Alle inzendingen over Teken

Ik wil wachten op een teken, dat je me je ware liefde zal geven. Maar ik heb je lief, wat er ook gebeurt. We zijn verre geliefden, tot de Dood me met zich mee sleurt. Mijn lot staat vast, het mocht niet anders zijn. Ik zal mijn leven leiden, zonder jou dus vol van pijn.…

einde niets te doen dan staan en ondergaan De oceaan , willoos onder het gescheur van warm en koud verlangen naar de maan en sterven op het strand kieuw en vin , tentakel en schub , koraal en wier fluim vol bacterie , ingeklapte long Ik zoek een spoor , nat en vers verwekt, randen van warme modder, vallend in het nieuwe niets een teken…

Geen idee, geef me een teken een signaal, Iets wat ik begrijp, mijn taal. Vertel me wat je voor me voelt, Wat je nu eigenlijk echt bedoelt.…

Ik teken lijnen in verleden raak het heden even aan wil jou voelen met mijn zinnen zo maar even naast je staan wil de wegen weer bewandelen met steentjes liefde en tederheid zonder kuilen en obstakels na intens beleefde strijd niet de handen in de zakken gebald tot vuisten vol verdriet naar royaal geopende armen met een samen…

ik lees nooit wat ik teken waar liet ik nu mijn jas? wilt u haar versieren? knibbel knabbel knuisje de dag duurt nu al weken en…wie doet er straks mijn was?…

Daartussen, teer en teder stond trots een zwanebloem libellen streken neder verstrengeld in een zoen Insecten zongen zoemend hun vleugels schreven faam geen taal of teken noemend ontstond er toch een naam Nu wilde ik wat dichter bij het wonderlijk tafereel plots werd het licht veel lichter het geheim viel mij ten deel Alleen nog maar…

wenkbrauw die buigt De frons die één tik lang dieper snijdt) Vond ik de kracht Om een scharlaken gloed te bewaren Mijn kroost stoof de deur uit Geloof ik en ik groef me in Onder dons en haren en huid Huiverend voor een bang begin De haard gaf gensters af De hond die aan mijn ijsklompen sliep Sloeg kermend op de vlucht Mijn bibberkoorts leek een teken…

feitelijk bewijs Een lijf lijdt wat af Minder zichtbaar is de folterbank van de ziel Die lijden MOET Want wat voor afvallige sukkels zouden we zijn Als we niet bestookt werden Onder een spervuur Dat we geduldig ondergaan Uit schrik voor Cerberus en drietand En het vermoeden van een onmogelijke ontsnapping Zo rijpt het bijgeloof Het minste teken…

- Geen taal of teken. O, wat had ze 'r lief! 't Was zomer, toen-ze afscheid had genomen. Ze vroeg zich af, wanneer ze weer zou komen en van het wachten werd ze depressief. 'Mevrouw, stap op uw rijwiel of ga sporten,' was, wat d'r psycholoog 'r adviseerde. Hij vond, dat dit het wachten zou bekorten.…

Kwam hij maar op melkenstijd de hekken openmaken, gaf hij maar een teken van leven in het voorbijgaan. De hitte maakt mij onbekwaam tot enig goed. Geen wolkje boven zee ter grootte van een hand. Hij sprak, de stille in den lande, het brood een zegen. Heimelijk had hij lief tot aan de Doodsjordaan.…

in huis Met gelach onder de kerstboom en Andrew ligt bibberend in de kou Er schijnt slechts licht in zijn droom De maan schijnt lieflijk door het raam Geen blik wordt binnen hem gegund Te druk een iedereen met elkaar Het had niet plezieriger gekund Daar ligt een jongen klein van stuk In de kou, in die donkere hoek Verlangend naar een teken…

niet voor amsterdammer te willen doorgaan is de pestvogel zijn naam komt er vandaan ooit kwam dit edele schone dier tam en vriendelijk schier onbekend uit siberië aangevlogen cirkelen rond de oude kerketoren de pest viel even later in duizenden lieten hun leven dominees met volle bak voor hun preken plaatsten bombycilla garrulus in het teken…

Krokussen in bloei omcirkelen de stam alsof ze tot de dromer willen zeggen: wordt toch eens wakker heb je ons al gezien we vieren hier het voorjaar, zie onze gele hartjes geopend naar de Zon die ons ontvouwen heeft als teken van de Hoop, wij zijn wel even dood geweest maar kijk ons toch eens leven.…

Het enige dier is de mens, in zijn teken - Een breekbare regenboog - bedrijft hij vogelvlug liefde En huist in zichzelf verdeeld in vliesdun geworden kathedralen en schelpen. De stilte hangt ademloos in ontbinding. De aarde klinkt steeds verder in. ----------------------------------- uit: 'Eerste gedichten', 1986.…

