Alle inzendingen over Snikkend

Straks terug in die andere plaats komen weer dagen van schrijnpijn en snikkend heimweegevoel. Dezelfde tranen maar dan omgekeerd zullen mijn hoofdkussen benatten… Ik wil niet terug naar huis…….…

Zachtjes snikkend huilt hij tranen, Maar van trots, niet van verdriet… ------------------------------------------- Esmee Hendriks won dit jaar de wedstrijd 'dichter bij 4 mei' en droeg haar gedicht voor tijdens de nationale dodenherdenking op de Dam in Amsterdam.…

Noordenwind zwiert fladder vlerken aan `t plooigespannen hemelkleed waar ze door zuchten zwellend sterken in vlagen snikkend kinderleed Het vragende ‘waarom’ jaagt smeken wervelend, dolend door de natuur waar kalme wateren woelig breken met het zonlicht in het laatste uur dat in schemering met stormen vecht die bevroren verdrinken…

sloop het al: kattengespuis Ach Noach, u bood in doodsnood elk dierenpaar een vrij entree een schuilplaats op de droge schoot u nam ze door de wateren mee Maar nu, zo ver ontelbaar later vindt de mensheid weer een smoes voor de missers van een kater en de valsheid van een poes Ze zullen mij nooit meer bekoren het duister hoort mij snikkend…

Snikkende bomen die rij aan rij het spel van wederzijds genoegen gadeslaan. Een pad gaat als in een doolhof nergens heen. Spillebeen. En zijn hart roept vol verlangen haar naam. De echo sterft langzaam in de nacht. En dan haar prachtige ogen die roepen om een nieuwe dag een kans als goud bij regenboog.…

Toen ik klaarkwam in haar aars heb ik snikkend je naam geroepen. En heb haar gewurgd, maar niet omdat ze lachte om de naam die ik schreeuwde en die geen meisjes dragen in haar land. Nu zwijgt ze, net als jij de oren voor mijn woord gesloten, voor altijd.…

Lijven rijten open op de tanden van de tijd en niets heeft iets omhanden nog: stem alleen die lomp en snikkend zinkt. Diepte gaapt waarin wij dan belanden.   Het vlakke zwijgen van de nacht weerklinkt.…

Wanhopig tekenen mijn lippen de leegte op het laken, ze betasten het snikkende stof, opgerold tot een levenloze gedaante. Ongrijpbaar en herhalend rimpelen kreten zich langs versleten naden, schaduwen op de muur vormen een vreemde en groteske parade.…

De hond ligt zachtjes snikkend in zijn mand; droef peinst zijn baasje bij een glas genever. Er hangen duizend boeken aan de wand: ’t Geluk was hier bepaald geen gulle gever. Op straat waaien geluiden van een feest: een schrille lach; er valt een glas aan scherven.…

dauwdruppels glinsteren op het gras mijn adem komt dampend uit mijn longen in een nieuwe dag terecht vol frisse lucht heel even heb ik de gedachte verdrongen aan jou; gevangen in een strik van glas hoe ik de tranen van je wangen streek zo helder als schitterend kristal huilend, snikkend, een diepe zucht ik brak de glazen strik van de val…

een kar die door de holweg huift waarnaast de zon door kruinen schuift doet mijn hart troosteloos verkrimpen wijl ik je snikkend lang nawuif een traan die mij oogdiep verhit en ’t stof mijns aangezicht verkit rolt onbeheerst over mijn wangen en vlekt mijn kraag, ooit leliewit ik blijf je schrijven, zonder schroom en praat luid voort in…

haat hartstocht moord in ruige riddertijden een sombere burcht in dichte donkere wouden de wenende zwarte weduwe verteerd door liefdessmart en ruw gedoofde hartstocht dolend langs de duistere slotgracht nauw verhuld door nachtelijke nevels tussen statige eeuwenoude eiken zacht snikkend verdwijnt ze elke nacht in het zwarte water…

Het is zoals verdoken leed dat bij zomerse sterfte verdwijnend, klein snikkend, zich voor mensen hoedt, sluimerend wachtend op de dooi na winterse kou hopend op d'eerste lentezonnestraal die de healing doet. Het is zoals... wachtend om te mogen Zijn...…

de kamers met wierook, boen de vloerbedekking met natuurazijn, stof alles af, doe meer en meer weg maar je blijft hoe dan ook aanwezig, diep in mijn hart, waar de stalen deuren luidkeels zijn dichtgeplofd, ik geen mens meer toelaat, op enkelen na en jou natuurlijk, maar je bent ver weg, zo ver dat het verdriet me te machtig wordt en ik snikkend…

Ik heb vannacht mijn kussen nat geweend Nog voel ‘k een tranenvloed mijn ziel doorstromen Ik moest u wel beminnen in mijn dromen Om zo de oceaan van wee te tomen Opdat ‘k een wijle met u zou vereend Ik heb vannacht mijn kussen nat geweend En heb u met een schreiend oog genomen Luid snikkende tusschen de esschenboomen Zodra mijn wel van weemoed…

