Alle inzendingen over Straat

Regen zie ik, mist en regen, grauwe mist en kille regen En de natte mensen lopen rustloos op de natte wegen. D'eeuw'ge veerman in zijn pontje vaart nog altijd op en neder Lange schuiten deinen langzaam en landziekig heen en weder. 'k Hoor een treurig orgel jamm'ren schorre joden klagend schreeuwen. Krijsend boven 't grijze water…

de straat wordt afgestruind door morgensterren die van de avond ochtend maken met volbepakte fietsen lantaarns in hun hand om juist bij volle maan hun buit te zoeken zij zijn totaal onschuldig ze jagen niet op wild er valt geen schot de oude dingen worden op hun plaats gezet. ----------------------------…

In de schaduw van haar silhouet verdwaald in het blauwe uur tolt mijn gedachte in herinnering Mijn gevoel verlicht de straat als een dansend vuurvliegje gepakt door haar laatste streling. Dierbaar met een vurige obsessie deelt zij haar bezielde gemis gekend in verontschuldiging.…

Hij tekende het menselijk tekort en liet je gniffelen om eenzaamheid Verveling, jaloezie en ijdelheid Tragiek gaf hij een vrolijk uithangbord Als hij vilein politici geschetst had Dan hóórde je gewoon wat men gezwetst had…

Hel fonkelend wit versiert nu onze straten tot straks weer dooi komt.…

aan het einde van de straat lagen de perken en de bossen in gedachte een overdaad aan samengebald verlossen de tijd liet zich besteden aan geschriften en woorden waarin zich alles ontleedde achter overzijdse boorden dit is wat voor ogen stond het uitzicht dat een wereld schiep ging geen wereld rond was slechts een weiland diep…

dat vreemde oog gericht op jou ontkleedt je met zijn blik verhangt citaten toont in kwetsbaar lijf zijn schijnbaar ongelijk vertederend zacht breekbaar wit gepikt en gevreten bloedloos gemaakt door gieren van de straat de kale nek van jaloezie ver uitgestoken in wat rest een bleke schoonheid rood verkleurd vertrapt als afval…

de straten zijn grijzer geworden er is weer mist, regen en wind mensen dragen weer de zorgen van hun werk en huiselijke plicht de vakantievrijheid is nu voorbij het leven krijgt zijn gewone sleur de schilderachtige herfst is nabij en de winter staat voor de deur we zoeken binnenshuis behagen met verse vruchtentaart en wijn maar de terrasjesmensen…

In het landschap van de straat.…

Hibbing is zo'n nergens maandenlang begrensd door kou die alles stillegt en de straat aan beide kanten laat verdwijnen in sneeuw Het verzet en de dromen van de tieners bevriezen Ze houden hun kleren aan in bed en moeten het doen met ijsbloemen op het raam De buren wonen te dichtbij om vrienden te zijn Oma houdt ze in de gaten boodschappen…

De straat is vrolijk, hoor, er zingt lente in mij – buitenstebinnen.…

je was in blauw licht in je ogen de donkere tinten aan je lijf bewogen je lachte zon in warme straten kusten we het sprookje dat begon we hebben zee gezien met vloed aan onze voeten, ze schuimde ons ontmoeten we proefden zout in afscheid nemen met lippen winddicht op elkaar gekust geen woorden meer in blik en zwaai en na…

denkt men vaak complex, de moeder van 'Oedipus' komt niet uit Iran!…

Lege straten.…

Op het lage bordes voor de open deur in de lege straat zit een man met de armen over elkaar zijn lippen getuit om een sigaar -- dikke lippen, nooit mogen ze me kussen Hij loert omhoog naar mijn buik -- een stiekemerd in onkreukbare werkkleren vrij van openlijke verdenkingen maar nooit kijkt er iemand om Hij wordt beleefd gemeden…

Een beglaasd gat in de muur belicht een straat Binnen handbereik ontastbaar Voorbijgangers checken zich spiegelend hun huidige versies Navigeren verder op autotv'tjes Steeds gecomprimeerd vat een dorp gemeentelijk het land samen…

