Alle inzendingen over Scheuren en barsten

je brak in glas de tranen kwamen later een barst nog niet gezien maar ons kristal hoorde de tonen al en nee niet vals geen scherven om te lijmen jij blijft gewoon de mijne omdat ik je niet barsten laat…

Scheuren in de lucht hardnekkig grijs versplintert blauw zegeviert weer…

de dichter moet scheuren vormen slopen en delgen zodat de waarheid over blijft…

Scheuren in het pleisterwerk van de gerestaureerde kerk vertellen de historie van wie verwond door het verleden louter kerkpaden betreden voor concert of glorie. Wanneer de wond ontpleisterd is komt ruimte voor vergiffenis breekt Zijn bevrijding door.…

ik ken al de scheuren bij naam, het jaartal van geboorte de mail op datum het gesprek wat niet loont, beloftes in loze ruimtes dragen mijn spouw op het laatste fundament ergens sijpelt wat vocht over het behang, het voedt de bloemen op het gele perkament, de nacht kent zijn slaap niet meer en beeft onder het zeilen tegen de wind het…

Een droom Een droom Een droom komt voorbij Een droom waarbij Het licht bij bakken Naar binnen komt En de rotswand van het Donkerste donker van de nacht In stukken splijt - Openingen ontstaan, Grotten, holen, Scheuren worden schuren Waar het licht In schijnt, waar De zon warmte brengt Voor mensen op drift, En onderdak…

Ik ben een fan van de Formule 1 De geur van smeulend rubber doet me kicken Dus wat ze in Den Haag me nu gaan flikken Is dan ook onrechtvaardig en gemeen ´k Was aan mijn snelheidsmonster zeer verknocht Nooit meer op één wiel door een scherpe bocht…

Poëzie is meer die barst zien, verifiëren, en dat dan zeggen. Barst. --------------------------------------------- uit: 'Verzamelde gedichten', 1988.…

Naakt geschoren en tot het bot ontleed vele manen ouder dan die hij was gesnoeid staat hij nu te treuren vermolmd in kern van de buitenkant ontdaan van uitgeschoten twijgen, die in halsstarrigheid te ver zijn doorgeschoten, wat uiteindelijk z'n knoestige harnas deed scheuren, maar de wil om te overleven nog niet is vergaan.…

op een dag zo licht en zo hoog aan de hemel dat je denkt, er is geen reden om binnen te blijven en te gaan twijfelen, tekent met een droge tik van de tijd een ster in het venster de helderst denkbare nacht en een merel in het gras een vogel voor de kat plots zit er een barst in ons geheugenverlies, het huis waarin wij verloren gewoond waren…

ik zit in een jager met twee straalmotoren vastgegespt in een kuipzetel ga ik in duikvlucht rakelings over de klokkentoren ik scheur door dikke, lauwe lucht met een gasvlam in mijn ronde staart de gestroomlijnde neus sleept een kegel mee een werveling van cirkels die uiteenschuiven elkaar overlappen in een spitse huls die nog scherper wordt…

verkregen veel scheuren zijn al geheeld mijn hart zit vol met littekens Een herinnering van al de pijn en verdriet uit het leven Nog niet alle scheuren zijn geheeld Voor dat ik sterf komen er nog veel meer littekens Mijn hart heeft littekens van het leven Maar mijn hart heeft wel geleefd…

Ze werden kunst, massa ontstegen Japanse vondst van lang geleden Wanneer serviezen barsten kregen Een metafoor in huidig heden Hoe platina mijn kronkelwegen Op die manier aaneengeregen Met goudaders wist te bekleden Japanse vondst van lang geleden Wanneer serviezen barsten kregen…

bevroren tranen barsten bij een poging tot een eerste glimlach…

Voor de wolkenbreuk dansen de meeuwen sierlijk dan barst de lading.…

De tijd van dragen Is voorbij - de Rijpheid roept, De vliezen van Het voorjaar staan Op scheuren, De lente lokt…

