Alle inzendingen over Regenboog

Terwijl in het oosten de opkomende zon blinkt die warmte geeft, hebben wolken uit duizenden kleuren haar omringd, met wie ze samen verder zweeft, om te arriveren waar een regenboog ontspringt.…

verscheidenheid wacht op aandrang opdat ik allengs licht uit duisternis delf  zijnde een punt of iets van zielenheil (met enig geluk) en ik met duim en twee vingers als het ware een fotografische uitdrukking ontvang de mens onvervuld zoals hij is ontdekt op doorsnee dagen de oorsprong van een gemis: om zich heen worden tinten geuit die van oorsprong regenbogen…

Wat voor kleuren wilde hij mengen blauwe knoop, rood gevaar, witte vloed met smaragdgroen en bruin van de ganges vermiljoen van de tempel van boeddha in de alchemie der regenboog In woestijnkleurig zandige vlaktes van het gortdroge subcontinent tussen tibet, kasjmir, himalaya en het bladgroen van thee op sri lanka 'Omarm dus je ruimte…

Neen: Als elk stukje regenboog zich wiegelt Op elke draad, zie, Zon, ik zelf, hoe spiegelt In 't eeuwige changeant mijn wereldlicht. - - - - - - - - - - - - - - - - - - - - - - - - - - -- - Sonnet XII in de cyclus 'In de Hoogte' ------------------------------- uit: Brahman I (1919)…

woestijnen duinen van zand schroeiend in de zon die wegkwijnende grond gewoon liet verdwijnen omdat het simpelweg niet groeien kon De grilligheid van het klimaat boort gaten in de voortspoedende tijd die langzaam aan de wereld zonder waarschuwing achterlaten met een schokkende blik op een leeg bestaan De druppel rust in duizend regenbogen…

En als de engeltjes van god jou heel misschien mogen, Zou je bidden voor een wereld vol regenbogen. Geen stoute woorden meer bij jou in buurt, Alleen maar iemand die je liefde toestuurt. Je krijgt een klein lachje op je mooie gezicht, Want jij ziet in het donker toch nog wat licht.…

Ach, konden we maar terug gaan naar die lentetijd, te verdwalen in de regenbogen van beider ogen, in overtal de kansen wogen, bevlogen van geloftes naar de wereld en onszelf, ingetogen onbedorvenheid, fundament van het onvermogen, de kwalen van het ongeduld, onbegrepen en miskend..…

uitstrooien en strofen weer doen zijn als de aarde is stof en nu even verwaterd plassen vangen zwaardere woorden op het helpt zijn taal te verdunnen naar hedendaagse herkenning vlak, dun, licht of schreeuwerig in de kringen op het asfalt langs paden zingen bloemen hun reuk door het waas van een zuchtende nevel prikkelen de geest tot een "Regenbogen…

waar fletse regenbogen, met de rug naar de zon toegekeerd staan.…

Jouw ogen waren vergezichten op een leven samen ergens, in een nog uit te vinden land en als ze lachten schreven ze puntgedichten over hoe wonderlijk die gedeelde toekomst er uit zag soms werden het regenbogen die al mijn woorden vatten in wel 1000 pixels kleur ze vulden de buiken van holle klinkers gaven de leestekens een paarse tint…

Geschreven op de zelfkant en het valse plat der aarde, vallen teksten over de krommingen van de snaren van een denkbeeldige regenboog , worden de kleuren van de toekomst gerangschikt en geboren naar de toonaard van de beeldspraak in een wisselende moraal .…

Mijn ogen fluisteren mij gedachten in beelden zetten zich om in woorden fantasie wordt werkelijkheid dromen zijn zéker géén bedrog wat zijn de kleuren mooi sombere kleuren bestaan helemaal niet alles zet zich naar mijn hand alles is zo licht als een blad op het water de regenboog wijst naar stralende diamanten, die hun schittering over…

Voor jou dans ik de regenboog en treed de hemel zachtjes binnen golft de liefde hoog bevrijdt jouw zoete lachjes Van zeemeermin en zonnegod droomt in de knop der minne een hartenklop haar bloesem bloot zeer wulps in den beginne Was Eva Adams rechterhand verbannen ver van schoonheid regelrecht naar niemandsland waar niets nog op een god…

Ik keek in haar ogen, omarmde haar, regenbogen. De zee ruiste zacht. Ze zei lieve woordjes. Ik zoende haar mond. Ze had me betoverd. En de avond viel. Het werd stil om ons heen. In de verte een schip, de roep van een meeuw. We zagen de sterren, het licht van de maan. Ik fluisterde haar naam. Ze maakte me blij.…

Na de zondvloed geeft de blij glanzende regenboog zuivere levenszin aan de schone aarde spreekt van Gods hoede over heel de wereld de stad Babel beeldt echter de eigenwijze mensheid die tot elke prijs naar steeds hoger streeft tenslotte een grote verwarring van allerlei spraak is zonder begrip voor elkaar reinheid en warboel gaan samen…

