Alle inzendingen over Scheuren en barsten

de zonnewende in het woud ginds lammert al het eerste schaap hier barst het voorjaar uit de grond het leven dat de dood verslond wordt wakker uit de winterslaap…

De kopjes rammelen van vergane glorie vol oude barsten van slecht gelijmde scheuren. De kopspijkertjes timmeren langzaam met de botte bijl tot loze zekerheid. Het is lente dus de kleurtjes botten uit het staal van grijze dagen. kleurpotloodjes kleuren de lege vlakken vol jolige kleuren in roemrijke taal.…

een flinterdun laagje vernis product van mijn verstand vormt een zwakke bescherming emoties vreten het aan onverwacht en onstuitbaar barsten ze uit in tranen in woorden in kleur in slapeloze uren…

Golven van lente door de lucht Verlichten mijn geest en hart Een vlaag als een lange zucht Een oude gestalte deelt mijn smart Ik lees de woorden van een Spanjaard Schakel over naar de Italiaan Van liefde in de boomgaard Naar woorden die reeds era’s bestaan Vluchtig zijn de woorden Vergankelijk is de trouw Eeuwig is de ziel Die barst daar…

Uit een voorbijgaand raam kiert vaag een naam word ik geroepen? Wie, denk ik, woekerend met heden en verleden. Terwijl een glazenwasser stuurs rechtlijnig lapt, ik onder ladders stap, gloort onverwacht jouw stem weer op en snerpt. Het raam versplintert barstens tot de randen Ik sta versteend en voel opnieuw de splinters branden.…

spiegelde licht half doorzichtig zag hij zich getekend als volleerd figurant transparant naast een langbenige schone met wenkende ogen slechts gescheiden door een breuk ze verbeeldde meer dan het tijdelijk verdrijven van zijn alleenzaamheid maar hij was al gehard door opgeloste fata morgana’s en knipoogde alleen naar de barst…

gebarsten druppels blijdschap vloeien traag voelbaar sijpelend weg het glas eens zo helder van klank is dof geworden kan de wijn niet meer omvatten, die door de scheuren weggelopen is. door de spleten dringt de wijn de droesem blijft dit sterven doet geen pijn…

. --------- 'N dubbel paspoort mag van Geert niet mögen Dus zit de eerste barst al in het glas Terwijl de sfeer gewoon geweldig was 'T is alweer bijna klaar met dat gedögen Ons land gaat naar de klöten en de reden? We worden overspoeld door massa's Zweden.…

technisch is dit een muur die ruimte doet splijten in binnen en buiten hoewel niet van steen is de vrijheid gevangen in gedachten achter ruiten…

basale barsten bieden zich braaf aan te hoog gegrepen lieve tractorschat je stuurt, maar raakt verdraaid snel van het pad je ligt straks op je Tweedekamergat ook politiek bedrijven is een baan maar ach met wachtgeld kan je blijven gaan……

Zó vanzelfsprekend waren wij samen dat onze harten ongemerkt verstrengeld zijn geraakt, nu onze wegen scheiden stroomt een stil gemis dat raakt aan wanhoop uit barsten en scheuren die ons uiteengaan nog steeds maakt.…

Scheur mij de milt uit het lijf zoals ik jou en je kern zou strippen tot op jouw ongenode onderlijf. Scheur mij het vlees van de schedel met jouw alruinen tentakels. Looi me de huid met je granieten nagels. Breek mijn skelet uit de hengels, als in een eeuwig blijspel van waanzin.…

jij denkt aan de ochtend jezelf nabij maar soms houd ik op met leven zet de wereld stil en het geluid uit zoek onderdak om de ongelijkheid in mij tegen de grond te drukken of wens een vogel die ik van buiten kan leren en in mijn buik trekken tot het schrijven, aangetast door de tweestrijd, een landschap neerlegt in het diepe…

Barsten zijn haar littekens van herinneringen die in elke stilte bloeden. En haar wakende gedachten laten vervagen in eenzame mijmeringen over liefdes die geen liefde vroegen maar gevonden leugens en illusies die altijd barsten als ze weer viel in de leegte die geen schaduw wilde zijn.…

