Alle inzendingen over Troost

Ik zie de wanhoop Zie de woede Alles binnen opgekropt Onder je blonde krullen Achter je eeuwige lach Vroeger lag ik bij jou In je armen, broer Als ik huilde troostte jij me Omdat ik nooit iets zeggen kon En jij al het verdriet Wel aankon Nu ben jij eens aan de beurt Ik ben het meisje zonder stem En voor mijn voeten ligt De jongen die…

Mijn hart legt hier nog eenmaal aan, om in die langzame, blauwe deining als laatste troost het zo lang vergeten wiegen voor even weer te ondergaan.…

De avond verzwijgt het dansen verlangend naar troost en zotte echo van jouw lach daar in het land van de brief waaruit je iedere avond voorleest schilder je maanlicht en nachtgeboomte onder het plafond van het hemelbalkon hark je de onrust als slappe gladiolen tot over de rand van een afgrond, zo schoon en je betaalt soms tol aan geestverwanten…

mij wel eens wil doen vergeten dat ik nooit die onstuimige waarheid van tij en ontij ooit zou kunnen breken hier kunnen wij niet bij dus morgen neem ik je mee naar een stille beek daar mijn lief laat ik je weten tussen eenden en waterlelies salamanderstaart en kroost vlak bij ons heel dichtbij dit kunnen we samen overzien een zee van troost…

Ik probeer een kleine troost te vinden in de vele woorden die ik zing ik hoop dat dit lied ons zal samenbinden en kracht zal krijgen in mijn familiekring maar ik weet het heeft geen zin het maakt niet uit wat ik doe ik ben nog steeds geen heldin waar leidt deze weg naartoe?…

daar maar blij om zijn blij met elk deukje of schrammetje een ieder z'n eigen schadegevalletje met het litteken als herinnering aan een pijntje van gisteren we lopen uiteindelijk allemaal wel iets op een scheur breuk wond of wellicht een gebroken hart maar het geneest na verloop van tijd en je komt er dikwijls beter uit laat dat een troost…

Vriendschap zegt men al gauw Is net zo iets als eeuwige trouw De echte welteverstaan want vrienden komen en gaan Iemand waar je je verhaal kan doen die je troost met een simpele zoen Die gene veroordeelt niet raapt op waar jij 't liggen liet Trekt je omhoog vanuit de goot dan is de dankbaarheid groot Iemand als jij, is wat ik mezelf…

In het huis van toen troostte ik mijn levende dode met de dood van haar geliefde die nu nog leeft zolang dromen duren gelden andere regels de doden van gisteren leven onveranderd voort alsof gisteren vandaag is tijd slechts een andere kamer of er na dit leven een ander zal zijn is nog verborgen in de toekomst in elk geval is het…

Voor een persoon, met een intens verdriet, voelt jouw luisterend oor of het tonen van begrip als verzachtende balsem, of als troost. Je bent op het juiste moment een rots in de branding, de veilige haven.…

Als troost heb ik momenteel niet méér dan een zakdoek. Daarmee wis ik een traan en wens dat 't maar tijdelijk is.…

Het troost haar dat de dagen korten terwijl ze zucht, ‘er is alweer een jaar voorbij’ en dat het maar weer moet gaan waaien.…

onder het glinsterend oppervlak schuilen de verhalen van verlies we dalen niet af we houden ons op de vlakte temmen het weggewerkte verleden dempen het droeve denken we weren de gelaagdheid van ongekende diepten de oerangsten stoppen we ondergronds en dan, het gouden ogenblik waarin we de taal leren verstaan een onbegrijpelijke troost…

Mag ik je troosten Als je hart huilt Je niet goed weet Wat je nog moet Je zachtjes strelen Als je niets voelt Hopend dat Het je iets doet Mag ik je vangen Als je diep valt De grond wegzakt Onder jou Je warmen Als je je zo naakt voelt Je lief beschermen Tegen kou Mag ik je loodsen Als je wegdrijft Naar het duister Uit mijn zicht Je…

Zijn Woord doorbrak de grenzen, maakte hen samen één, hij troostte in Amerika zijn zus in Amstelveen.…

Hoe vaak al schreef ik troost als klank voor andere stemmen dropen mijn woorden langs wangen van gezichten die ik niet ken nu mijn ziel gebogen ligt in schaduw van zichzelf zoek ik de kracht van balsem diep in mij dieper dan gedachten gaan ver achter herinnering waar gevoel het lijden sust een onberoerde stilte rust die ik versta…

ik adem mijn eigenwaarde in een bos waar ik de bomen met de holen van de virus voglen in de corona nevel niet kan zien en zuig mijn longen vol met 't licht de adem van zuiverheid vol van poëzie dat mij uitdrijft naar degene zonder uitzicht op genezing waar ik de kleuren van leven en hoop voor schilder om je te troosten nabij te zijn in je…

zoeken woorden troost als jij mij nagelt en het kruis gesloten houdt roepen zinnen om vervulling van verlangen door voor jou te hangen bind mij met beloften die de tijd heeft afgeperst de voetensteun was scherts doorsteek me met een toekomst die me schijndood houdt sterven is me al vertrouwd ik zal niet naamloos gaan herrijzen…

