Alle inzendingen over Scheppen

Ik weet wel dat zoiets beslist niet mag, maar banen scheppen is een goed motief en daarbij bleef hij zeker niet passief. Toch mooi, hoe hij zichzelf van werk voorzag. Eén opmerking tot slot van dit betoog: gelukkig was hij geen gynaecoloog.…

Onbekende scheppen met de leegte van de nachten beladen, in jouw haven liet ik zinken. Roze orchidee met mijn handen maakte ik weer levend.…

ik veegde langs blauw maar het wit wilde niet wijken zocht hogerop waar beweging alleen al tot grote strepen verijsde al ben ik god mijn hand kan niet scheppen in een aards beseffen pas in het zijn kan ik ervaren hoe het is om het goddelijke voor tijdelijk te evenaren…

gebakken stenen gestapeld naar eigen aard nemen ruimte in gebruik scheppen uit het niets een tastbaar figuur openen een eerder niet bestaand luik waar cement een besmuikt rijm voor het collectief vergaart ze dichten het licht tot muur…

Oh Gerd pas nou toch op met wat je zegt Nou zat je weer bij Buitenhof te kleppen En over je successen op te scheppen Dat moet toch straks bij Geert weer uitgelegd! Nu even op tv de bolle bof En straks weer op je knieen door het stof.…

Wie samen wolken blazen, scheppen rust en ruimte. Wie diepe rust beleven, beseffen wat vrede is, en wat gelukzaligheid.…

De zalen zitten vol bij elk concert, Als Boef of Kleine Viezerik daar rappen, Ook Nasty, Lijpe weten sfeer te scheppen, En lof voor Rotjoch, die geridderd werd. Ik denk, omdat ik streef naar nog meer roem, Dat ik mij voortaan Stomme Klojo noem.…

wie nieuwe dagen wil scheppen zet de zakken met oude ideeën op straat gezichten die je niet kunt zien zijn altijd vol van mogelijkheden wie voortdurend in en uitzoomt zoekt naar het mooiste perspectief harten die in slowmotion kloppen vinden een mooi moment om op te houden…

Met handenvol Scheppen ze hun vervoering over mijn levenloos lichaam Overladen me Met Judasbloemen…

zes dagen om te scheppen na de Apocalyps de ervaring van lang geleden borrelt op in zijn brein wanneer hij na zes dagen en triljoenen vragen zijn werk bekijkt is alles zoals het moet zijn weer heeft hij het hemelruim vormgegeven en deze keer, weet de Heer mijn handen zijn schoon gebleven…

langzaam vallen woorden dicht hun letters vullen bladgoud scheppen sfeer, onderliggend van toon gewichtloos wikkend van verre naderend, weerlegbaar vasthoudend, met voortgezet verwijlen cijfermatig onthutst, tijdelijk voor het grijpen, wilsbekwaam en immer voortbewogen…

Nu zij weggaat neemt zij de dingen met zich mee Een steun voor het lijf een kruk die in de oksel geschoven ontlast en het lichaam zo rechtop houdt Hij zucht en begint met hamer en beitel in de hand het scheppen van een beeld dat overeenkomt met vuur dat schaduwen werpt van een onduldbare werkelijkheid…

Eeuwigheid scheppen uit onvoltooide tijd. Wat voorstelbaar is onvoorstelbaar maken. Zo leven mensen die liefde delen. Zo voedt liefde een moedig mens.…

o, moeder natuur rein en zo puur de wind en de zee spelen gedwee met aarde en zand scheppen een band de zon en de maan een storm of orkaan bloemen die bloeien dieren die stoeien ze laat alles begaan een hemel op aard is er ontstaan!…

