is houden van.......…

Opeens was het er. Een moment van waar geluk. Wat jezelf niet lukt.…

Opeens is jouw leven veranderd van de ene op de andere dag Opeens zijn interesses en blikvelden een stuk minder breed Opeens is het schateren omgetoverd in een cynische lach Opeens bewegingsloos terwijl je voorheen altijd alles zelf deed Opeens word je met medicijnen en slangen bestookt Opeens doe je niets meer terwijl je dat vroeger wel…

Sluit deuren en ramen, stem je gehoor af op frequenties waar calamiteiten zo goed als zeker worden verslagen. Hier dus. Volg de instructies uit sprekers nauwgezet. Gebruik de lift maar niet (gevaar voor schachtvuur). Trede voor trede daal je de trappen af. Zover je kunt gaan. Op hoge benen van angst om het raadsel binnenin te ontrafelen.…

geen tijd nu voor zwijgen bespreek en ontgin de mensheid gedijt slechts bij een woord met een zin geen tijd nu voor sluiten ontgrendel je deur de gang die dan volgt is veel lichter van kleur geen tijd nu voor twijfel volhard in geloof: de wereld geneest niet bij blind zijn, of doof…

En dan opeens ben je gescheiden ... een deel van je leven afgeschreven in de vorm van niet meer dan een beschikking die voorzien van handtekening voor de één klinkt als zegening en voor de ander luidt als herinnering aan toen een trouwring nog iets anders was dan een echt schijt ding En dan opeens ben je los ...…

Eigenlijk ken ik je al heel lang. Maar vandaag, Met die blik. Die smachtende blik naar mijn verlangens. Mijn hart stond stil. Ik keek je aan. Het duurde maar een seconde, Maar het leek wel een eeuw. Het is nu een paar uur geleden. En ik kan aan niks anders denken dan aan jou. Ik vind het moeilijk om te zeggen, Maar IK BEN VERLIEFD…

De mens het vriendelijke gebaar Die laat het afweten Ik zou het niet weten Ik ben open Een open deur En wat er gebeurt De mensen gaan lopen Je hebt even contact Gehad Een leuk gesprek Maar voor de rest verrek Ze zijn bang Hebben geen tijd Tot mijn spijt Zijn het echter alleen Hele oude mensen alleen Die verrast zijn bij een brief Een…

Moet ik beginnen in mooie volzinnen die als echo’s weerklinken om in lucht te verdrinken of moet ik uitleggen dat ook het niets zeggen alleen maar naar je kijken probeert je te bereiken…

Mijn hartstocht niet verborgen in duistere kou waarin ik vanuit licht wil schijnen en vlammende liefde wil werpen op ijs tussen afstand met jou. Niet alleen duister wil ik lichten maar vederlicht jou dragen door warme dagen die licht uitstralen van jou naar waar de bron vandaan komt die jouw warmte omhelsde.…

ik ben geen dichter maar een ruimtebrenger bruggen wil ik over onbegrip slippend op beregend steen hakkend door verstrikte takken sleurend aan verbindingshaken die vanzelf verstrikt gaan raken in het oerwoud van het zijnsgevecht waaraan de mens nu eenmaal hecht als bij een zwaarbeladen jungletocht bevecht ik log de doorgangswegen…

zoals de tijd verder spreekt in woorden die wij vinden wij die de sterren tellen nooit konden leren omdat het leven ons riep soms bij het raam vaak op de gang in een hoek staan omdat dit bestaan niet bestaat in boeken die echt nergens over gaan wij die altijd zoeken in woorden en zinnen wij die de sterren tellen maar de waarheid nooit…

lilablauw sluiert door ramen samen kijken donkere ogen tot ze mijn ziel beroeren handen mijn zijn tot in mijn denken mijn wezen lilablauw sluiert mijn hart licht licht lilablauwe lucht stroomt mijn kroon in mijn ogen glimlach om mijn mond om niets dan de herinnering het leven opent…

daar bij de poorten van de zee ontmoet ik lucht in water aan de grens van zout en zand neem jij me mee naar zoete golfslag, rollend als een schelp naar later mijn linkerwang is warm rechts als uitgehouwen steen waar jij me brengt, gaat niemand heen slechts ik in dromen boven omgewaaide bomen leeft de hooggeheven maan we moeten…

Jij hebt het slot gesaboteerd. Liefde die alleen jij forceerde. Van een afgesloten hart in hier. De kransslagader keerde het tij. Voor een erkent zuurstofrijk leven. Druppelsgewijs door tranen gevierd.…

Het is jouw openheid rooskleurig in de geest van. Na de sluier over het land boekt zich een nieuw roman.…

Een pubergezicht Weerspiegeld in een ruit Geen coole blik “Jij maakt mij niets” Een kwetsbaar Jong meisje Open voor verbinding Zonder reserves Open voor Levenslessen te leren Ik schrok er van De filter ontbreekt Dertig jaar verder Geleerd te doseren Filters toe te passen Wat binnenkomt En toch opnieuw In de fout Opengesteld…

Herboren zoals jij bent zelfverzekerd volmaakt transparant jouw poort staat open die ik als een bundel eeuwig omarm.…

Ons dorp is te klein Ik heb alleen oma om naar toe te gaan en mee te praten Ik masseer haar schouders en zij strijkt haar vingers door mijn haar, ik krom mijn rug voor meer, dieper Ik span mijn lichaam tot haar hand mij openbreekt als vrouw, wie breekt mij open tot vrouw?…

De zware deur zou je willen openen ontsluiten Binnen kunnen gaan na een handdruk kus,omarmen Een ruiker in cellofaan bied je -vriendelijk- aan Je wilt je kunnen verwarmen aan de haard want buiten heeft zon je in de steek gelaten Je wilt bijpraten al is het maar over koetjes en kalfjes Halfjes....…

ik laat mezelf achter in de ommuurde tuin verdwaalde herinneringen lopen met me mee naar vergeten beelden voorzichtig blaas ik over dauwdruppels op het gras ik voel het mos op de zwerfkeien zie het rood van de klimop tegen de buitenmuur ik streel het tere blad van de magnolia de bleke zon doet wat ze kan een lavastroom aan droombeelden…