Alle inzendingen over Snikkend

Daar ben je dan Aan de andere kant Het voelt verstikkend verwarmend Ik verberg mij snikkend Achter mijn armen Je loopt fluitend bij me weg Was dit een droom? Of was dit echt?…

snikkend, schokkend zonder te weten van ophouden... mijn kussen is doorweekt mijn tranen stromen... ik schreeuw en ik huil en ik snik... als een kind...…

het verdriet blijft in de gangen klinken laat ons snikkend van een nieuwe liefde drinken die niet luistert naar het leven of de dood maar ons laat kleuren op de hardste stenen van de smalste goot…

Pure angst trilt zwaar in het hart wurgende houdgreep bijna stikkend vuisten gebald wanhoop in droge ogen tranen inslikkend Smeekbede geluidloos snikkend…

in de snikkende stilte zijn het woorden van belang die het gevoel weten te vangen die omarmen de stilte verstaat zich het beste met veelzeggende blikken met knikken of schudden en neergeslagen ogen die achter leden terugblikken…

Hij blaast zijn laatste adem uit en snikkend loop ik weg. Besef nu pas dat het klaar is.…

Mein bratwurst ist gefallen Luid snikkend loop ik rond Daar ligt hij in de blubber Eenzaam stervend op de grond Rust zacht, mijn arme bratwurst Toch kan het nog erger zijn... Toen ik gisteren stond te jodelen Viel ik in een diep . . . . . . . . . . . . . RAVIJN.…

Je ogen verward vervuld van verdriet pijn in je hart je trekt het nu niet Strelend over je lokken wordt mijn hals langzaam nat van jouw snikkende schokken huil maar uit, lieve schat Voor jouw diepe leed heb ik dan geen medicijn maar wel de belofte gereed dat ik er voor je zal zijn…

gevlucht uit een wereld van grote woorden snikkende omarming een ‘wat vréselijk!’ dat teveel aandacht vraagt hier ben jij koude billen op de stenen stoep naast mij droog in het portiek we kijken naar de belletjes op straat en wachten op de zon misschien een regenboog…

Gisteren achtergelaten gezichten, snikkend Vandaag verloren illusies verdwenen in tijd Ogen stromen tranen naar vergetelheid Morgen aangebroken schuifelende voeten `n Laatste aards vaarwel brengt hemelse groeten.…

Traantjes op haar vieze jurkje Handen op haar kleine lijfje Gillend van onmacht Een schreeuw van verdriet Nauwelijks wetend wat er gebeurde Of nog gebeuren zou Struikelend over de grote stenen Stort ze op de grond Haar kleine hartje voor het leven verminkt Snikkend zet ik de tv uit En ga lekker slapen…

voor de donkerzwarte drukte van de diepgrauwe straat schuilt zachtjes de snikkende lezer tussen het lage plafond levensgrote ramen en wanden van papier waarop de naaste omgeving haar heiligste geheimen schaamteloos beschrijft in een droge stroom van angstig veel feitjes en vreemde gewoontes maar de naam de naam nooit de naam…

veeg de bewijsstukken maar van tafel en de kruimels onder het kleed draai de klok maar terug naar gister als of het er allemaal niet toe deed hoe je haar hebt geslagen viel ze pardoes op de grond sneed haar gil door merg en been alsof de wereld niet bestond heb je ziedend het huis verlaten ben je heel hard weggerend haar snikkend achterlatend…

Kijk het eelt in mijn handen Ontstaan met keihard werken Hanterend de slopershamer Bij het afbreken van kerken Moge ik het tot aan mijn dood toe doen Gewraakt zijn hardheid en natte zoen Handen tastend onder mijn witte buis Snikkend toegelaten bij het heilige kruis Bij de gratie van gezegend te zijn Onder de mantel van het geloof De vunzige…

En als je snikkend 'Liefste!' riep, dan gaf ik taal noch teken. Was ik maar dood, dan kon mij niks meer raken. Je knap gezicht zou dan geen dwaas meer van mij maken. Niks viel er dan nog meer te lachen, halfstok hingen dan de vlaggen! Was ik maar dood, wat zou het je dan spijten. En iedereen zou het jou ook verwijten!…

eerste liefde lange paardenstaart kijken in kleuterliefdekleur babyzeep en blond haar snikkend snoof haar geur zij snoof een eigenwijze kinderblik jongens horen er niet bij vind ik dacht ze toen hij haar naam zei en staarde naar de deur alsof ze lucht en bloemengeur wilde een lonk over haar schouder trilde zijn laatste weerstand stond…