Nu weet ik waarom wij moeten schrijven Het staat vast dat op een dag Wij zullen scheiden van wie Ons lief was liever dan alles Te triest is het beeld van de eenzaamheid Leeg de handen vol de geest Van twijfel om ooit bestaan Erfenis moeten wij scheppen…

ik verzamel bossen om oerwoud te maken wolken die de tornado laat draaien regen uit buien rivieren die water in zee zullen spuien zonlicht dat leven gaat scheppen door groei en bloei op te wekken dankgebeden van hen voor het zijn hier op aarde in menselijke waarde…

zo schiep Allah de vrouw uit ronde vormen opdat zij zich verbinden zal en leven baart haar buik is de poort naar de wereld haar hart de stralende zon haar handen scheppen zachte schoonheid uit haar mond komt de toon die muziek maakt. zo schiep hij Allah de vrouw.…

een woord al vaak een teveel vermoordt kwetsbare momenten het grijpt mij soms naar de keel het gevoel sterft dan al in de lente een woord vleesgeworden letters scheppen dan een nedergang met tranende spetters legt boeien aan waarvan ik mij niet bevrijden kan het woord, een teveel sluit genadeloos mijn keel…

in stille mijmering is rust mijn maat stress en haast de onverlaat wij bouwen luchtkastelen met een zee van tijd als fundament scheppen licht en lucht in een ongekunsteld spel tikje bovennatuurlijk dat wel maar wij zijn geen schipper naast god vrijheid is ons enige gebod…

Het kind weigert Volwassen te worden In het aangezicht Van zo veel zinloos Geweld, verwoesting Die zich elke nieuwe Dag in en om de mens Voelen laat - De schuldvraag hangt Als een donderwolk Boven de personages In dit schouwtoneel Die na het krijgsgeweld Nog maar twee taken hebben: Overleven, en het scheppen Van kunst waarin…

Peinzend over de donkere kant van de maan zag ik vrij plots het mogelijke alternatief pakte verf en kwast en een hoge ladder en begon mijn eigen hemel te scheppen witte wolken naast diepblauw de duistere kant bleek slechts een schaduw van mezelf…

Eens stelde ik mij de wereld voor, in mooie woorden uitgestald, het scheppen in het klein. Helaas, zijn ze niet uitgekomen. Misschien zweven ze nog ergens boven het smalle rotspad, in hun bevlogen staat. Kwamen ze in een vlucht terecht, die spontaan landde in een treingesprek.…

rennen voor het leven op schaal van dooierdood gevolgd door kip zonder kop met drie slagen om de arm de week doormidden zagen net doen alsof je neus bloedt er is zo onmenselijk veel maar god kan windeieren leggen tijdens het luchtje-scheppen en hongerstilte laten beven want hij broedt de adressen uit…

met dansend schrift modelleer ik in woorden de werkelijkheid wat krullen in letters verhullen zweeft passioneel in zicht het rechte staccato dramt in vibrato dwingend zijn toon toch ontsnappen mijn zinnen en kleuren de bloemen in dit gedicht strofegewijs breekt het ijs en samen scheppen wij zo ons paradijs…

Het eindeloze strelen proeven hoe jij opwelt tussen mijn lippen in mijn mond een bron, een beek op zoek naar het laagste punt Jij deelt met mij atomen en neutronen bouwen een nieuwe hof scheppen een verloren Eden drinken elkaar, brengen elkaar tot gaan en komen…

Ik zal onophoudelijk graven, scheppen en bloeden totdat ik je vind. En dan hou ik je vast. Dan zal ik je dragen zolang ik je dragen kan, mijn kind.…

De stemmen lijken echt en scheppen een verwachting, die niet zo waar is als je denkt. Hoe verlos je je van die stemmen, want vergeten kan je niet hoogstens negeren, maar dan blijft het ongenoegen over wat werkelijk is…

Toch zal je eens geloven Geeft Hij je zekerheid De toekomst in die Woorden Scheppen jouw werkelijkheid…

geen vieren voor mijn verzen; behandel met respect wat inspiratie en wat werken voor velen hier toch heeft verwekt, maar geef ze kansen om te spreken, te troosten, licht te zijn of lach, ik weet: het zijn geen meesterwerken wat hier het daglicht even zag maar mens'lijk pogen iets te doen, een beetje zin in woord te leggen, een band te scheppen…

Het gaat om het scheppen van mogelijkheden het zelf op vele manieren te zijn Je herkent het aan de pijn van steeds opnieuw afscheid nemen en niet tevreden met wat is en zich schept in het heden Weer terug te komen en het voelen alsof je niet bent weggeweest Jij blijft maar in een toekomst geloven ik houd me bij het nu en wat voorbij is schuilt…