Dan zou ze eindelijk echt vrij zijn zo treurig kijken als ze wou, in winkels voor haar beurt gaan, bij optochten vooraan staan, geen mooie kleren aan en elke avond zachtjes snikkend zou ze zeggen heus niet om mij maar om die last voor jou.…

zegels, waar wij onder verblindende stralen vonden naar zwarte gaten, die ons zogen van zonden in leegte van de ruimtelijkheid der regels, terwijl paden voerden langs dunne verheugens, drangen dieper in een vragenmoeras stonden, handen en voeten aan onderscheid ons bonden, steeds minder wij het uitzicht geloven konden, vermoedens in wild snikkende…

Ondraaglijk zwaar wordt het snikkende zand wanneer mijn uitgemergelde ogen rollen in een korrelige bloedplas. De azende wind hoort mijn ijle kreten en strijkt neer in het gezicht van de dood… nog heel even beweeg ik mijn hoofd.…

ergens anders, op zo’n grijze middag Je ziet de regen langzaam via het raam naar beneden glijden en je hoort het tikken van de regen door de stilte snijden Opeens, hoor je de deur opengaan En ziet daar dan, je lieve kleine neefje staan Daar staat hij dan in de deurpost Heel verlegen, en van al zijn uitbundige blijdschap tijdelijk ontbost Nog snikkend…

Vrede, spreid gij uw zachte vleugels Over de donkere aarde heen - Over de moeden en de gewonden, Over de duizenden, die verzwonden, Over al de snikkende monden, Die verbleekt zijn van geween!…

wentelingen welke tergen het matras omsluit mijn zwetend lijf rouleert in een vergeten droom De nacht asemt zijn verbeten angst door de poriën van een gekwelde ziel verdrukkende strekking bindt zich vast en vertonen druppels van verzuring Een plengende tranenzee ontsprint gedachten dringen dieper in ’t moeras zwarte gaten zuigen wild snikkende…

Neen, als de ziel zeer diep In duister lag en sliep, Terwijl geen prins, getooid met bloemen, Een wekker, die wij engel noemen, De schone slaapster riep, Dan zou het ritslend bruin, De bron, verstikt in puin, Verdord en snikkend nederzijgen, Dan zou de wind, de vogel, zwijgen In die verdoemde tuin.…

Vrede spreid gij uw zachte vleugels Over de donkere aarde heen - Over de moede en de gewonden, Over de duizenden, die verzwonden, Over al de snikkende monden, Die verbleekt zijn van geween!…

mooi klaar mee lieve hemel bewaar me let eens op de dames met teer gevoelsleven veel liefde te vergeven die krijten 't weer uit de eerste heeft er één tegen Allerzielen zie je de laatsten erg laat aan de rups gegaan geven doorgaans vrij baan aan de fluwelen dagpauwoog de vrouw wordt netelig haar buik binnen stekelig kokhalst snikkend…

Dan gaat de traan weer terug, langs je wang omhoog om snikkend te verdwijnen in de scherpe hoekjes rond het rood het wit en het aller pikste zwart van je oog Daarna weer die glimlach, die verschijnt, verdwijnt, verschijnt, verdwijnt, verschijnt.…

zeggen mij genoeg ik ben blij dat je het leven weer aankan en dat je mij om kracht en hulp vroeg ik ben met liefde een steun en toeverlaat maar je hebt zelf de nieuwe weg gevonden ieder mens heeft het recht om te leven, om zichzelf te zijn, vrij en ongebonden ik wil jou bedanken voor het vertrouwen dat je de pijn en het verdriet liet gaan snikkend…

schitterend in toepasselijk linnen geschilderd verbindend de aanraking de koestering van de vorming van verveling Pastelblauwe luchten Voortstuwend Opstijgend Teugel vierend Licht vogellijf Verenlatende tijd Verleden is omstreden Zuchtend Gestrikt Verbijten Tandenknarsend Verlichtend verzwolgen Stikkend zinkend Slaand hikkend Knikkend snikkend…

Alleen bij toeval raakte ‘k in het spel betrokken: Soms kreeg een tegenstander plots de slappe lach Als hij mijn broek zag, tot de schouders opgetrokken; Ik liep intussen snikkend naar de cornervlag.…

En snikkend in mijn radeloze angst zocht ik 't verloren speelgoed - heel de nacht. Doch toen de koele, grauwe morgen kwam was alles weer als vroeger, - en ik zag dat er gespot was met mijn grote smart. Wie is het, die durft spotten met mijn ziel als waar 'k een klein kind?…

Ik zag mijn lot, En snikkend - lachend, vond ik 't pad naar 't dal.…