Netgedichten

netgedicht (nr. 70.028):

Het landschap van de straat

Het landschap van de tijd
is als vrije ruimte in de straat.
Het is een zonnige februaridag.
Ik zit buiten met een kopje koffie.
Rustig rook ik een sigaartje.
Rook leeft zoals gedachten leven.
Als wolken die komen en weer gaan.

Ik zie een vrouw met tulpen komen,
het papier zit er nog omheen.
Toevallig staat ze even bij me stil,
en vraagt me hoe het met me gaat.
De tulpen zijn straks voor iemand
die ik helemaal niet ken.

Een toevallige ontmoeting is het.
Wij. Zij. De tulpen en de roker.
Ze ontmoeten elkaar zomaar,
in het landschap van de tijd.
In het landschap van de straat.