Alle inzendingen over ROND KIJKEN

zo af en toe ben ik solidair met de wilg in ’t vijverpark dan treur ik wat om dit en dat kan enkel dan verlangen om met en rond haar takken het hoofd te laten hangen zoek me dan een stekje een verstopplekje tussen het blaadjesgordijn daar, waar ik in mezelf verloren gewoon verdrietig mag zijn…

Paulus breekt hartstochtelijk baan Jacobus beschouwt overleggend Johannes toont vaderlijke liefde Petrus oordeelt de wereld bedachtzaam deze bekende boodschappers vullen dankzij krachtige brieven menselijk denken met vorsend geloof zijn tezamen een grote bijenkorf vol zware honingraten waar het krioelende volk streng keurend en arbeidend…

1. psalmodie ik droom mij blinder dan versluierd licht stem harp en luit tot vrome bede schouw deemoedig Sions heuvels beween het verloren vergezicht 2. de wind die waait verholen doch scheppende Geest waai als wind weer vrij zing Uw bruisend lied in alle talen over liefde, vurige liefde verrijs…

Zij moet iedere dag een berg beklimmen om niet te verzuipen in ‘t zilte water wandelt zij eerzaam dwalend over zee en ook de vogels weten van haar falen in zang reeds voor een droevig later haar rugzak torst zij moedig mee in zielenstormen van eenvoud overal rond haar hoofd zwemt er een zoute wereld en klimmen er mensen uit de put.…

het glijdt in winterswit en zonverbonden langs het ritme van mijn hart omhoog - omlaag, naar de beweging van mijn arm, afgerond alsof ze nog jouw schouder volgt ik zie de schimmen van een bed en lijven die gedachten tillen; in twee zielen bloeit slechts vriendschap als de liefde van een moeder voor haar kind het kaatst terug: zij glimlacht…

mijn lief voel je het kriebelgras rond onze oude boom hoor je de magische geluiden zwevend langs de stam zijn ze nog leesbaar de eens gekerfde namen van het verlangende samen de hartjes in elkaar glanst het mos of is het in een herfst met de regendruppels tot niets vervaagt is er de tederheid de schitter op de blaadjes zweeft…

dageraad breekt aan zal deze dag stapvoets of snellend verder gaan? dag, nieuwe dag ik groet je en pak je beide horens of pak jij mij weer in voor de donkere avond valt…

de aarde is rond, fluistert de kameraad Shin lijkt het niet te horen, tuurt onbewogen naar de koeienpoep en peutert de maiskorrels eruit elke korrel telt in deze verborgen schaarste er bestaat nog een wereld, klinkt het zacht, voorbij de hekken van het kamp Shin verbergt zwijgend zijn verwarring zijn leven hangt aan een martelende draad…

het ijs is niet gebroken maar aan de kanten welt water langzaam op de gladde vloer waar warm en koud ontmoeten kraakt het in de voegen pas na de eerste streken is onzekerheid geweken dan zwiert in ronde draai de dans uit een lang vergeten slag…

Al tweeëntwintigduizend winkels sloten En men verwacht er meer nog volgend jaar ‘n Keten blijkt, zo alles bij elkaar Uiteindelijk ‘n reus op lemen poten Het komt niet meer op naam of status aan We wankelen maar voort in ons bestaan…

heb je alles gezien mijn blik gebroken gekeken met mijn ogen jouw prille groen de hellingen met puin mijn bloemen gaan verdrogen ik hak je trekken uit basalt en rond je hart in steen ik snoei je wortels en je aast het polderland waar jeugd verloederde in pesterij en jij de klappen kreeg niemand je bemoederde je eigen weg ben…

we balanceren in gedachten zonder net het koord trilt lichte ritmes de einden zingen rond we zetten gedichten als gezichten op het net zonder stem en zonder ogen virtueel net echt we kussen woorden warmen zinnen als in bed we belijden liefde die zijn werkelijkheid heeft afgelegd ik ontmoet je in je geest het ijle spinrag van contacten…

Stilte rond de bomen die zich klaarmaken voor de winter en alle bladeren één na één laten gaan zonder verwijt of verdriet. Hier helpt veel uitleg niet maar enkel een dieper verstaan kan zo laten gaan.…

jij wees zacht de kracht aan die ik niet zo mocht gebruiken in het ontluiken van anderen die met overkomen teveel dromen gaf een toekomst die te weinig eigen perspectieven had pas in partner zijn kunnen we op basis van gelijkheid verder gaan afhankelijkheid is dan gedaan in samen verder zoeken ronden we het pad uit alle hoeken…

verras me eens decolleteer je ronde vormen laat ze maar zien en heb lak aan opgedrongen normen bruin tepels in hun zonnehof en laat het zachte wit verkleuren in steun en separatie opgesloten kunnen zij alleen nog functioneel hun melk en honing geuren maar in ons paradijs zijn drempels overbodig is jouw passie zichtbaar nodig…

