Alle inzendingen over Straat

Mensenstemmen in de straat, een auto, lachen, wat gepraat, een heel gewone wintervond, maar wie is onderweg naar wie? Zoveel dat ik nu nog niet zie, maar dat gaat groeien en gaat leven; is ergens nog de droom gebleven van nieuwe hemel, nieuwe tijd, van nieuwe kansen, echt bevrijd de velen die naar vrede vragen...…

op een zomerse avond ben ik aan de drentel in de lome warmte bungelt er een visje zo maar aan een hengel midden op de straat ik denk ik word gek de wereld vergaat beide naar ik hoor verluiden bij de huidige stand van zaken vrij hard te maken maar nee hoor een echtpaar uit equador zit hoog op het balkon in de ondergaande zon geeft…

Aan het eind van de straat staat een oude man al klaar…

Op straat, op een transformatorhuisje: ik zoek zieke, dode vogels, dank u wel ik woon in de Knollendamstraat. In de krant: als een zebra gaat liggen sterft hij In bed, ik zie weer mijn grootvader vlak voor hij sterft. Het was in het voorjaar, de paarden gingen van stal en hij leunde tegen het hek.…

de strjitten binne leech yn e stêd fan besjutting de dei wurch yn ûneinich begjin de maatslach ûnwis raffele,skuort gefoelfol yn griishollig ferline oersetting/vertaling de straten zijn leeg in de stad van zinnen de dag moe in oneindig beginnen de maatslag onzeker gerafeld,gescheurd fijnbesnaard in grijshoofdig verleden…

Toen ik vanmorgen opgewekt mijn huis verliet, vond ik de straat niet meer. Nochtans was ik er zeker van: de dag voordien lag zij er nog. Wat doe je dan? Je draait je om en wilt het schokkend nieuws vertellen aan de uwen. Helaas, het huis, je thuis, was ook verzwonden.…

In de oude straat, waar vreemd de voetstap klinkt, En welig gras, voortwoekrend, ongestoord, In groene lijst de grauwe keien vat, Staat, droef vervallen, 't lang verlaten huis.…

De straten in Nederland geuren naar bloemen.…

“Ik zeg wel, als dit nog even zo doorgaat Kun je echt zeggen: “Ik sta als blauw op straat” …Minister ter Horst wordt chagrijnig nu de politietop waarschuwt dat er door haar bezuinigingsplannen 4000 banen op de tocht staan. “baarlijke nonsens” zegt zij……

Ik liep in een straat die doodliep, op het spoor van iemand die hier gelopen had maar die nu dood was.…

zacht fluisteren huizen de woorden van hun bewoners opgeslagen achter raam en deur mêleren zij hun eigen geur ontsnappen in vlagen die door wind van straat naar plein worden gedragen waar werk en verkeer de echte stemmen zingen in het koor van de grote stad…

Alweer gewonnen en voorlopig door Oranjevolgers worden overmoedig Ze roemen Onze Jongens overvloedig En het getoeter pijnigt mijn gehoor Al zal nog het gezond verstand teloorgaan Voor mij mag deze waanzin weken doorgaan…

ik wist ongeveer jouw nummer waar je woonde en het raam waar je uitkeek op de stad verlaten straat op weg, jong nog met vraagtekens misschien wel onbegrepen inmiddels zie je niet meer dat joch op de fiets in jouw straat je bent gegroeid, vergeten waar het om gaat, om niets, een kind belt aan schuif de gordijnen opzij kijk naar de overkant…

papier dat zoenend over straat gaat zweven, al betekend het volledig niets, omvangrijk verborgen.. en aan de overkant van de straat de blind gesloten rugzak, en dat mij niemand kent.…

Lopend door de straten van mijn jeugd zoek ik naar de bekende plekjes, die in mijn herinnering nog bestaan. Eens was ik hier met alles zo nauw verbonden, straten de kerk het plein het park, waar ik voor het eerst werd gekust.…

het is ongehoord buurman heeft zijn vrouw dodelijk vermoord zijn hond sloeg aan ik weet niet hoe het werd gedaan misschien wel met een degenhouw ik hoorde nog woef, woef, woef daarna heel scherp pief, paf, poef hond en buurman dood, echt heel droef…

niemand die met dit weer zijn hond nog uit laat met bakken komt het neer geen hond die er nog uit gaat…

