Alle inzendingen over Telkens

Ik denk aan jou En aan geen ander Dat maakt gelukkig Voelt heel fijn Aan jou en mij En dingen samen Onze momenten Groot en klein Ik denk aan jou In mooie kleuren In zacht pastel En hemelsblauw Ik herken je zelfs In frisse geuren In alles zit Wel iets van jou Ik denk aan jou Gelijk geen ander Ieder moment Telkens…

als een streling op mijn huid een band, een haven thuis zonder het huis maar zo geborgen eigen dat het dak mag bladeren tijdelijk steeds opnieuw samen dagen vullen met het kijken naar elkaar en naar de bal de winst in de lucht verliest het van het bord maar de lach wint met glans van de teleurstelling sportief worden glazen telkens…

verwrongen door regels, wetten en boze ogen loop ik telkens het begaanbare pad dat ik alleen het gangbare wil is gelogen soms ben ik de vanzelfsprekendheid zat vanaf vandaag mijd ik de mode verlies ik mijn bewustzijn laat alles over aan de goden kijk mij alternatief zijn vanaf vandaag maak ik mijn eigen weg en morgen is een nieuwe droom…

vermoeden hebben dat ergens in jou een wereld schuilt voortdurend in beweging zoekend naar evenwicht daar bestaat de tijd niet zo van zichzelf vervuld als pruimen van goudgeel of van blauwpaars waar de zee telkens weer het zand van het strand kust hartstocht tot schuim slaat dat het water verder draagt onder je het beest voelen bewegen…

Telkens dat beeld in hetzelfde licht. Nooit dichterbij of uit een andere hoek, zonder verhaal, droom of herinnering. Een teken? Maar waarvan? Hoe kom ik eraan?…

De nacht duurt in mij zoals de uren telkens slaan en het licht dat spaarzaam fonkelt zijn de regenfonteinen op het raam dit ogenblik is slechts mijn leven nu jouw hand zich droomt in de warmte van mijn kruis op het ritme van je adem met op de achtergrond mijn eigen ruis maar nu ik jouw je dromen laat spelen wens ik mij op het…

ik mag de koe wel die het gras bewoonbaar maakt traag en telkens weer opnieuw het geritsel op de grond wanneer dauw slingert langs roze randen breed het kiezen, het keren van de dag en wanneer de wind naar avond waait, de boezems plukt uit malse twijgen wacht zij geduldig op de maan zonder vragen naar het verleden ze keert naar…

al je zonden telkens weer O, wat was je bang voor d' Almachtige Heer. Voor het slapen gaan liggen mijn handen stil... naast mijn oude hoofd ik overdenk de dag en dank God dat ik er nog wezen mag, voor het "amen" en dat gebeurt me steeds meer val ik in slaap, maar... ik heb geen angst ik was in gesprek met onze Lieve Heer.…

verdrinkt die oude wonden open spoelt verborgen littekens blootlegt die ankers laat roesten maden laat vreten in scheepshout de stille kwetsbaarheid als zee van werkelijkheid van de verloren dromen is zelfs geen spoor in het zand te vinden de oude wrakken blijven hinderpalen toch blijven we je bewonderen want hier wordt ons ook telkens…

je hebt mijn kust geschilderd op een Wad - papieren doek dat grenst aan schoonheid en het besef dat de waarde van de verf in de hand ligt van de meester toch zijn de kusten die ik niet ken schoner en eerlijker van aard met ongerijmde wallen zand die wuiven en stuiven bij een telkens omgevallen wind maar mijn verlangen kent slechts…

Hoe de dagen aan mij ontkomen, telkens loopt een ander tegen het openstaande raam.…

Hier sta ik dan, de tijd voorbij een kerkhof vol gesneuvelden maar al wat ik kan zien, ben jij jouw tengere gestalte, jouw felle blik de foto's die ik heb bewaard herinneringen opgebaard en telkens weer naar voor gehaald je straalt, je lacht, je kijkt verbaasd en veel te snel en overhaast ging alles als een storm weer heen hier sta ik…

Vervolgens, het denken weer moe wandelt zij naar haar slaapplaats toe vlijt zich neer zo gaat het telkens weer, in een ronde cirkel rond met altijd wel;..haar ene voet nog aan de grond.…

morgendauw mijn liefde voor jouw is altijd gebleven vertolkt zich in zorgzame trouw je kleuren zijn niet te vervangen je vormen zo kunstig iel en teer het gemis van mijn diepste verlangen hervind ik in jouw schone klanken weer leven van zoveel afhankelijk dat toch alle liefde en rust ons biedt teken van wat kort is en vergankelijk waarin men telkens…

hoog op de poten elegant in zijn draf wat hebben wij van hem genoten hij is niet meer Axel Geza ging en wel terug naar af in zijn jeugdige jonkheid zo soepel en ongedwongen haast springerig van aard lief, de onhandige staanders van deze edele Vizsla waarvan de schoonheid telkens werd bezongen na zoveel jaren is hij gegaan…