Een cirkel, een kringetje in het rond. Een redenering in argumenten lijkt even ver en nergens het hart te raken. Argumenten vinden nergens grond. Zij blijken op de aangesprokene geen enkele indruk te maken. Woorden, argumenten vanuit het hart suizen driehonderdvijfenzestig graden in het rond.…

De droogte duurde lang dit jaar en wekte verbazing dat er nog planten waren die kennelijk genoeg hadden aan 't weinige water dat nog was, of moeite deden dit te vinden in diepere lagen waarin nog veel verscholen ligt. Anders is dat met gras, het schreeuwt als een verwend kind om water en meststoffen. Voordat je het weet verschiet de kleur…

heb je alles gezien mijn blik gebroken gekeken met mijn ogen jouw prille groen de hellingen met puin waar bloemen gaan verdrogen ik hak je trekken uit basalt en rond je hart in steen ik snoei je wortels en jij aast het polderland waar ooit jouw jeugd verloederde in pesterij en jij de klappen kreeg maar niemand je bemoederde…

Wat ademt hier de stilte zonder woorden, met blauwe lucht en groen gewas dat eenden blij doet leven, soms met sierlijk drijven op het water, met schrijven zonder zucht of klagen, stilte ademend en haast devoot. Straks daalt de zon weer en kleurt het avondrood.…

Ik wil niet meer denken Ik hoor de violisten de muziek binnensluipen Een grote vermoeidheid overvalt mij door lang terug te denken aan het verleden transformeer ik vanzelf ben in mijzelf vol herinneringen binnengedrongen forceerde de sloten en verbrak de spinraggen nu engelen rond mijn schouders zij speelden een belangrijke rol in dit drama…

rond staan deuren wijd geopend maar in de kerken is geen hond liefde blijkt zichzelf verkopend terug naar de catacomben omdat we daar jouw woord verstonden jouw kuddes hebben een gebrek ze missen het persoonlijke gesprek…

ineens verliest de zon het ronde warm van zomer wordt ze weer strak belicht in helderheid het opstaan van de dromer de lange herfstdraden zijn al vroeg gesponnen in het frisse ochtenduur het eindeloze zonnen is door buien nog maar slechts van korte duur groen verschiet in koele winden er dwarrelt al een eerste blad, de oogst…

Als het voorjaar daarna weer komt met vogelzang en blaad’ren aan bomen dan is alles weer rond heus ’t zal wel weer goed komen.…

’t Was in ‘t vroege morgenuur toen Maria ging naar het graf angstig en nog helemaal overstuur leek Zijn liefde voortaan zo veraf het graf stond angstwekkend open er gaapte een lege duisternis van schrik wou Maria gaan lopen wat was dat voor een geheimenis? de zweetdoek, het opgerolde linnen werd haar Heer dan weggenomen? wie kon er zomaar…

ik aanbid je als godin je mooie haar en trotse kin de felle blauwe ogen ik duik er midden in je huid is goud in glinstering van zinnen je straalt een hete passie uit bent een vulkaan van binnen je borsten rank gepunt een slanke leest en billen die de honger van het beest graag willen stillen je buik is strak en rond in donkerblond…

ik zie het wolkenfront met op de rand de engelen ze bazuinen schaduwen rond die zich met zon verstrengelen ze spelen met de buien in afnemend hemels zicht dartelen in bloemkoolwit tot bliksem hun gezicht verlicht de lucht is dreigend heet draagt vleugels in thermiek maar als de donder klapt verschieten ze paniek ze zweven, weven…

Als kind zwierf ik rond, liep blootsvoets door de plassen -- wat ik nog steeds doe.…

ik gooi water in de lucht zwaartekracht sliert druppels in een vlucht ze ronden naar ovale vormen buigen van het licht egale kleuren uit het wit de verte zingt Florence in de zon water valt nu andersom spat op witte broeken de aarde is verrast door het luidruchtige gebed van elementen in hun liederlijk gespet de zon kijkt…

Bang scharrel ik rond, er zijn hier grote gaten -- die ik niet kan zien.…

spel ik zie je komen op de golven van mijn dromen met je ogen dicht, een snik als alle spanning weer is afgenomen samen kijken naar de hemel die verlaten is het voelen van gemis de zon zien schijnen door geopende gordijnen weten hoe het leven is…