Alle inzendingen over Schijnsel

In het schijnsel van de volle maan zie ik Uw mysterie aan. In de glans van de stralende zon zie ik hoe U ‘t duister overwon In het klateren van een heldere bron zie ik hoe door U alle leven begon. In uw Woord voedsel voor de ziel vind ik mijn dagelijks brood.…

in het schijnsel van de heldere maan blijf ik even verstokt staan ware het als haar gloed, over een rustige zee straalt jouw schoonheid mij tegemoet als ik dan door jouw passie heerlijk zal slapen en na een nacht van dromen stralend zal ontwaken zie ik diezelfde schoonheid voor eeuwig bewaard als bij het eerste moment waarop ik…

zag je hand in het donker langzaam verdwijnen je armzwaai lichtte nog even op toen de auto ging rijden terug in de hal van het huis ontbrak er een schaduw de kamer was leeg in het gevoelloze schijnsel van lampen keek naar de klok die zonder te leven de tijd weg leek te geven een doelloze avond in het verschiet zonder jou…

soms is het er weer in mijn zoldergrot tussen de uitgehangen was voorzien van spijtoptanten dat grijsblauwe schijnsel door 'n ontijdige poort dan kijk ik een film in de bek -tanig en tandig- zoals dat past bij verbazing en misschien ook onbegrip laat ik het geen metafoor noemen maar een meteoor uit zelfverzonnen ruimte ploffend…

Dan vrijen we de hele nacht In het zachte schijnsel van de maan Kom dans met mij Vrij met mij Lieverd Ik zal je de passie geven Waar je hunkerende lijf om vraagt Kom speel met mij Voel met mij De heerlijke liefde...…

Je slank contour glanst als albast in schijnsel van de open haard zo puur stil… roerloos vol verwachting lijkt het wel ik aarzel een moment maar strijk dan toch behoedzaam warmte in het wachten en kijk geboeid hoe magisch vuur je zacht tot smelten gloeit voor ik geknield het hoofd buig en mijn handen samenvouw voor jou……

Maar van af de wolken gaat een warmte, en doet blozen van uit het hart, wie eenzaam staat en voelt, zoals de roze, dat ook voor hem dit schijnsel schijnt - en de morgenzinnen zweren: zolang 't leven schijnt, 't hoogste te beginnen.…

Maar van af de wolken gaat een warmte, en doet blozen van uit het hart, wie eenzaam staat en voelt, zoals de roze, dat ook voor hem dit schijnsel schijnt – en de morgenzinnen zweren: zolang ’t leven schijnt, ’t hoogste te beginnen.…

wetend dat alles anders wordt aan het einde voor een nieuw begin denkend dat veel verloren gaat uit de verzameling tussen ons in wachtend op een nieuwe liefde in het witte schijnsel van verlangen die het zwart van onverlichte passie in een grijze kleur laat behangen de neerslachtigheid beklemt de lust van hartstocht ontwent toch zal de…

de geur van een gebakken tulband een schijnsel van waxinelichtjes zilver en rode glimmende versiering die hartverwarmende binding er is een stil moment een diepe wens voor vrede het Goddelijk kindje zo dichtbij de belofte van de hemel naar de aarde in een stal er is het streven de wil van vriendschap toch om elkaar geven dit feest…

Kijk naar de maan wat is zij weer vol ver weg en toch dichtbij afstand speelt geen rol kijk in het water grote en kleine gedachten spiegelen het heldere schijnsel duister is je gezicht maar langs de omtrek verlicht als een soort aura de nacht is nog lang het leeslampje de maan in een aantekenschriftje verschijnen alle gedachten…

luisteren naar de stilte van de nacht liggend in mijn veel te grote bed staren naar de maan die naar mij lacht o, zalig...sterren dansen mijn ballet hun witte schijnsels verlichten mijn geest rustig sluit ik nu mijn bruine ogen denkend aan al die vervlogen tijden ik ben tevreden, ik kan niet anders want een passage die ik nooit eerder heb gekend…

Het zachte schijnsel van de haard bloost de wangen rozerood ze wiegt zich in een schommelstoel en vouwt de handen teder om het wonder in haar schoot ze heeft iets...een geheim dat enkel door een vrouw is te ervaren ogen glanzen mysterieus in glimlachend staren ze lijkt gehuld in kopergloed die vertedert en verblindt voor mij als…

Standvastig wordt t schijnsel op hen gericht, die weten van het duister op lege straten.…

Het zachte schijnsel van de haard bloost haar wangen rozerood ze wiegt zich in een schommelstoel en vouwt de handen teder om het wonder in d’r schoot ze heeft iets...een geheim dat enkel door een vrouw is te ervaren haar ogen glanzen mysterieus in glimlachend staren ze lijkt gehuld in kopergloed die vertedert en verblindt voor…

