Alle inzendingen over Rode Daken

Als het lente wordt dan stuur ik jou Vooral de groeten uit de Jordaan En die tulpen, die gele, die rode Die duizenden tulpen uit Amsterdam Die komen er ook aan En natuurlijk de Lente-uitnodiging “Kom naar de Jordaan”: Naar de binnentuinen Vol natuurlijke pracht en praal Maar waar bovenal Als het lente wordt ook de daken Gaan bloeien als…

O kon ik maar met liefde rood in duizend talen spreken!…

Thuis zijn niet muren met een dak, waar je binnenvalt en neerploft op een te harde bank, waar je in je huispak een zak paprika chips afslaat en geen rode afdrukken maakt op de afstandsbediening. Thuis is ook niet waar je stiekem windjes doet zodat een ander ze niet ruiken kan.…

het dak zijn evenwicht verliest goh, wat zou ik graag eens op uw paard willen rijden en over mijn schouders uw prachtig rood gewaad ik voel nu al hoe de wind mijn baard streelt en hoor de hoeven op de klinkers van de straat goh, wat kunnen dromen een rijkdom geven ik voel mij opnieuw in tijden terug, een kind al is uw echtheid helaas soms…

Dus ik zweer een GLOEIENDE combiketel Met dak en GLOEIENDE spouwmuurisolatie! Maar dan poeft de waakvlam en likt dat  metalen staafje rustiek rood. Na, voor de zekerheid nog even drukken Denk ik, nu zal het wel lukken...…

Een dak vol gaten, de ramen zonder glas. Eens woonden hier mensen. Leefden hun leven, met al hun dromen en wensen. Nu rest verweerde steen en rottend hout. De kachel brandt niet meer, het voelt hier koud. De neergaande zon, kleurt de lucht in alle tinten rood. In de verte krast een kraai. Hier woont niemand meer.…

een breder dak Mijn ogen op mijn gangen slaan Meer goed op weg dan welgedaan Ik wil het juiste in die mate Dat algoed en begeerlijk is…

Ik zou het van de daken willen schreeuwen. Maar ik durf het dak niet op.…

"Val wind", sprak Mozes Yam Suf lang genoeg gedeeld ging de storm liggen…

in tijden van depressie wordt zijn dak dun en hijzelf valt in een diepe slaap wilt het niet zien breken dat heeft hij al gezien in plaats daarvan maakt hij een reis naar onbekende werelden en komt ooit terug met de zon…

Samen kijken wij naar de sterren, zij aan zij, ik fluister je lieve woordjes toe, we zitten daar, op het dak, maar we zijn nog lang niet moe!…

Mijn schat, Wat was je apart klom over het dak keek uit in de goot over de straat en wachtte me op tot ik weer kwam Je was aan komen lopen in onze tuin zo klein was je nog een kitten kon je niet laten gaan kreeg bij ons je bestaan 'k heb van je gehouden zoveel! maar je bent er niet meer.. en dat doet zo zeer! Ik mis je!…

Het dak is hersteld, riolen zijn weer open, nu nog het contact.…

Er zijn er door Michelangelo beschilderd, met rozetten versierd, door zuilen gestut, maar ook gewone tijdens grote schoonmaak met ammoniak gewassen en gewit of : niets - crèmekleurige hoge plafonds van op een ziekenhuisbed op hoge poten, en oude plafonds bekeken door versleten mensen die liggen in oude kamers omdat lopen…

Onder een dak van vals licht plaveit de nacht haar sinistere adem over verregende paden en lacht grimmig naar een dronken maan die het bloed uit hals en armen schudt Hij ligt er te stil om het vacuüm van de dood nog te verlaten als vreemde handen hem wegdragen Nu kinderogen het daglicht schuwen, nu ‘ papa ’ slechts nog een roepnaam…

Over alle daken bloeit mijn bleke wake; alle sterren toe reikt ze, strak en moe. Baart dan alle bangen steeds een nieuw verlangen? Is dan alle vrees liefdes vrouwe en wees?... - Over alle daken bleek-gebloede bake; over heel de wereld heen liefde en leed, - alleen...…

het vuile smeltwater likt langs de ruiten vol heimwee zie ik een maagdelijk zicht verdwijnen sneeuwmassa’s gaan zich van de daken verschuiven Het dooit! het vuile smeltwater likt langs de ruiten en langzaam vertonen zich d ’ eerste aardekluiten de winterzon doet de laatste sneeuw wegkwijnen Het dooit!…

