Alle inzendingen over Ter nagedachtenis

Prachtig zo'n vogel toch! Anser Erythropus Net komt hij onder die bremstruik vandaan Vlug, geef me even mijn Dubbelloopsjachtgeweer Kookboek en braadpan en tuinkruiden aan…

Pilotengrafgedicht ik zag in het dorpje opeinde een bordje staan war graves en las in de krant een overleden piloot uit woII ik dacht ik schrijf ter zijner nagedachtenis net als reve dit gedicht ter herinninering aan hem en alle soldaten uit alle oorlogen zo zinloos een oorlog levert alleen nutteloze slachtoffers op en daarom moet oorlog…

In een tijd van onbehagen vrede bereikt, die helaas onvoldoende in de praktijk wordt gebracht Eeuwige strijd tussen God en Allah Eveneens dus over jouw land, nee, mijn land Onder leiding van Clinton pleit beslecht Er was oorlog en toen vrede; écht! Helaas is de mensheid verkrampt door pijn Leven zij met elkaar, geen ka- rabijn Moskee…

...en de inkt is bloed geworden dichters dopen daarin hun pen en het bloed is nu geronnen in de schoonheid van het onbegrepene de regel afgebroken terwijl het woord nog wilde betekenen...…

mijn gedachten teer naakt ontkleed breekbaar in behoedzame onschuld waarin mijn moedertaal ligt geborgen ongrijpbaar stort het de woorden in ongebreidelde poëzie ontknopend uit de slapen van mijn denken ontvouwend, ontwikkelend uit mijn hand tastend en gissend zichtbaar op het papier…

jouw schoonheid, sierlijk ontleend aan de broze teerheid van bloesem ontwakend in tijd van het uur van puur pogend te blinken in het spoor van elegantie schoonheid wat simpel speelt op de achtergrond in de transparantie van zachtheid bespeeld met jouw deinende ogen in een lichtval van begeerd geluk, reikend over de horizon…

Hij bloeit weer wit en teer en dat al voor de tweede keer vijf september jarig ben je en ik zie je bloeien wit en teer als een rododendron weer…

Geluk is zo teer houdt het daarom stevig vast zolang het nog mag.…

mijn handen lijken wel op die van jou, als vrouw en als persoon verlies ik, doodgewoon mijn kalme levenslust angst vergrijpt zich, aan mijn zwakke moment hoe lang ik jou al heb gekend doet er nu niet toe jij was moe -en ik ik blies de dagen naar een ander stervensuur een oude muur, gekerfd vol letters schrijft ons testament…

je bent nu zo lang weg, vervaagt in mijn verbeelding rond het ouder worden door de tijd jij draagt en ik ik ben het kwijt, hoe dat nu moet mijn boete doet er niet meer toe, ik lijd nog altijd dit verlies kies je voor het nu, of voor het eeuwigdurend jong zijn? deze pijn vergaat niet in een dag een week een jaar we zijn er, eeuwig…

Gemoedsgetuig'nis af te leggen Verbiedt mij 't onverzoend gemoed; Wat mij zijn dicht-stem vóór komt zeggen, Verga als ijd'le klank - eer 't and'ren luist'ren doet. Mijn jeugd zei vaak haar verzen over, Schreef ze op, maar deed haar schrift te niet; Teloor gaan deed zij knop en lover En bloesem uit de tuin van 't onbesnoeide lied.…

O, gij voor wie de driften zwijgen Wanneer de droppels door uw borst Als door een doek der liefde zijgen Ter lessing van des kindjes dorst, Wat zijt ge schoon en opgetogen, Iets zoets ontstraalt uw dromende ogen.…

Eeuwig verdriet probeer Ik onder ogen te zien, Niet weg te duwen, Maar een plaats te geven Waar ik bij moet kunnen Als ik het niet langer Harden kan - zo wil ik Jouw verlies, kind, beschouwen - Aanschouw ik het beeld dat ik Zo hartverscheurend lief had - Ik merk dat het schouwen Alleen al een afstand schept Tot mijn diepste verdriet…

Zijn vreemdste stukjes kwamen langs vannacht: Een Derrick die een keer verrassend boos was In een relatie die vrij hopeloos was En nog meer wat je niet zo snel verwacht Toch blijft het beeld van Derrick onomkeerbaar En, ook postuum, oneindig recycleerbaar…