Nee, niet dromen, dansen of zweven - jargon voor vastgelopen dichters - maar woorden waar aan gewerkt moet worden hakken, breken en priemen dwars door weke harten en loze gedachten bloed moet stromen rijkelijk vloeien soms schrijven is krassen botten kraken en in vlees snijden rake woorden vinden die striemen en schrijnen als open wonden…

Woedende wolken scheuren kleuren uit een sprookjesboek terwijl het zand roerloos rust in aanzwellende zuidenwind trekken dennen kragen op weldra barst de toorn los het land zet zich schrap verankert de karige boedel de zachte glooiing biedt ruimte voor hemelse cascades en duivels vuurwerk het gewest kent de kuren en grillen van…

ik heb je nooit zien lachen in de barsten die je toont wel wuiven jonge planten je verlangen en je droom ik leg mijn handen op je warme steen de zon kust er de uren de nacht valt rauw en straalt immense kou ik voel je scheuren als je koelt de zaden dwarrelen naar de plek die jij geopend hebt je glooit het naakt tot hellingen…

Ik tel daar mijn barsten en de scheuren, zwelgend in grote glazen bier. Bitterballen, kaas en ossenworst, zorgen voor gesprekken met volle mond. Voor de sprekers met de grootste dorst, maakt het niet uit of iemand het verstond. Met open ogen en nuchter hoofd, beschouw ik de mensen om me heen.…

Wanneer het geronnen bloed door de mazen van de schijn is weggevloeid, kleeft de smart van arbeid aan ieders handen, nestelt rechtvaardigheid in de scheuren van ons boetekleed,die als lompen aan de wereld werden uitgedeeld, wordt het lichaam van de berooide aarde met nieuwe gaten doorzeeft, waarin nieuw zaaigoed resistent wordt in alles…

ik laat gewoon de barsten over stukjes leven treuren zie jij de angst zie jij het uitzicht de verte beloven scherven zijn geruimd de rotzooi is verdwenen mijn flat mijn thuis ga ik daar nou echt leven…

laat gewoon de barsten over stukjes leven treuren zie jij de angst zie jij het uitzicht verte nog beloven scherven zijn geruimd de rotzooi is verdwenen mijn flat mijn thuis ga ik daar nou echt leven…

Ik erger me soms te barsten aan ongenode gasten een aanslag op mijn zinnen nimmer zal men mij winnen als ik mòet beminnen Ik erger me soms te barsten aan ongenode gasten als men wil beweren mij zò te kunnen leren hoe te proeven, ruiken, tasten, dan kan men van mij barsten!…

liet wintertrui en scheuren kraken mijn snertmeisje, winters blond…

Ik plavuis mijn hart met het monter koeterwaal betegel een straat die per abuis lijkt te bewegen in de rust van geweven stijgende lucht gelegen goedlachs pittoresk en authentiek monumentaal Gemurmel in de scheuren naar kabbelende dalen schilderachtig tot in de barsten van nieuwe kleuren het bestaan dat doorleeft in Bourgondische geuren achter…

Een crash heb ik Nooit meegemaakt En toch ervaar ik Voortdurend die scheur In mijn schedel Waar het leven in En uit gaat, dag in Dag uit, zonder het Zelf te kunnen sturen - Nu ik erover nadenk Moet het toch mijn Leven zijn dat die Scheur in mijn schedel Heeft veroorzaakt - Crash zonder dat er ook Maar één voertuig aan…

Vol met barsten en scheuren. Levenloos zonder kleuren. Hij voelt zich zieker dan ziek. Het is te zien aan zijn mimiek. Hij haat zichzelf soms zoveel. Het grijpt hem dan naar de keel. Er loopt een traan over zijn wang. Omdat hij weet dat hij het niet kan. Hij kan zichzelf niet eens meer aan. En het lukt hem niet te gaan staan.…

Scheur een boterham in stukken, voor in de soep. Kijk, Madagascar...…

gras baant zich een weg door een scheur in het asfalt en buigt voor de wind…

onmogelijke keuzes brengen een mens in spagaat op het punt van scheuren…

Mijn hart barst bijna, gelukkig niet fysiek want stel je voor dat het breekt, de troep is niet te overzien. Mijn hart barst van geluk, niks geen gewonnen prijs, mijn hart gloeit van geluk, gewoon omdat ik "ben".…