In rouwzwart groen een vrolijk plekje rood: Een blozend dak, een gladiolusvlam, Een rozige appel of een hanekam, Zal dat mij troosten over zomerdood? O tragisch traag laat vallen van de stam Scharlaken bladen in de bruine sloot De wilde wingerd, of in gulpen vloot Zijn bloed, gelaten najaars-offerlam.…

In de rugdrager ons jongste kind, bruin koppie, rode wangen door de zon gevangen. Wat een fijn gevoel geeft dat. Wij, samen, de zon, de zee, het strand. De kinderen een lekker ijsje. Wij koffie met gebak. In de luwte van het paviljoen. Uitrustend van het fietsen, prettig nietsdoen. De meeuwen vliegen over het dak.…

Welke lieve tortelduifjes, Rood van pootjes, blank van kuifjes; Wonend onder d' eigen boom, Drinkend aan de eigen stroom, En op 't eigen dak gezeten. Vliegen zie ik ze allebei, Samen opstaan, slapen, eten, Samen vrolijk met de mei. 'k Wilde de oorzaak daarvan weten, Lieve moeder! de moeder. Wel, Cathrijn!…

Rode neuzen, koude handen warme harten, hechte banden koning winter, groot jolijt!…

geen stem in de wolkbreuk de plotselinge waterval van de daken glijdend druipende steen met hun zoute tongen verwoest o geen stem onder het afdak geen oog en geen beeld en geen godheid buiten het raam wuivende takken en de echo van een licht over de grond kruipend nee een stroom wild rode robijn een wilde stroom en het daglicht…

en over de daken waar is het goed voor om te overwinteren een kortstondig vers om te zingen voor waar ik zo lang thuis was spreek mij weer aan over een wereld waar ik zal zijn om te blijven.…

een raaf blinkt als staal in het zonlicht het avondrood kleurt de daken het boomblad wiegt in de wind het rode stof van puin waait uiteen in lege straten de mus klemt zich vast aan de rand van de dakgoot de nacht vergrendelt de lippen legt je het zwijgen op we weten van wrede mensenhanden van sterven in een koude leegte en…

rood-witte linten om de stammen we zien ze weer hangen busjes met op het dak een hoogwerker in een wit pak zuigt hij de rupsennesten weg of spuit hij met gif alles dood de rupsen maar ook de rest ? nestkastjes hangen koolmezen vangen veel rupsen weg maar niet genoeg rupsen indammen met beleid en behoud van biodiversiteit.…

daken biggelen tranen je huilt - en ik huil met je mee bliksem schiet door lucht - de vogelvlucht - donder doet de aarde beven tot de zon straalt aan de blauwe lucht je lacht - en ik lach met je mee - tussen rood en wit geveerde pluimen de teevee met de gordijnen voor het zonlicht gesloten spint zij een cocon van kleuren in…

Een struikje in zijn tuin, droeg dikke rode knoppen. Tijd, om eventjes te stoppen. Wat was het voor een struik? Ik kende hem niet. Mijn zoon ook niet. Hij had hem gekregen, als klein plantje. Maar hij doet het nu goed, zodat ik kijken moet. Ik wil altijd weten wat ik zie, dus zocht ik hem op: ‘struik met dikke rode knoppen.’…

dagboek gelezen, even later motregent het buiten en de wind komt uit het noorden, veegt de wolken langzaam naar je toe Te weten dat het goed met je gaat is vaak voldoende om weer een dag te overleven zonder heldendaden De strijd om het bestaan blijft maar doorgaan net als de markt op vrijdag en zaterdag in Leuven waar we eens op het ´Dak…

De vogels op de daken vertellen het ontwaken van weer een lente in 't verschiet. Hun stille silhouetten willen alvast hier zetten het beeld van "stop 't verdriet", dus zingt mijn ziel met luide tonen, ze wil alvast in vreugde wonen en wanhoopt zeker niet.…

toeval is een scheur in het krantje van de makelaar iemand kijkt door het gat in het dak naar de buitenwacht verwondering aan beide zijden van het gat... de verkoop van het huis laat vooralsnog even op zich wachten…