Alle inzendingen over Stilstand

'stilstand is niet bewegen' en de onbewogen tijd toch zien vervliegen als vluchtigheid neem de wereld op het oog ook al onbewogen... maar ik weet beter bijvoorbeeld wanneer ik draaierig wordt en moet kotsen Lejo van Kuijeren…

Dan straks jouw hand de kus het beste wensen iets meer warmte aandacht kijken en voelen wat we bedoelen zonder tussenwand ons gewoon lijkt stilstand hoop dat je het begrijpt iets meer warmte.…

Geleidelijk aan is Het water tot Stilstand gekomen En lijken zelfs De luchtzakjes in Zichzelf bevroren - In het stille ijs is Wat ooit leven heette Geworden tot het Kristallen palet Van een levende dood…

Zie mijn eigen schaduw niet meer, Twijfel over mijn bestaan - Hoofd vol loden gedachten, Gedachtenstroom stroperig Tot stilstand gebracht Buiten bruist het leven Binnen leeft de dood…

Waar hersens door Vermoeidheid en ziekte Tot stilstand zijn Gekomen, vastgelopen In het moeras van Menselijke moeiten, Daar is een glimp Van Jouw licht genoeg Om voor mij het leven Leefbaar te maken En mijn denken weer Op gang te brengen…

u aarzelt de zon een schaduw in het oor leven bestaat in uw ogen gaat een plan de ronde en houdt zich klein uw wielen verzwijgen wie en of ze zijn; eens heb ik in u een taal gelegd u houdt het allemaal voor bekeken geen woord denkt u loert op het verleden u houdt zich klein zon gunt u geen toekomst in uw leven vragen hij…

stel de Eeuwigheid treedt terstond in alles staat stil omdat God het zo wil duiven hangen vluchtig buiten de til gelden fladd'ren uit gleuven na de pin kunstschaatsters blijven in hun spagaat pestvogels worden van dwaalgast vaste gast Van Gaal houdt R.Koeman gejaagd op de kast naaisters klitten aan naald en draad horen en zien zullen compleet…

Het sneeuwt. Op het plein worden de sporen gewist. De man zoekt in zijn krant wat hij mist, wat hem stoort, boven het hoofd hangt en wie zich vergist. De vrouw slaapt, wordt niet gehoord. De torenklok, op de tijd achteruit, slaat geloofd zij de heer om zich heen en de huizen rollen als egels op elkaar in. Een schoorsteen hoest, werpt een koord…

de shuttle zweeft heen en weer alsof niet wij het zijn die hem richting geven op zijn hoogtepunt en precies tussen ons in twijfelt hij een moment alsof hij kiezen moet tussen ons, alsof wij zijn ouders zijn alsof hij plaats wil maken ------------------------------------- uit: 'Poëziekrant', sept-okt 2005.…

Mijn doden zijn niet dood, de levenden niet levend de tijd van het verleden, verkeert te lang in niet geschreven tekens, wat uit angst wordt vermeden, verleert de man, wat door het kind is aangereikt,het leed lijkt een eentonig spel, de afgrond is een ondiepe kwel, waarin een vis, die zich spiegelt aan in z’n eigen stilstand.…

Dit is de liefde: stilstand van de tijd. De jongeling die met het meisje in suizend onbewegen de steile rots afspringt. Tussen Teutoonse sparren heeft, onhoorbaar tandenknarsend boven een stalen baard, de man te paard - rivaal of vader - het zwaard vergeefs ontbloot.…

de ruimte die je mij gaf om me in te laten groeien lijkt kleiner dan tevoren daar er grenzen zijn opgeworpen hoge muren stagneren de ontwikkeling langzamerhand word ik opgeslokt door de schaduw die geduldig lacht mijn dagen die almaar korter worden ik wacht tevergeefs…

Wanneer je door de gangen wandelt, komt een ogenschijnlijk groot verlangen in het gros naar boven, die ons doet begrij -pen dat de lering nooit verdwijnen zal Bepalend is de drang waarbij grotesk gedacht voor iedereen de toekomst is waar stilstand schokkend overkomen zal maar vooruitgang een lange weg zal zijn…

