Alle inzendingen over Telkens

Reiderwolderpolder bij varkensboerderij Knorrenburg opzij naar de Dollarddijk vandaar naar het noorden tot de rand van de kwelder niet verder daar was het ongeveer Norbertijner monniken hebben gesmeekt, gebeden tevergeefs gezwoegd, gedijkt tegen het water gestreden tot alles weer bezwijkt het baatte niet meer de Dollard was sterker en kwam telkens…

En ons, dankzij, weer telkens op de kustlijn doen staan.…

Als er Nog wat komt Hierna, Waarna Jij gegaan bent Kom je dan terug Gedragen Door de dagen En de niet bestaande tijd Wanneer het zonlicht Door de takken breekt En de zere plek Op je huid verbleekt Mag ik dan Weer van je houden Om je geven En we lopen samen opnieuw en telkens Over jouw levenspad En wanneer…

De tijd is nu niet uitverkocht zij heeft haar waarde verloren Iedereen is gestationeerd op zijn eigen eiland sommigen opgeborgen achter plexiglas Er zijn mensen die smeken om adem onze vrijheid is onbewoonbaar verklaard en telkens plaatsen wij een deksel op wat weer achter ons ligt In het vacuüm van ieders alleenzijn cirkelen wij in…

Met een telkens iets vergeten slijt het verleden tegen een beter weten door het optimisme van een nieuw gezag. Dagelijks is het een lijden van een strijder tegen de tijd. Een dagelijks verlies van vreugde dat zich niet met een kennis van nieuwe toekomstmogelijkheden bevrijd.…

Dan glinstert vocht van de levende band die telkens weer aanzet tot ander spel, golft er van diep uit de buik heel fel de moed en kracht van een samen bestaan Dan laaf ik mij aan het wonderlijk wel dat mij bereikt met een enkele traan.…

Met woorden kan ik niet benaderen welke schoonheid jouw bloem mij bezorgde hoe je met me bloesemde in de nacht vreugde telkens als een pianotoets in melodie van wandelen in het op en neer gaan tussen dunne wanden het heeft ook geen zingeving om mijn bewondering hier te laten ademen met jouw bloesem mijn donkere ziel is als de nacht…

Ik heb hem weggejaagd, maar telkens kwam hij weer. Ik wilde hem leren kennen, want ik zag hoe mooi hij was. Zijn ogen en zijn verenkleed erbij, het liedje dat hij zong, alleen voor mij. Het vertederde mijn hart. Ik kon hem niet verjagen en zei het hem: “Kom blijf bij mij.” Ach, ik had niet hoeven vragen.…

Telkens als ik in je mooie ogen kijk, zie ik hoeveel je op je moeder lijkt. Voel de diepte van de zee, en drijf stilletjes met mijn gedachten mee. Neem opnieuw de dierbaarste momenten waar, merk nog steeds hoe verliefd ik ben op haar. Het zijn niet meer de vlinders in de buik, nee het is mooier, zoals het hartje in het luik.…

zwijgen tijdloos en de hunkering naar jouw aanwezigheid zonder woorden in de nacht verzonden blijft zonder lethargie omdat ik leef met jouw ratio bestaan er geen grenzen aan werkelijkheid van horizon er is een verder weg dan hier in de heuvels achter de oceaan waar ik mijn brieven schrijf alles wat ik over afstand beweer gaat telkens…

hart springt op ik kijk hier al zo lang naar uit toch een beetje gespannen open ik het bericht wie weet wat je gaat zeggen nu misschien sla je de deur wel dicht langzaam lees ik woord voor woord en dringt het tot me door dat mijn gebeden zijn verhoord ook jij wilt graag dit contact en wijst het niet af onze band blijft nog intact telkens…

laten we samen strijden broeder tegen de zwarte draak we hebben elkander verzwakt voor zijn grijpgrage klauwen laten we vanonder één schild de puinhoop vlammen overschouwen en met twee zwaarden hakken tot rust uit zijn groene aders bloedt laten we samen over de middenweg tussen hart en hoofd ronddolen zodat we telkens met één oog door…

Krijgen de kinderen op hun kop Want dat is als “ik ben” verboden Telkens “waar” was ik gebleven Als hij weer eens vast is gelopen Zo kan ik er geen lol aan beleven Zal ik een nieuwe moeten kopen? Weet je wat, bijna...…

Zijn ijskoude blik priemt de minachting door mij heen hoe kan ik zacht blijven als hij mijn woorden stukslaat met het scherp van die lach -scherven eten immers vlees- de schaduw plukt hij uit het zonnigste van mijn zomer en verstikt mijn brave neus er tergend langzaam in telkens lik ik wonden schoon aan het licht in dit leven en zweven…

