Alle inzendingen over Overmatig

hemelsvocht indien sneeuw of hagelsteen rechtspreken zonder verhoor evenmin bevochtigen tranen een dood tapijt uitsluitend en alleen als de herfst daalt over lanen kilte kent geen tijd het overkomt de mens als het leven in het innerlijke snijdt of de ziel het machteloze wilt verjagen zodra onze natuurlijke eenzaamheid in overmaat…

De holbewoners die zo nu en dan Wat vage scènes kalkten in hun grotten Het leek of hun beschaving niet wou vlotten Maar ze waren zo dement als het maar kan Wij knijpen anno nu een oogje dicht En geven aan het licht een zwaar gewicht…

daar in 't vreemde pakhuis waar het overmaats geluk de overhand gekregen had was ik genode bruiloftsgast de toekomst liet er zich zo vrolijk soepel aanzien dronk uit de overvolle bolle glazen zo zelfgenoegzaam als zij was maar tussen mijn twee oren zette zich een ongemakkelijkheid vast die zich verspreidde als 't klamme zweet daarna nog…

Wil je ziel het opgeven in de overmaat van je lijden zorg dan dat je mond niet klaagt en zorg dat je niet haatdragend bent Lees de diepe tekenen van het leed op zoveel gezichten jouw leed zal op velerlei leed gelijken en het is niet het enige leed op de wereld Nee, de tranen van de mensen stromen overal, waar de zon maar schijnt en slechts…

Valt een engel vaak terug naar de aarde na een overmatig klaroengeschal. Vleugellam kan deze dan nog verder lopen. In een verzoening met zijn vrije val.…

Schering tot overmaat, we kunnen niet aan ontkomen, inslag als levensklucht. De tel kwijtgeraakt alles van geloof ontdaan, kern nader tot de bast Zwart en wit gebloed, de kleur ligt voor het grijpen om in vast te bijten. Ongewis prikkeldraad draden kleverig van angst, geaard verlangen.…

Daarom engelen, vraag ik u, zet uw huilen door, zodat de bank weer overmatig gebruikt zal worden. Om met meer dan één luisterend oor, te praten over wereldse problemen en oplossingen te verwoorden. Zo mooi en sprankelend kan de omgeving zich dan weer vormen, met gezonde, menselijke waarden en normen…

moet geheim blijven Streng bewaakt door een kobold met brokkeltanden Het rookgordijn dat over de schandvlek schoof Voedt het raadsel Misschien was het maar een luchtspiegeling Van een verhitte nomade Die de Boodschap verdraait Met zijn dwalende tong En van een besmette oase dronk In ademnood van zijn schuimbekkende kameel viel Waarbij tot overmaat…

Tegenover mij stond een lijst waar een landschap in werd gereisd, en waaruit tot overmaat raar werd gepraat. En ineens was dat weer niet waar en we zaten opnieuw naast elkaar. Wel blijft mij een bepaald gevoel van onzekerheid: wordt het niet langzaamaan tijd dat ik word opgehaald?…

één van vijf met één van vier stemmen spanning giert door je lijf geheim koord laat zich niet temmen het grote septiem akkoord niet overmatig en de regen tikken door ongestoord het zangkoor bezingt het leven de deuren tussen twee tonen laat kaarsen branden zelfs nog bij bevroren lonen en hoe moet het dan nog maar medereiziger blijf…

Morgen vind je het geluk maar vandaag stort je je ongeluk op de stortplaats van je dromen waar je alles kunt achterlaten behalve dat wat gaat komen want dat komt morgen Vandaag treft je het ongeluk je band gaat lek je maakt een fout je komt te laat en als dan tot overmaat van ramp je beste vriend overlijdt dan is je dag helemaal stuk…

het dag en nachtritme binnen de jaargetijden die door bos en woud beheerd werden met mycelium in zielentaal waar de natuur elkaars afhankelijkheid kende en er eerbied voor had getuigden monoculturen van het gebrek aan respect door de mens voor de diversiteit om ieder levend wezen zijn kans te geven net als onkruid verdelgen en overmatig…

als dor hout voelen de ledematen aan het levensvocht, zo het er al is of resteert zal zeker in bevroren toestand zijn en aders zich niet meer kunnen gedragen als communicerende vaten stalen buizen lopen door mijn lijf daar wordt de verstarring verbeeld momenten van gevoelloosheid uitgeput door dwangmatig denken uitgehold door overmatig…

rust toch eeuwig gij zeveraar uit zuur gesproten zoek heil in het slijm van ene zoete kwijl uit mijn kots na danige overmaat gij, met zwerende vingers trek strepen met bloed doortrokken pus in de diepe zware grond van modder en schimmel gij baart de stank uit ongekende hoeken uwe gore geest zal doordrenkt geraken van het zwart…

Nog steeds was ze tonnetje rond, of dit nou door overmatig eten kwam, geen idee, want echt contact behalve gedag zeggen, had men er niet mee. Dan een berichtje dat ze ziek is heel erg ziek, psychisch ziek ook nog, ze eet niet meer, is niet moddervet meer maar leven: dat wil ze ook niet meer.…