Die nacht gloeiden de daken in een zinderend schijnsel van spanning en de huizen vloeiden borrelend mijn ogen binnen, maar mijn droge lippen bladerden en ik was een boom, schorsend, de tijd licht in mijn bladeren vangend.…

waar in het schijnsel van de ondergaande zon die laatste schittering in tranen breekt willen de sterren jou in troost omringen aanhoort de merel zijn laatste lied komt de nacht in jouw armen geslopen als het zachte gevoel van een wereld in dromen omhelzen de nevels ontwakend verlangen de dag van morgen droom jij vannacht…

Een schijnsel van licht doorkruist mijn donker geweten ik voel pijn en toch ook verlichting het tintelt door al mijn aderen heen vergiffenis is mogelijk maar de makkelijkste weg kies ik niet graag ik wil vechten voor elk stukje eigen geluk en de blijdschap zal groot zijn wanneer ik iets geven kan vanuit de zwarte hel waarin ik leefde…

De hoeder van mijn oude eenzaamheid schudt aan de tafel een wilde dans is gestopt wat nu nog moet wordt afgerond willoze twijgen in het gedoofde venster de kop van de helling bezwijkt de andere wereldhelft zal stonds ontwaken ik leg mij neer in de opalen schijnsels de roep van dieren komt tot de deur zacht zal ik straks belijden…

Het was het geluid van een merel, kerel, een prachtkans om kleur te bekennen, onder ijle gijze luchten: de dag binnen te glippen onder het gedeeltelijk verborgene; een flauw schijnsel omhoogkolkend tot aan de rand, geschilderd door de eerste zonnestralen, als een vluchtig portret.…

In 't schijnsel van de maan die 't korenveld belicht, is 't goudkleurig fluwele veld 'n mooi gezicht. Het vredige landschap zo rein is in 't heden sereen en fijn. Hoe alleen in 't graan of veen, hoe sereen de maan verscheen.…

De lucht glijdt de avond met behulp van draaiende aarde in een vredige nacht Titel verdedigt geenszins de waarde van dit meesterwerk 't Veertje drijft in de plas Tevreden schijnt de maan wolkennacht met in schijnsel de schaduw van schitterende verenpracht Pelikaan op de voorgrond alleen kijkend naar de schilder Ziet kracht van zijn…

Het is hemels wandelen in dit helder warme licht schaduwen spelen als kinderen onder dwalende wolkenlucht bomen blozen onbeweeglijk als stoere nobele reuzen met bloeiende natuur in al zijn groeikracht dringt de zon door clichés van eigen schijnsel vol wonderbaarlijke energie zonder woorden in zijn daadkracht als stille getuige van wat…

het is de vraag of zon nog schijnsel heeft In voorraad? in kindermaat? achter glas broos vensterglas ik verbeeld me: een regendruppel te voelen in m'n kraag.…

Gewoonweg zitten zitten op 'n bankje in de zon Genieten van het schijnsel op de huid de nog witte huid En alleen het geluid van na - zomerse stilte op een plein Je mag er zijn daar in de stilte van het plein waarop de zon haar baan trekt weet,hoe de dag begon met 'n scheutje morgenzon en zitten gewoonweg zitten zitten…

Zij is de bode bode van lente de wilg met haar katjes Aan oever en wal beemd en kant waar water gulzig is Zij is nieuw leven leven aan takken als zon scheutig is met schijnsel en sneeuw plots voor zon verdwijnt Liggend groen komt overeind zoekt hoogten toppen van kunnen in stengels en stelen doen ons delen in 'n…

Haar git is niet wat er in licht vergaat: het schijnsel kleurt te blauw haar hels gebaar, het zwart is daar, er is genoeg in haar. Calculaties vergelden elk moment, data, ingelezen, rij na rij per cent, en uitgerekend zo de mens vergaat. Het heeft geen spijt, het deugde niet als vent: het telt nu zelf de tijd waar zij bestaat.…

verblindend weerkaatst de werkelijkheid het grillig schijnsel van zijn verbeelding tot ongekende krachten die mij roerloos ontvoerden in de leegte van de ruimte waar verdwaald uit het vertrouwde mijn fel begeerde leven haar gezicht verloor in de wisselende kleuren van herinneringen vervloeit het verleden met het heden tot een verlichting…

Als ze voor anker gaan de boten verlicht door 't schijnsel van de maan blijven we nog even staan. Iemand speelt gitaar treurige klanken weliswaar toch heerst 'n uitgelaten sfeer in de haven van 't IJsselmeer.…

dank zij het zachte licht van ochtendgloren laat ik in 't eerste zwakke schijnsel het ongewisse toe, het onheil teruggebracht tot tastbare contouren verhoudingen die in het donker zo beklemmend zijn de loden dagen die gemis weer boven halen het lege duister in mijn bed pijnlijk verlangen en paniek voor dat wat eindig is dat alles wordt…