Laten me telkens aan jou ruiken om dan harder te beseffen, wat jou missen, met me doet.…

samen gaan wij nu de strijd aan in de kracht van God de Heer houdt mijn hand vast lieve mama wij zijn er voor u, telkens weer…

Zo dierbaar maar ongrijpbaar Ben jij mijn lieve schat Een schaduw in mijn hart Heb je zo lief gehad Zoveel tederheid gevoeld Ik kon alleen nog zweven Nu diep gevallen gebroken Treurnis siert mijn leven Mijn vlinders zijn verdwaasd Fladderen wezenloos in het rond En herinneren me telkens weer Aan de liefde die ons eens bond Ik voel…

Waarom kan ik niemand meer vertrouwen, waarom kan ik niet meer op de liefde op bouwen Telkens weer die verdomde pijn steeds maar weer zo eenzaam zijn De fout om jezelf totaal aan iemand geven De fout om compleet voor iemand anders te leven Na een flinke val probeer ik met open wonden weer op te staan, en doe ik mijn best weer vol vertrouwen…

Smartelijke en zoete pijn 't beheerst mijn hele zijn niet in staat te ontsnappen of uit dit leven te stappen Een pure zelfkastijding Lichaam en ziel uit balans gevoelens zonder kans hart uit borst gescheurd en telkens weer verbeurd Een langzame vernietiging Een pijnlijk traag sterven de ziel vol met kerven niet meer uit te wissen…

wanneer de dag ten einde is en verandert in de nacht dan weet ik dat ik je weer mis jij die zoveel vreugde bracht telkens als ik denk aan jou en de eenzaamheid me kwelt wordt mijn wereld grijs en grauw ben ik alleen en uitgeteld vaak droom ik dat de lange wegen die liggen tussen jou en mij onder luid geweld van regen verdwijnen…

je haren in een permanent de krullers vertellen me de jaren ik moet er telkens weer naar staren liever dan naar het perkament dat kreukelig mijn ogen kwelt vertelt van eeuwen lang terug over “zullen we nog even vlug hier stiekem in het open veld” waar we verdronken in het spel van ‘t glijden op elkanders vel tot tijd ons golvend overspoelde…

Supportersdrift heeft vaak dat expliciete, ook thuis, er komen er dus telkens meer van. Voor evenwichtig, goed natuurbeheer kan het nodig zijn er soms wat af te schieten.…

Van hun voornemens, telkens weer, tot hernieuwde creatieve ijver, ligt nog een schaduw op hun gezicht. 't is eigenlijk al een oud dood gedicht.…

Die berichten zijn ongewenst, je verwijdert ze keer op keer, maar ze verschijnen helaas telkens weer. Het is net onkruid, hoe je het ook bestrijdt, het blijft bestaan, het is een feit. Na wat driftig tikken word ik rijkelijk beloond, wat voelt dat goed, “mijn mailbox is weer opgeschoond!”…

De wolken drijven richting zee als torens telkens weer wat hoger. De bergen kijken naar dat blauw: een zee met zon maar ijzige kou. Dit is een spel dat ze graag spelen en dat wij zien als kleine mensen die vol van leven, vol van wensen ons bij zo'n wonder nooit vervelen.…

Zo verbonden, en toch zo vrij, leef jij je bruisend leven, en heb je ook nog tijd voor mij, door mij telkens een kijkje in je hart te geven...…

de kerk in het midden van af te breken huizen staat er doelloos bij wees in een drooggevallen zee waar geen mensen zullen blijven dan wel opnieuw het water onder haar spiegel later het onderwater onderzoek schatteneiland op de bodem van wat politieke beslissingen telkens weer rechtvaardigen de wandeling door het verleden doet vandaag…

gedachten jij ons koningskind, verdronken in de rivier der stilte, restten ons enkel bittere tranen en een droom vol nachtbloemen Want je sliep al zolang En de roep van het leven kon je niet meer wekken Helaas Je rustte eindeloos mooi met gesloten ogen En in onze herinnering klonk je lied zo kristalhelder zo bronnenklaar Telkens…

Als ik mijn vleugels uit kon slaan, maar ach wat wens ik nou ik moet lopen telkens weer stap voor stap in regen en kou. Ik kán mijn vleugels niet uitslaan domweg omdat ik die niet heb maar áls ik ze uit kon slaan dan vloog ik heel ver weg.…

gesnoeid en ik ontdaan mij verschans achter de bladeren van mijn schizofrenie Twee gezichten hand in hand het sterven als een mokerslag dichtbij, noem mij de snelheid van het uur als ik voorbijraas en me verkijk op de dichtheid van de muur Dwaas maar onafhankelijk behang ik huiden met bezigheden waarvan de bodem van de mens zicht telkens…