Een beduimeld boek met ezelsoor dat onverkort haar aandacht bindt maakt ons dan telkens weer zestien.…

Telkens moest het meer altijd net boven mijn kunnen geen tijd voor mijzelf gunnen. Hoe jij me leeg zoog hoe mijn ziel zich ook ooit vanuit zichzelf naar jou toe bewoog. Uiteindelijk voelde ik mij machteloos, deze weg waar jij heel bewust voor koos.…

De dichter stierf al vele malen Maar bleef bestaan buiten de tijd Nu is hij eindelijk bevrijd Van telkens weer al het verhalen Het metafysische vertalen Terwijl de mens dat veelal mijdt Een enkeling op rijm gedijt Of door het vrije vers wil dwalen Hij hoeft niet meer terug te keren Zijn educatie is voorbij Het karmisch groeien is volbracht…

Met zijn gazelle aan de hand staat hij terecht voor een twaalf meter hoge tafel waarop zij met haar nieuwe vriendje zit (die haar telkens zit te zoenen “straks” giechelt ze “eerst dit”) Ze kijkt hem vreemd ernstig aan voordat ze dit vonnis spreekt.…

naar ontspruitende loten als ik de massa een weg door de trechter gun en mijn ademen daar op richt dan zal een nieuw antwoord, ook al is de straal nog zo dun, einde, eigenlijk voor even weliswaar, de aanvaarding beschijnen, een wijle vernieuwd zicht; op datgene waarnaar ik me in de voortschrijdende verandering telkens…

Ik mik nergens op, slik alles wel of niet maar brengt me telkens thuis, vredig bij mezelf; liefde en vergeving. Eigen krachtige beleving: God, stilte, ik. Neem verder niks. Heel dichtbij mijn ziel... zodat alles gaat vervagen en alle lagen van tijdsbeleving, herinnering en pijn verdwenen zullen zijn. Helemaal niks.…

Iedere dag dat U ons omgeeft met Uw Geest ons in ruime mate leven wil schenken is telkens weer een heerlijk feest waarin U ons tot dankbaarheid wil wenken.…

Een mens gaat maar door zonder zich af te vragen waarvoor hij stoot zijn hoofd keer op keer maar probeert het telkens weer. Vallen, opstaan dan weer doorgaan zo heb je het geleerd een wijsheid waarop je een leven lang hebt geteerd en dat heb je dus maar gedaan.…

man schrijft zijn geliefde liggend in het gras hij is ver van haar geluk huilt in zijn dromen toekomst ligt in het verschiet nog even geduld het wolkendek trekt dicht donker, dreigend… de jonge man deert het niet hij denkt aan haar voordat de regenbui hem zal doorweken schrijft hij woorden van liefde, herhaalt ze telkens…

had ik al gezegd dat ik jou mis in de zwaartekracht waar liefde onmiskenbaar geketend is aan macht en duiventillen wit uitslaan door stront wat men zo veracht ik kan niet houden van, want telkens als mijn node jou hoereert spreekt mijn gestoelte in onrust, sneeuwt het loze beloftes en drijft de nacht op verachtelijke gewoontes draverijen…

Geest die kwetsbaar is Ziel te gauw geraakt Geen weerbaarheid Waar alleen de tegenaanval Lonen zal - Enkel agressie tegen De geest die krassen Maakt in de ziel En alles loopt volgens Een vast patroon dat Telkens meer beschadigingen Achterlaat - er lijkt zelfs Een wetmatigheid te bestaan In het uitrollen van de loper Voor…

De hond ligt op zijn rug En schurkt tegen een dood In veren aan Een schrille kreet, zijn baas Trekt hem er vlug vandaan Op zijn beurt wrijft hij Tegen talen, een slotzin Pakkend schrift is ademhalen En telkens weer is er een ander Soort van sterven, pijnlijk soms Of met zuchten van verlichting Een wegen van de ziel op gouden Schalen…

Telkens een droom, die weer vergaat, omdat een taak weer open staat. Ik krijg geen rust als ik niets doe, maar niets lost op en 'k ben zo moe van alle zorgen om me heen, maar als ik ga sta jij alleen.…

Nu de scherpte van de narigheid iet wat minder wordt, de alertheid echter meer, zullen we steeds en telkens weer meer, op onze hoede raken! De terroristen mogen dood zijn, dat waren er maar een paar, hoeveel zijn er nog in leven, hoeveel staan en klaar, om te volgen?…

Reiderwolderpolder bij varkensboerderij Knorrenburg opzij naar de Dollarddijk vandaar naar het noorden tot de rand van de kwelder niet verder daar was het ongeveer Norbertijner monniken hebben gesmeekt, gebeden tevergeefs gezwoegd, gedijkt tegen het water gestreden tot alles weer bezwijkt het baatte niet meer de Dollard was sterker en kwam telkens…