Nadat ik strips ben gaan verscheuren Met essays in het moeras in slaap viel denk ik nog altijd het zijn maar woorden voor de zoveelste keer! wat voel ik nou eigenlijk jaren later na Dato of Bio? Een poolkap smelt, sta er voor open je hoeft er niet per sé over te lezen de mooiste dingen gebeuren vanzelf.…

De circustijger scheurde vlot bij ene hulpdompteur een reepje uit z'n hand; het bot werd zichtbaar door de scheur. De circusdirecteur, ontstemd, verstrekte snelverband, maar zei: 'Je hebt 'm goed getemd; hij eet al uit je hand.'…

Kan je het aan dat sluiers scheuren, een nieuwe wereld openbreekt? Kan je de lichtgloed wel verdragen, het vuur dat hevig brandt en steekt, of blijf je liever veilig wonen in 't huis dat 's avonds luiken sluit en waar je heel vertrouwde dingen telkens weer vindt?…

Door tijd uit elkaar gescheurd, het verdriet dat met iedere seconde wegebt uit de niet zo eeuwige schreeuw om liefde.…

op ’t scherm van mijn gesloten blik zag ik de wit-papieren hemel losgescheurd door wat er lang geleden is gebeurd -vanmorgen dus bij ’t eerste ogenblik dat ik besefte met een hete snik dat vroeger, nu en later feiten kleurt- die lang verleden tijden, opgefleurd tot huidige presenten met een strik -ja toen- zag ik hoe kruisgewijs een scheur…

Verzakken, bouwvallig worden, vage scheuren, voorspellen erger, gebladderde verf op geweerde deuren, diepe nerven van beloften, waarop de tijd mijn oneindigheid laat sterven.…

Hij had de lente in de kop, verbrak zijn lied, scheerde laag over de weg – op zijn naaste rivaal af. Hij had de lente in het hoofd, trapte zijn bmw op zijn staart, scheurde puur voor de gein - op zijn date af. Daar ligt de merel uiteengereten op het asfalt - veren verwaaien bij elk voertuig dat hem platter rijdt dan plat. En…

O Gij oneindigheid van zon, en zee, en strand, En woud, en stroom, en dier, en mens, en plant, En kleur, en zacht bewogen fijne luchten, Hoe wilde ik scheuren, en hoe min ik U.…

Wat eens gebeurd is kan nooit weer gebeuren, Men kan maar ééns een blad aan stukken scheuren En wat het vuur verkrijgt, verslindt het vuur."…

De sporten worden telkens zo gepland Dat de toernooien ietsje overlappen Zodat je telkens weer kunt overstappen En ’t beste ziet van elk evenement Met kabel kun je volop zenders kiezen Je wilt toch niet je vrije wil verliezen…

Mijn toren kucht langzaam brokkels uit en de ruiten worden als vaders ogen troebel ik verlang naar de zachte aanraking die het gif stilletjes opzuigt en uitspuwt uw lach en uw ogen gommen de barsten van onze tekening die nu nog een ets is maar weldra zal krioelen van de kleuren aan mijn voet steken bloemen het hoofd op onder uw vruchtbare…

waar ik staar in verzonken ogen mijn weerspiegeling langzaam vervaagt overloop ik in tranen verscheurde dromen met groeven doorkerft mijn leven geweest zoek ik het eind waar barsten breken mijn toekomst vaag aan scherven ligt…

men spreekt de verschillen uit de kloof wordt diep en breed de ene kijkt de ander aan een vaas die valt en breekt opnieuw gelijmd aan elkaar bewust van noodzakelijkheid de een te veel een deel van de ander is en omgekeerd in leven en de dood…

Zwijgend loog hij Zwijgend bedroog hij Zwijgend leed hij Zwijgend vermeed hij Hij plaatste zich als een pion in het spel van Hoe Het Hoort Zo heeft hij zichzelf elke dag een klein beetje vermoord.…