. ___________________________________ Soms geven woorden mij een schrale troost Want in de schaduw van Van Duinhoven Vermogen zij niets, minder nog dan loven Dan lijk ik wel die Feyenoordsuppoost Was Cruijffie vijfenzeventig geworden Stond het nul tien voor Ajax op de borden…

Doop je pen in de schoonheid van woorden omring ze met een laagje goud koester ze stuk voor stuk omdat mooie woorden troost brengen en geluk laat ze schitteren op het wereld wijde web of draag ze hardop voor uit de mooiste bundels met witte bladzijden en woorden gedrukt in zwart zo blijft de schoonheid van gedichten en poezië een verrijking…

vluchtige blauw mijn verlangen stijgt omhoog verschuilt zich ongrijpbaar in de wolkige zachtheid op vleugels van de wind zweven mijn dromen naar de wachtende wolken verlangen en dromen glijden langzaam langzaam van mij weg ik zou willen smeken kom terug, kom terug laat me hier niet achter zonder de dromen en het verlangen naar troost…

In der schamelen nood Gaf hij meer nog dan brood: Als een vriend had hij troost voor zijn mindren. O Hoe heugt mij de dag, Toen mijn bitter geklag Mij geen uitstel der pacht mocht verwerven! En ik wenste bij Reyn Op het kerkhof te zijn, Zo mijn wezen ook mij konden derven!…

Je troosten als je bent gevallen. Een arm om je heen slaan als je naar hebt gedroomd. Maar kan ik het aan, je zo te zien? Lukt het me daarna, gewoon weer bij je weg te gaan?…

Middeleeuwen Eén eeuw na de zwarte dood - 't Memento mori van de pest - In 't Quattrocento zich bekwaamd In de subliemste aller kunsten Die, getekend naar het leven Hij te formuleren wist "Groot is de macht van de muziek Zij werkt kalmerend op 't gemoed Verheft de ziel, vuurt krijgers aan Tot strijd, schenkt arbeidsvreugd en troost…

Maar ook een kunstplant gaf geen troost Ze verkleurden in vaalheid nu laat ik het blijven. Tot inkeer gekomen is mijn soort de natuur gaat haar gang Verlost van onvolkomen aandacht.…

Ze dweilt de hele dag maar door Verdrinkt in haar verdriet Verslagen vrouw in triest decor Troost bestaat er nu nog niet Achterblijven, plompverloren Niets dat haar verdriet verzacht Haar geluk ligt diepbevroren In een zwarte donkere nacht Ze moet toch verder, ondanks alles Zegt soms liegend dat het wel gaat Maar ik weet beter, mijn ma blijft…

Het is een lengende avond van mis-troosten en mis-prijzen. ’t Is of de dag niet sterven kan en of geen nacht kan grijzen… - Gij gaat mijn duister huis voorbij, verlangenloos en rechte; ik rade uw naakte, magre dij; ik zie uw donkre vlechte.…

nooit is mijn moeder mij meer na dan als de pijn en koorts mij plagen terwijl zij vele jaren al verblijft waar zij dacht na haar dood te zijn voor troost komt zij dan terug en haar nabijheid voel ik als een zegen als zij mijn hand houdt weet ik zeker dat alles gaat zoals het moet het doet er dan ook niet meer toe van elke kant de wens zou…

Donkere wolken pakken zich samen boven haar en in haar hoofd ze wil niet huilen manmoedig slikt ze de tranen in maar het mag niet baten de regen valt in stromen haar hart huilt mee dikke waterlanders over haar wangen zelfs de wind fluistert geen troost zegt alleen wees eens eerlijk had je anders verwacht ja dat had ze wel tegen beter…

je kijkt me aan maar je blik breekt woorden die je zeggen wilt je handen trachten scherven te vangen van wat kapot is gegaan ik kan je niet troosten jouw ogen zien een verte die onbereikbaar is we zijn gaan lopen steeds kruisen onze sporen in het zand later werd het hand in hand verdween langzaam de verte kwam jij weer terug…

meer, terwijl ik niet eens wist dat je in mij zat, pas nu besef ik wat je deed met mijn leven, mijn gedrag, het laten niet laten alleen door je hypnotiserende stem, je woorden als fladderende vlinders dogma’s dodend … verpakt in levenswijsheden en onwijsheden wat moet ik nu verder lieve Ramses… ik hou me vast aan je erfenis dat geeft me de troost…