Netgedichten

netgedicht (nr. 23.549):

Weerstand

Mijn doden zijn niet dood,
de levenden niet levend
de tijd van het verleden,
verkeert te lang in niet
geschreven tekens, wat
uit angst wordt vermeden,
verleert de man, wat door
het kind is aangereikt,het
leed lijkt een eentonig spel,
de afgrond is een ondiepe kwel,
waarin een vis, die zich spiegelt
aan in z’n eigen stilstand.

De hemel telt z’n spiegels,
waarop het licht zich deelde, en
sterren baden zich in weelde,
te zien door de stelling van Fermat,
en de directheid van het kind,
die in dit voorbeeld speelde,
verspreidt mijn ideaal en gedachten,
ik leef met het heden op gespannen voet,
de honger naar de rede, houdt mij nog zoet
er is te veel wat ik niet vergeten kan,
een weerstand tot de inleiding tot het
beter weten, ongedurig daarop te
wachten, ondertussen weet ik niets...