Netgedichten

netgedicht (nr. 12.324):

rond je hart in steen

heb je alles gezien
mijn blik gebroken
gekeken met mijn ogen

jouw prille groen
de hellingen met puin
waar bloemen gaan verdrogen

ik hak je trekken
uit basalt en
rond je hart in steen

ik snoei je wortels en
jij aast het polderland waar
ooit jouw jeugd verloederde

in pesterij en jij
de klappen kreeg maar
niemand je bemoederde

een eigen weg ben je gegaan
in een ambulant bestaan
als huurder en passant

je vastigheid verkommerde
de dagen grijs versomberden
in uitzichtloze nuttigheid

nu ben je vrij mijn kleuren
zie je wel alleen de felste
zijn verdwenen in de hel