De Pont Neuf, waarop jij snikkend naast mij liep omdat je weer eens, de verkeerde schoenen aan had, zag er prachtig uit in de avondlucht. De grote rondvaartschepen gleden hel verlicht over glinsterwater. Jij weigerde om door te lopen en je deed je verkeerde schoenen uit. Wat ik best vond.…

Het jankend en gillend snaargekrijs Langzaam afglijdend naar zacht gesoes Smartend en snikkend accepteren Wat is het toch een heerlijk geluid Het geluid van een leedvolle Blues…

Strompel, struikel, stort ineen Trots wordt uitgespogen Welkom warme wanhoop Huilen, lachen, ademhalen Nieuwe, troostende lucht Dan stilte, aandachtige stilte die snikkende echo's verdrijft Ik fluister voorzichtig om haar niet te breken Tot ik de slaap vind of hij mij Hoor je me? Hoor je mijn stem? Hoor je de stem van mijn hart?…

Het is weer snikkend heet vandaag. Kraaien vallen niet van de daken, want zo idioot zijn ze dus niet, zoals u en ik van nature zijn. Slimmer zijn kraaien wel. Zoals mensen willen vliegen, vinden ze te gek voor woorden. Mensen doen in onzinnige talen, die mededieren niet verstaan.…

Soms, die ziel snikkende heimwee naar de warme zomerdagen toen mijn ongekuiste jeugd zijn eigen dromenvleugels kreeg en ik als jongen om mij heen keek vaak tijdens het ouder worden het ontoereikende verlangen naar die vrijheid zonder vragen alleen, met ongevulde rugzak en indianentooi op pad naar een land zonder horizon eenzaam dromend…

Hij bleef snikkend achter op de wal en werd schouderbreed getroost door de kapitein van het zusterschip: Stil maar, we vouwen wel een nieuwe, er is papier genoeg ...…

De plooien in je gewaad maken je schoot groot ruimte geef je volop aan wat in je armen ligt de plek waar jij snikkend schonk zijn lieve leven is ook de plek waar hij nu rust na deze gruweldaad nu jij hem kust in diepe eenzaamheid zie ik aan je gezicht zo jong zo mooi zijn leven was maar even het marmer lijkt zo hard maar dat is buiten…

Mama maakte me wakker Ze omhelsde me snikkend en struikelde in mijn armen de trap af, en ik struikelde in haar armen de trap af, naar papa in de keuken, de armen om elkaar zaten we te huilen maar ik moest terug, zien hoe het met me was ademloos op bed nog warm alsof ik sliep, o je bent dertien ga niet weg, blijf hier bij mij…

Ze nam en zwolg hem in, ìn hare ogen, En sprong vooruit en greep hem en gedogen wou ze niet dat hij sprak, ze drukte hem De lippen met de hare toe, hun stem Werd niet gehoord, heel lang, ze zat dichtbij Tegen hem aan en boog zich, en voorbij Zijn borst, haar hals omhoog, stilde ze zo haar dorst, soms snikkend en ter nauwerno Ademend.…

Zacht bloeien de snaren in kleur Iedere klank een eigen lied Temperament dwingend als geur Stampend snakkend naar adem Als een arend spiedend vanuit de hoogte Snijdt de eenzame klank door het hout Danst en wiegt als dons op het water Spiegeling van smaragd in goud Timbre, kracht, gevoel, melancholie Snikkend, helend, in passie gebracht…

Zachte tonen raken mijn verdoofde hart snaarigheid langs een prinsessenhals noten die verdwalen in een melodie zoekend naar een apotheosisch eind ritmisch gebonden aan muzikale wetten de basis basgeluiden gedwongen door de snaredrum te volgen naar het eind snikkend de geblazen C-harmonica als een wispelturig kind eigenwijzig huppelend over…

benoem me eens je heftig verdriet of vertel hoe je hete tranen voelen stamel me snikkend over je machteloosheid zeg zoekend de woorden die je tekort komt praat tegen me, over jouw leed en smart ik wil zoveel mogelijk van je horen en weten...…

groene bomen hebt leren praten, door te luisteren zo mooi is het bos nu na jouw doodsdrift waar vlinders ademen in de wind en ik luister naar jouw woorden in de stille bossen van mijn dromenland heeft ieder geschreven woord die speciale klank van ontheemde kinderen die naar vrijheid snakken ik lees de zinnen voorzichtig met mijn snikkende…

Onder het drinken door van sterke koffie welk mijn brein doet openen naar hen die gevlucht zijn naar bloedhete bergen en snikkend waken of daar het sterven wacht door het hakmes van religieuze goddelozen die bezeten zijn door duivels die in hun vuisten lachen en ik mij bij het laatste nieuws maar steeds weer afvraag, waar zit God nou weer?…