De Boedha in de schoot geworpen op een frêle lotusbloem De nagedachtenis ontworpen, verdrijft de vader’s droevenis Verlaat ik andermans patronen, gevormd tot mijn ontsteltenis We vragen elke dag de Goden te zorgen voor vergiffenis In eenzaamheid ben ik ontworsteld aan tergende verbintenis Dit leidt tot een verfijnde geest ontdaan van…

de dood komt in een rookwolk stiekem binnen hij verft de longen langzaam schoorsteenzwart dan richt hij al zijn pijlen op het hart en gaat z’n sloperswerk pas echt beginnen de roker zit nu bij de pakjes neer zijn geest is zwak en ook zijn lijf blijkt teer…

Zo dichtbij voel je de doden en hoewel ze weg zijn verstopt achter een bocht aan de andere kant van het hoofd ze zijn er nog Je hebt op je eentje tweehonderd miljoen maal geademd genoeg lucht verzameld om een zeilschip vijfmaal om de wereld te blazen zo dichtbij voel je zijn adem nu leeggerookte longen en hoewel hij weg is lopend door…

Fijne kunstwerken zijn in de werkhal te zien. Die spinnenwebben!…

haar zachte hart blijkt nog steeds, -te teer-…

Voor mijn vader Zo dichtbij voel je de doden en hoewel ze weg zijn verstopt achter een bocht aan de andere kant van het hoofd ze zijn er nog Je hebt op je eentje tweehonderd miljoen maal geademd genoeg lucht verzameld om een zeilschip vijfmaal om de wereld te blazen Zo dichtbij voel je zijn adem nu leeggerookte longen en hoewel hij…

Onderin een zilverkleurige emmer lagen twee schitterend gekleurde bloemblaadjes in een mengkleur van rood en oranje te verwelken als uitgevlogen vlindervleugels.…

Het is moeilijk vechten tegen brave wil en stank uit het rijke hemelwater, om tenslotte tegen klare drank en een afgedankte kater, de rug te moeten rechten als de kruik dan leeg is, wankel in gestelde stromen vaart het droes van kleine ziel, op de tere vleugels van een bodemloze boodschap, waarin zo vaak de inhoud beschreven…

Kale muren en het leven vergelijkt zich. Gezichten zijn verdwenen. Een houten vloer draagt de echo’s van wat ik heb geschreven; het laatste geloof en een paar druppels van verwerping, een overbodig bericht naar mezelf. Het weggaan gebeurt voortdurend, ook wanneer ik rustiger ben. Wat er rest is dan een afdruk; een vereenzaamd…

Teer in het morgenlicht zo'n takje heel erg fijn. Geniet dus van dit jaargetij al is het bloempje nog zo klein.…

(vanuit het licht van die ene kaars bepalen of ze straalt) nooit meer haalt de tijd je in je bent ontsterfelijk geworden -in mijn hoofd jouw beeld bestaat nu uit het licht van alles, dat uit liefde aan jouw nagedachtenis gegeven is als alles weer verandert draag jij nog steeds de jeugd van witte vlinders in mijn hart en in mijn…

Zelfs de datum is verdrongen Alsof deze onbepaalde tijd Zich nooit heeft opgedrongen Het stille water rimpelt weer En toont je vroege afscheid En je uitgesloten terugkeer Nu beweegt een andere dag En leidt het een ander leven Jouw ziel in mijn oogopslag De pijn slijt traag en stroef En laat mij weer beleven Wat ik naast jou begroef…

Ik heb je nooit gekend En met gesmoorde keel Word jij meer bekend Als ik je sporen zoek En elk gevonden deel Belees als open boek Dan beeld ik mij nu in Wie jij bent geweest En hoe ik jou verzin En ook die leegte schep Waarin ik onbevreesd Jouw ziel gevonden heb ---------------------------------------------------- Opgedragen aan…

In de boeiende Tom Poesverhalen komt steeds een vereerd iemand naar voren, laat zich, ofschoon overleden, graag horen, mag sterke bewondering behalen. Zijn beschouwen en goedvinden stralen bij elke beleving, gaan nooit verloren, zullen alle avonturen bekoren, geven raad tijdens moeite en dwalen. Heer Bommel is trots op het uitdagen van…

fijn als tule en de broze breekbaarheid van vleugeltjes des hommels op zondagmiddag in de tuin in alle rust eet ze een taartje in de zon ...zonder weten... jarig zijn zit niet meer in haar brein dat allang is ingehaald door het verleden honderd als een niet bekend getal in de tuin en in het nu is het genieten groot geluk…

in de doodslag van taal smokkelde ik de laatste resten uit haar mond in besef wat ik had gered, wist ik dat het haar oude taal niet meer was alleen het alfabet ving ik nog op de nagedachtenis is een voorrecht mijn enige strijdmiddel is nu mijn pen en papier en teken letterkundige hoofden gerijpt in ruwe bolsters en getekend in zoetheid…