Wat ik die dag wilde, had je gevraagd Ik noemde drie dingen Maar de wandeling werd elders, we deden iets provisorisch we stonden samen in de keuken, ik kocht een ei, die ik nooit koop volgde jouw instructies op ‘s avonds stond er een regenboog toen ik de stad uit was ‘k dacht ineens aan de oven, of ik die wel uitgezet had, zou ik…

Vallende sterren ook prachtige regenboog, oh zo hoog Kleine wondertjes doen zich wel degelijk voor, geen betoog. Bewerkstelligd door jou en jou of door - ons - Versmelten met natuur en universum wordt dan zintuig puur. Dé wereldverbeteraar bestaat niet Vrede, liefde en Harmonie eigen creaties.…

Hij heeft in zijn bruine trouwe gouden regenbogen ogen Rijkelijke belofte van knettergekke botjes aan de bomen Even genoeg van sofa maf geknuf en tv, weer die wilde rozen Bewondering ook verwondering, zo verwaarloosde tuin puur natuur ongeschonden Schreden voorwaarts, echt nooit verwacht, tout court Heden een grenzeloze empathie, uitgroeiend…

Het is een schrander dier dat die mijn bloed bekruipt, het is de opmaat tot een kus uit vruchtbare lippen die willig opengaan, het sluipt door de regenboog van alle tederheid , het stuit me op de vlucht van al het plagiaat onbedoeld geschreven, het roemt zijn naam in de dageraad, het schuilt in wellust van mijn werelds plezier…

Vervolg op mijn eerdere bijdrage van 16 juli jl., "Jupiter's Roos" _________________________________ DARK ROSE Nog even over de recentste versie Van 't altoos immer uitdijend heelal Het tijdloos eindeloos oneindig al 't Is iets van Webb dat ik nu van heel ver zie... Nu lees ik in mijn notapaperassen De infraroodopnamen van James…

het leven draagt me op haar rug van ‘s morgens heen tot ’s avonds terug langs zilveren rivieren door dalen over bergen hoog verschijnt onder de regenboog voorbij de populieren de jonge aarde fris en groen de ranke rozen vermiljoen en roze gladiolen de zonnebloemen in het goud het koren waar een iris blauwt en purperen violen de lelies…

Haar takken zijn als open handen, zij reiken naar omhoog en snakken naar de regenboog, nog éénmaal zal zij met haar kleuren de tere bloesem openbranden en mij bedwelmen met haar zoete geuren. Zo wordt haar bloesem volle vrucht, zij rijpt en wordt in vogelvlucht opnieuw gevormd tot levensboom.…

Omdat ze voelt zoals ik ben Maar veilig zwevend In de heldere lucht Is mijn thuis, wat ik liefheb Waar ik zijn wil, wat ik ken Toch zal ik ooit springen Naar waar ik verlang Ik kijk vanuit de golven Nog eventjes omhoog Meteen heb ik al spijt Want ik ben niet meer dan water In de lucht, heel kort geleden Maakte ik de regenboog…

spelen met verve, maar er valt ook wel eens een traan Koester de fundamenten van je zijn kies voor licht en blijheid niet voor pijn al is dit soms niet te vermijden denk dan toch positief het zal je verblijden houd de deuren niet gesloten in je hoofd gooi ze open en zeg "hier ben ik" omdat je in jezelf gelooft speel met de kleuren van de regenboog…

niets, als een staarreflectie Ik kijk in de ruimte en zie niets, een zwartgat weerkaatsing Ik kijk naar de mensen en zie niets, holografisch Ik kijk in mijzelf en zie niets, de naïeve geest Ik laat mijn kijk gaan en zie niets Ik kijk nogmaals en er weerspiegelt iets Ik open mijn schuchtere zelf Ik lach, een wereld opent zichzelf Een regenboog…

'je gelooft ook alles wat je ziet,' als het maar mooi genoeg is, ja, dan wel, dan mag de zonsondergang nep zijn en ook de waterval de horizon, de twaalfkleuren regenboog, maar jouw stralende aanwezigheid, nee, die niet, die moet intact blijven als een beschermd natuurgebied, een nationaal monument, je bent helder als de poolster…

dan zingen wij mijn beste vrinden een lied hemels hoog en creèren schietend met pijl en boog hoog in de lucht een eeuwige regenboog…

Dolend op de wieken van de molenaar, schrijft de wind z’n intieme taal, beleeft de liefde in de schaduw van een korenschoof, ongebonden in een wolk van zuiver haar aan het eind van elke regenboog.…

ze durft het niet te vragen Pappa is verdrietig, pappa kijkt ver weg Pappa luistert naar muziek, De Nocturnes Van Frederic Chopin, klanken die wegzinken in een snik Pappa luistert naar muziek, ik schommel en huil mee Blauwe lucht en rode golven om verdronken sterren Niet teleur te stellen ga ik mee omhoog tot de regenboog Een diepe zucht, ik…

Het einde van de regenboog! Ambrosia, verlicht en wel, wijst ons de weg.…