Maar wat je ziet ben je natuurlijk zelf, door je omgeving wreed gefnuikt maar niet vergeefs naar volle wasdom strevend, toch, de Zeeuwse wapenspreuk, zeg maar, maar anders, zoiets, en anders is het die etterbak die steeds waar je het niet verwacht z'n kop opsteekt of, evenmin onaardig, 't onweerlegbaar teken dat het het leven is dat altijd…

slecht alles wat proeft tussen nep en echt alles nooit krom is en niet recht optimaal op naar een eigen verhaal middelpunt in u eigen universum een reden om je bij neer te leggen stil op je rug in het gras een zwaluw in de lucht die slaapt en droomt in zijn vlucht vlucht weg van alles en iedereen onder de bomen langs het water mijn teken…

is een goed teken wanneer stilte de muze draagt langs de lijnen van je smalle gezicht tot aan je ruggegraat ze stopt al het oude hartzeer onder de vloer vergruist de molensteen van oude dingen naar de zeebodem (want hier wordt je zo moe van) gelukkig, stilte ontspant op ogen en lippen tussen taal en inspiratie oud zeer laat ze los, voor…

Zonder al te veel haast praatte ik me uit de nesten en zowaar scheen de zon nog eventjes in mijn nek als een teken dat mijn leven ondanks de soms diepe kuilen en de grote plassen een groot feest zal blijven met een lach…

We kennen niet, we zoeken naar de dingen die teken zijn, symbool in ’t kort bestaan en durven zelfs heel even helder zingen voorbij de dwaasheid en der dagen waan, met tederheid elkander trouw omringen, in dankbaarheid en hoop weer verder gaan. Aan alle lezeressen en lezers een gelukkig en hoopvol Nieuw Jaar…

met elke huivering en wankelmoedig taal verloren kus ik zee van je lippen je haren wild van wind en wat van adem blijft als meeuwen schreeuwen langs de vloedlijn scheren of onbarmhartig in gestrande schaaldieren pikken ik verzamel wee riekend wier alle flessenpost razend schuim klonters taai teer en teken met braakhout van dromen…

De geur van die kleine blaadjes vult nu nog mijn herinnering en gelukkig wisten we als kind nog niet echt hoe ze een teken zijn van dood en verloochening, naast de vreugde van de intocht als Koning, omdat de Man die met palmtakken werd ingehaald heel kort daarna als een misdadiger werd terechtgesteld omdat Hij liefde voor iedereen proclameerde…

Een teken dat weersproken wordt, dat opheft of dat nederstort, dat openbaart wat iedereen beweegt en drijft, wie weet waarheen? Maar ook uw eigen ziel zal pijn en droefheid, leed, gegeven zijn. Het lijden dat uw Zoon straks wacht verduistert licht tot donk're nacht.…

zo goed mijn best gedaan misschien was het wel nooit goed goed genoeg voor voortbestaan Een ziekte veranderde mij spoorslags ik had geen steun van jou praten had geen zin want ik was de moeilijke vrouw Je hebt me zoveel pijn gedaan ik heb enorme moeite om jou te spreken maar voor de kinderen, onze kinderen blijf ik de moeder van, als teken…

De luchten vertellen al dat straks de herfst in volle glorie weer zal komen: de grijze tinten zijn het teken dat de mooie kleuren van de bomen misleidend zijn: het duurt maar even en dan veegt de wind en ook de koude alles weg wat nu nog zo bekoort en dromen doet van pracht en praal.…

een rimpelend vel naar het strand toe glijden mantels dekten momenten gedachten sloegen over het talmen een lange golf de zee vloeide uit de open ruimte van de hemel zee veegde tijd aan plooide die tot ruisende ogenblikken geduldig uitlopend in dunne zomen de zee kwam met diepe kalmte van overtolligheid naar het strand toe lijden geen teken…

'k Geef u mijn woord-zelf als een teken, Dat Zij mij zond en gij mij raad moogt vragen. Geloof alleen maar dat zij álle dagen Kan troosten al wie, lijdend, Háar aansmeken, En woorden weet, die 't lachen door doen breken Om monden, toegeschroeid door aardse plagen. 'k Kom nu niet troosten.…

Nu brandt de eerste kaars, teken van wachten op Jezus geboorte, de komst van de Heer. Kijk hoe het kaarsje brandt, lichtglansverspreidende, volgende zondag ontsteken we meer. * Twee lichtjes schijnen al, richten de aandacht op Jezus geboorte, de komst van de Heer.…

Vanaf de nacht tot aan het ochtendwake als een signaal naar de mensheid in zijn tijd; verschijnt stralend zonder zich te verbergen het teken van de drievuldigheid. De herders keken ooit verwonderd naar het licht dat voor hun ogen verscheen; en zij waren overdonderd door de verschijning van een ongekend fenomeen.…

als de kast, de vaas en het gordijn, als een Stonehenge in het klein het grote teken geven: aan jou geef ik deze nieuwe lente: nog weer een keer geeft het leven precies genoeg om van te leven.…

Op een mooi moment in een schilderachtig bos ontspannen liggend op zilverachtig mos was ik bevrucht de teek nam zijn kans de Borrelia bacterie startte een zomerdans feestend door mijn lijf zenuwen raakten aangedaan de nachtrust zij ging eraan en hr. Dood? hij is weggegaan hr. Lyme staat er nu helemaal vooraan…