Er woont nog één man in de glazen stad achter zwart-witte ramen In stegen dwarrelt stof leegte vult ruimtes alles is verlaten wat een mens ooit begon Hij gebruikt oude woorden uit geheime kelders voor wat eens nieuws was Voetstappen van eertijds zitten hem op de hielen stilstaan als enig wapen vluchten als offensief Hij woont…

Zondige gedachten ontrafelen truttige truitjes tot spannende spaghetti de buurvrouw toont haar tattoos puur uit verlatingsangst Senioren happen appels zonder handen uit een ton vol water wie heeft zijn eigen tanden nog Forse negerinnen met ogen als wielklemmen sjouwen halve varkens de koelcel uit De voorbodes van een straat-BBQ hangen…

Alleen en dakloos steeds buiten door weer en wind ontroerend verhaal.…

vertel niets nog te vergeten en verloren gaan in de cirkel die ons beweegt of juist soms stil te laten staan dit besef je vroeg maar meestal veel te laat donker je ogen donker dit huis donker bestaan zo verdwijnt blad na blad onderuit een instrument een straat iemand riep een naam…

verloren ziel alleen gelaten niet in staat om te praten dook en viel op haar gelaat droogt tranen met een oude doek blijft maar staren de geest is zoek…

De smalle straat de meidoorn heg het werkhuis met machines, wipzaag, schavelingen de varkensstal de boomgaard met de pruimelaren overheerlijk ijzige winters en azuren zomers waarin oorlogen som kwamen onverklaarbaar tot ze ook weer gingen auto's voor het eerst verschenen roestten als in dromen reden zich vermenigvuldigden en…

langs deze rustige straat loopt men bedaard in een leegte zonder woorden een nette glimlach, stevig geplakt over niets altijd maar de schijn ophoudend het gaat goed met ons hoor… er wonen geen kinderen meer in deze buurt ze zijn allang weg, geen geroep of schaterlach tuinen bloeien daarentegen eindelijk volop de schommels werden verwijderd…

Hoe kom ik weg van leed en lust? Hoe vind ik één uur aan uw kust, Vergetelheid, slaapdiepe rust? Ik weet, mijn bed blijft daar bereid... O om 't vertrouwde pad dat leidt Weg uit de ban van ruimte en tijd En wake zonder doel of baat, Poolzon die nimmer ondergaat, Lichtwijn die in zichzelf verslaat, - Terwijl de onafgeloste geest…

Je kunt een bom afschieten TV staat bij iedereen aan De stilte op mijn balkon Is daarom meer dan aangenaam Prijs de dag niet voor het avond is Dat doe ik niet, want zeker en gewis Zal de herrie straks toeslaan Bij verlies of winst Maar Nu, nu geniet ik!…

Op ‘t einde van de laatste straat staat mijn weg voor eeuwig stil Geen spiegel toont mij ’t gelaat van hem, die ik gaarne zien wil De weg terug schijnt pure mist mijn ziel kan louter verdergaan Wordt hier het gisteren gewist?…

ik ben er laatst met de trein nog eens langsgereden vanaf het viaduct gezien zag ik nog net de straat zo ogenschijnlijk niets geleden maar ik weet het best 't is van dichtbij een diep doorgroefd gelaat…

Zet mij neer als kind en met dichte ogen weet ik blindelings nog in detail de weg van huis naar school alle namen van straten elke winkel onderweg Maar vraag je nu naar straten in mijn huidige wijk moet ik het antwoord vaak schuldig blijven terwijl ik toch probeer de namen te onthouden De wegen van het geheugen zijn soms ondoorgrondelijk…

De straat van burgemeester Laan. Hier drink ik mijn dagelijkse koffie. In de Boekerij zoek ik geen boeken. Hier vind ik boeken die ik niet ken. Hier, in het mooie Stichtse land. In het land waar ik geboren ben.…