Haar oogleden zijn verfrommelde gordijnen die haar vensters onttrekken aan zijn beeldende blik Hij beziet de droge sloten die van haar neus naar haar mond lopen en wilde beken vormen als haar tranen willen stromen Op haar bovenlip het donzig bos dat bescherming biedt aan dunne twijgen gegroeid door de tijd en het overmatig roken…

Wind door losse haren Verlichting voor verkleurde huid Ogen achter bruine glazen Vluchtend voor de felle zon Zachtjes rolt de branding Op het ritme van de wind Tegen een kakafonie van kreten Meeuwen vechtend om een vis Luie wolken drijven over Wit als zand tussen blote voeten Palmen in hun eeuwenoude dans Omringd door een overmaat aan blauw…

veroordeeld, getweeën een functioneel gebroederlijke onderzeeër ja, het blijft een wonderlijke vorm van maritieme dienstverlening uit "De Zee en Ommelanden" (tweede reeks) © Eli Stater Hennie Huisman.. populair Nederlands TV-presentator en Nieuwe Gelovige.. boze tongen beweren dat hij is gezegend, of zo u wilt opgescheept, met een overmaat…

In het voorspelde rood der rozen, wat knellend werkt in het spel van minnekozen, vervloek de dreiging van de overmaat waarvoor de tijd ons liet bloeden, om naar een bodemloze schat te graven, of uit de rusteloze ziel en of daar nog wat uit te winnen viel, wil ik in mijn denken zwijgen, ontdek hoe weelderig gras zich opnieuw tot dwaze dromen…

Natuurlijk triggeren ons vele beelden De arts of architect die straten veegt De moord of zelfdoding die wordt gepleegd De macht van overmatig rijk bedeelden De wonden van soldaten die niet heelden Een kind in hongersnood dat haast niets weegt Naar voedsel zoekt als huisvuil is geleegd Of gifgas op een plein waar kinderen speelden Een land…

De tijd van lage zon en witte bomen en overmatig schranzen voor de boeg. De tijd van zoete oliebol aromen, nog even blijven hangen in een kroeg. De laatste dagen, ze zijn aangekomen, het schemert in de middag alweer vroeg. De tijd van bij het haardvuur weg te dromen, het glas gevuld met wat een wijnstok droeg.…

Het land achter de bergen is nog gelijk aan hoe de natuur het eens heeft geschreven en kreeg een naam uit eigen overmaat geënt op stilte en de dood. Zonnehitte gaf de regen nauwelijks een kans wind blies zand verrassend hoog, tot duinen. Nu klinkt de roep: laat dit landschap blijven!…

magen die in omvang niet veel van de hunne verschillen, wel in wat ze vult en wat we er nog meer bij willen dan zijn wij beter af met onze puisterige hoofden puilen over van verzadiging; wij vergeten hoeveel we hebben gegeten omdat wij doorspoelen wat wij hebben gescheten daar blijft dat liggen (voer voor varkens en hun biggen) en tot overmaat…

ik voorspelde je het rood van rozen, wat knellend werkt in de herfst van minnekozen, ik vervloekte de dreiging van de overmaat waar het zoet ons voor liet bloeden waarna je stem wegvloeit uit mijn wil.…

onderwerp werd alsmaar niet lichter Het blies zichzelf voortdurend op de materie werd steeds dichter Ik heb het onderwerp ten einde raad naar de teevee gezonden Het kwam toen in een praatprogram In Brussel Parijs en Londen Maar hoe men ook discussieerde van Bussum tot Berlijn Het vreselijk beladen onderwerp kreeg men toch niet klein Tot overmaat…

Na een overmaat van regen loopt het water nu de spuigaten uit en kun je er donder op zeggen dat de provincie het zwemmen verbiedt. Een oude visser murmelt dan nog wel dat de fiolen van de toorn Gods worden uitgestort maar het Leidsch Dagblad beperkt zich tot de overstort van riolen.…

Ze ziet de andere gasten grijnzen, zelfs haar eigen koning, en tot overmaat van belediging grijnst hij iets milder. Nu vergaat haar trotse schoonheid. Hard gevochten, toch verloren.…

Oké, terug naar het begin, de overvloed, Tot overmaat van ramp Is het hier Te veel en nooit goed genoeg Het motto van het westen En het kost me een kop, Want de balans is ver te zoeken Net als mama zal ik boeten Nee is nee Wat is daar nou niet duidelijk aan Je bereed de grens Ook al gaf ik hem meer dan duidelijk aan Nee is nee Nog…

Hij zit gezapig op de bank een koelfris bier te drinken En maalt er niet om dat zijn voeten overmatig stinken Zij praat wat aan de telefoon al zuchtend en al kreunend Haar benen in een dikke kous want dat is ondersteunend Ze zijn nu dertig jaar bijeen, zowat hun hele leven Het was niet altijd fijn en gein, 't was nemen en 't was geven De…

Maar wijn van rode verf dient niet te veel geschonken, Want 't maakt de buiken hard in overmaat gedronken.…