Waar geurde je toen naar, toen, het was een woord dat er niet was, zomersneeuw, zweem van lichtweefsel, mondstilte, honinggras vandaag, najaar, in ons slordig beheerd paradijs hoorde ik, afzijdig, tussen de wildgroei je pathetisch geblokkeerde zilver rinkelen ik ziende taalde het doofste, witvlinders, leven zo licht dat geen naam het kon…

Een fraaie oude trein, die Blauwe Engel, hij was snel En heeft hier dienst gedaan, met altijd rollend onderstel Nu stokt de trein, bij ieder wissewasje staat hij stil De Hondekoppen, de regering, sporen zij nog wel?…

Opslaande golven in de verzande haven: een schip vaart voorbij.…

de dag beginnen met een kus brood snijden en tomaten wachten tot ze zich aanvlijt met kopjes geven en gespin haar armen om mijn schouders de mond op mijn tonsuur me vragen waar of ik ben terwijl de waterkoker bruisend tot stilstand komt…

Blokkades opgeheven Stolsels opgelost Het stroomt weer In mij, althans Vandaag Voel ik het leven Door mijn aad'ren Stromen Niet wetend wanneer De volgende Bottleneck zich Zal aandienen, Wanneer de stroom Weer tot stilstand Zal komen…

schemer of gewoon grijs het gevoel is hetzelfde de zon is al tijden kwijt kauwtjes strijken neer op kale takken wijze bomen wenken alles te overdenken en tot stilstand te komen naakt en schijnbaar onbewogen…

Vet is ie.... maar vooral cool: de eerste avenue van Rotterdam Spreken voortaan over de 'Cool'singel…

Als het avond wordt En niet veel later De nacht gevallen is Komt daar altijd weer Die zuignap die luchtdicht Mijn hersenpan omspant En mijn denken stillegt - Hersens die lamgelegd lijken En niet tot enige beweging In staat - het maalwerk Van mijn hersens dat tot Totale stilstand komt…

De krassen in mijn ziel Die mij tot stilstand Brachten, hebben Na jaren van zorgvuldig Wachten hun voor niemand Zichtbare schuilplaats Verlaten - Vannacht hebben ze Zich met mijn nagels Als ets-naalden In mijn gezicht gegrift, Zijn de verwondingen Zichtbaar geworden op de wangen Van mijn bange gezicht…

dit vraagt om volharding; breek de dagen, doorsta de uren, het staan in stilstand verblind het ogenblik, om samen geheugen in vlees te prenten om atomen van steen als rook tot lucht te blazen verzacht een rots haper de tijd…

Zij hebben hun leven verward met elkaar niet geheel en ongevaarlijk van stilstand in de benedentuin flirt een herinnering met geplante struiken en kinderen spelend de rauwe werkelijkheid drukt vingertoppen als schurend zand tegen hun oogleden zo klein kan het zich leven zo dreigend toch "het" vergeten…

Stilstand. Hersens kraken meer dan een mens verdragen kan. Leegte maakt wensen groot. Heden is verleden. Ik ben de stem van mijn klaagzang. Het huis zwijgt maar de klokken luiden. Luidkeels.…

ik fluister in de schelp van je oor op je gelaat verschijnt een glimlach met gulle hand strijk ik de verlangens open ik raak je verder tot in de geheime plooien verbreek de stilstand van je bloed nu zijn alle vogels vrij ligt de zomer open…

Waar is mijn dorp gebleven Mijn lief, verdwenen In stenen Waar ben je gebleven Met je kanalen, heide en venen In de vooruitgang voorgoed verdwenen Of ben ik niet jou maar jij mij verloren Stilstaand uit het zicht verdwenen Achterblijvend in het verleden In stilstand alles verloren…

Help me oversteken naar de nacht voordat ik tot stilstand kom. Noem me, zeg me dat ik ben.…

De wijzers van december wijzen stilstand in de lucht. Treurwilgen huilen bittere aarde en de wind neemt mijn woorden mee. De nacht staart in het oneindige niets. Ik zweefmolen mij op een vreugdebries, schuil tussen de vleugels van mijn lente en schudt de lakens in mijn paradijs.…

Eenzaamheid is stilte waar gekoesterde dromen tot stilstand komen.…