Op straat blinkt er iets, ik sta stil en schop het weg -- pff, een dode ster.…

weer een lied Doorheen tranen strijd en verdriet Zangers bevolken mijn hart en vertolken hun snarenspel De klanken omhelzen en strelen tot diep in mijn ziel Blij en vrij voel ik het warme hart wil overstromen Dicht bij de bron opgetild onder de goudgele zon Omringd door het aardse stof opgejaagd door de horde in de kromme straten…

surrealistische dromen steeds dezelfde muziek en de eindeloze stad Mijl na mijl aan grimmig asfalt rolt langs mijn oude wielen ik en mijn Cadillac wij zweven rustig verder Een hand op het stuur de zon raakt de einder werpt zijn gouden licht dit is de wijd open wereld Mijn reis gaat verder geen eind is in zicht voor altijd verloren in de straten…

de bochtige straat verwachtte ons al, wij beiden stalden onze onzekerheid in het vertrouwen van de stilte van het kerkhof het ritueel van de vroege morgen, wij zeggen niets maar spreken met de taal van onze gedachten, naar elkaar terwijl onze ogen de schemer afromen naar elk waarneembaar tafereel het schelpenpad knarst onder jouw blote…

Het is nog vroeg, geen klanten niemand op weg naar zijn werk alles nog zoals gisteren de brandkraan altijd paraat en nachtrondes tegen diefstal Hier doe jij jouw boodschappen hier ga jij naar de kapper hier wonen jouw vrienden dit is jouw uitzicht, jouw straat jouw wijk, jouw thuis waar jij rustig kunt slapen zonder akelige dromen zo…

Ze bukt, haar billen in de kijk en zet haar schoenen weg Nooit kijkt ze door het raam Nooit kan ik over de straat heen contact met haar maken en mij en mijn verlangen blootgeven Het is heet, het waait zo warm door de stad, dat ik tussen ons in ruimte zou laten, alleen lichtjes haar strelen, niet tegen haar aan liggen, en eerst het licht…

het licht van de lantaarn weerspiegelt in een plas Wind houdt zijn adem in luistert naar de regen dat een staccato ritme heeft hij kan zich echt niet beheersen zachtjes deint Wind mee zwelt aan tot de bladeren vallen dan staakt hij plots elke beweging Najaar wordt boos en vraagt: 'Wind wat doe je nou? Ik begon er net in te komen, en…

In die straat,onder die witte lamp en achter die deur woont iemand waarvoor je moet oppassen! Onder die witte lamp en in deze straat,ja in deze benauwde straat achter die groen geverfde deur moet je niet wezen hoor! In die hele benauwde straat onder die witte lamp en achter deze geverfde deur moet je niet wezen hoor mijn kind!…

"De vijand mag niet door ons straatje gaan!" Zo roepen de Noord-Ierse protestanten En daarom vallen die oranjeklanten Nu zelfs de katholieke kleuters aan. "Mijn hemeltje", zegt God verschrikt hierboven, "Men kan maar beter niet in Mij geloven."…

- Want het is een halfliters blik - Nadat jij met die dikke vette Varkenspoten het blik geopend hebt En er twee slokjes uit genomen hebt Is het voor jou genoeg geweest En smijt met een knallende boer Het bijna volle blik midden op De stoep - een maat van je die zegt Dat je dat niet maken kunt - waardevol Drinken zo midden op straat…

Elkaar zomaar omhelzen op straat, dat kunnen we vergeten. Hand in hand naar buiten lopen, ook dat is voor ons verboden. De gedachte dat jij ook van mij houdt is fijn, maar vaak ook moeilijk en doet me pijn. Hoe het nu verder moet? ik zou het echt niet weten. Maar ik weet wel: ik zal je nooit vergeten.…

Dan gaat het sneeuwen in de straat. Die sneeuw is allemaal voor jou. Wat is het heerlijk in de kou. Nu mag je uren op de slee en al je dromen mogen mee. En ik, ik ben alleen maar stil. Ik voel de winter en ik ril. Ik woon al lang in deze straat en weet wat jou te wachten staat.…

voorzichtig stappen voeten op een oneffen stuk bestraat waar vroeger vrijbaan gedachteloos zijn wegen nam in nu chaos los geaard door ongelijke tegels die water vragen en in scheuren vluchten door een vervuild klimaat de tuin verdween waar straatsteen onderhoud heeft teruggebracht tot nul slechts onkruid is gelegitimeerd…

heb nu nog steeds verdriet Ik sluit mijn rits en recht mijn kraag Langzaam kan ik weer bewegen De tegels, weer tegels, de straat, weer straat En loop verder in de regen.…