Alle inzendingen over VASTGEKLONKEN

o zoete slavernij met ketens vastgeklonken aan hem die aan mijn zij luidruchtig ligt te ronken…

neus Een stem Vastgeklonken In mijn oren Een blik Vastgeklonken In mijn blik.…

onafgebroken nippen van het lage vastgeklonken glas gekocht voor ongerept likeur deed haar parlevinken: vloei eens in ik smelt in eigen vuur en mijn charmeur…

opgelapt in spread als lustobject genaaid op elke plek belegen worden als roodpluche canapé gedeeltelijk bekleed vastgeklonken aan haar antiquair voelt zij zich meubelstuk…

Voordat hij het wist waren zijn voeten vastgeklonken aan een liefdesbed. Dat was zijn enige plaats die hij verdiende vond zij. Hij was ongeletterd en stom en blind. Hij kon niet voor haar zorgen. Zij verliet hem de hele dag. Hij bleef alleen hulpeloos aan de ketens van haar liefdesbed. Nooit kwam er een kind.…

Ik maai het in de meimaand dit keer niet, Ik heb mij met een ketting vastgeklonken. Want zou ik ondanks alles toch gaan maaien, Dan gaan er nog meer bijen naar de haaien.…

toen zijn voeten in de modder bleven steken zat hij vast in een ondoorwaadbare werkelijkheid hij hoefde niet te wachten op het onverwachte: zijn vastgeklonken voeten mengden zich met de poëzie van het landschap hij wilde korte impressies inspreken toen zijn smartphone uit zijn handen viel…

Verscheurde lijnen gebroken gedachten gegeven woorden gevoelens verkrachten Geroest op het vlies gesmeed vastgeklonken verankerd gebrand aan vurige vonken Verbroken lijnen getekende vlammen het oog overdonderd emoties verlammen…

de vondst van het hoefijzer stelde mij voor een probleem hoe ga ik hem ophangen probeer daar op internet maar eens achter te komen uiteindelijk besloot ik naar m'n gevoel te luisteren dus met de opening naar boven welnu daar hangt hij thans vastgeklonken aan de schutting en nu maar wachten op het geluk…

Verbazingwekkend hoe diep die sonde moet zijn gedaald of zou zij in al hun hybris uiteengespat zijn afgedwaald of onwrikbaar vastgeklonken in het eeuwoud roestig wrak waar de duivel hen kwam halen om hen te straffen voor hun dwaling en hun onpeilbaar goddeloze waanzin en hun overmoed?…

aan onze voeten oude schoenen vastgeklonken op het klinkerpad stammen aan de grond genageld torsen takken geteisterd door de tijd geen voetstap denkt aan het gebots en het schuiven diep onder de donkere gronden de dag doet alsof zijn neus bloedt op kousenvoeten waait hij over…

maar dan vraag ik het me af of ik dat ook zou kunnen gewoon mijn handen dragen vastgeklonken aan de voortgang van de tijd en zonder spijt heel zacht jouw rozen plukken zou het lukken als ik wacht de zwaarte van een groot verlies verschijnt in levenslijnen, onbesmukt en opgerukt uit oude beelden daar ben ik geweest nu wil ik het meest…

De winter valt, Als een koude deken Vergaren voor slechtere tijden Geen overschot, buiten niet te mijden De winter valt, Water van vloeibaar naar vast Een eendje vastgeklonken onaangenaam verrast De winter valt, De dagen korten Wederom wat minder tijd Totdat de lente weer bevrijdt…

En dan plots zie ik je lopen eigenlijk zoals altijd, maar nu is het anders ik zie hoe mooi jij bent hoe jij jouw leven leeft met het mijne in je hart Hoe heb je mij door de tijd gedragen toen ik door doornen was omringd en ik met nagels aan het duister was vastgeklonken Nu ademen we samen in dezelfde liefdestunnel drinken uit elkanders…

vastgeklonken op een sokkel de gipsen heilige roerloos in zijn nis stilstaan doet zeer houdt hij stand in witte eenzaamheid in de nevel van de tijd buiten glimmen de groene luiken op de grijze kiezel droomt de roerloze man zijn zwarte dromen de lange weg naar nergens in de zachte regen elke hartklop dichter bij de dood…

Zo steil is de woestijn zelden terwijl aan de neergang de oase kleeft en daar waar het licht het landschap raakt wordt het vastgeklonken door gewassen zonder vrees Onvindbaar voor smalle briesjes of brede stormen wast - nog onzichtbaar - de toekomst de aarde kiert en dreigt zonder inhoud zoals dood lava doet de horizon reist hier…

Terwijl de lippen vastgeklonken zijn op het glanzende metaal kan ik hun in beton gegoten gevoelens en gedachten horen...…

Geef mij de grauwe, stedelijke wegen, De in kaden vastgeklonken waterkant, De wolken, nooit zo schoon dan als ze, omrand Door zolderramen, langs de lucht bewegen. Alles is veel voor wie niet veel verwacht. Het leven houdt zijn wonderen verborgen Tot het ze, opeens, toont in hun hoge staat.…

En tweeëndertig stijve meisjesrompen zijn rij aan rij, in melkwit licht, aan banken vastgeklonken. De toekomst in hun ogen moet voorbij. Men geeuwt er al verleden uit. Maar één van hen, de mooiste, jij, nog niet verlegen met haar leven, is met de aarde iets van plan.…

mijn hart bloedde zachtjes terwijl de aarde de laatste tranen ving in haar warme schoot er was de zon, hoog aan de wolkenloze hemel en de kilte van het marmer aan mijn handen ogen vastgeklonken aan het einde begon ik te lopen in de richting van jouw eeuwigheid er was een schaduw, achter de gesloten ramen de bergen die meekeken over mijn schouders…

al haar gratie, haar speelse beweeglijkheid is stilgezet, versteend en toegedekt als ijspegels hangen ze stijf en verkild in reflectie over de dekplaat van de watergroeve niets beweegt en elke tong is vastgeklonken met de ketens van het herinneren de uren glijden weg in het gebluste licht het water weigert elke beweging alle tinten op weg…

ze houdt van esdoorn en van ebben waar in het diepe hart zij vastgeklonken klanken hoort die om bevrijding smeken dat is waarom zij vorm geeft en zich een weg beitelt naar de ziel die daar verborgen op ontknoping wacht dagen, weken maandenlang schaaft en schraapt zij ruimte voor geboorte van tonen die tegen vuren zullen weerkaatsen…

Om gesproken woorden over liefde Stromend bloed een tastbaar bestaan Zwaar je gemoed Hoe licht een vlinder Jij Harry Conninck van 't park Ik sta voor je en ik zeg Voor een ieder die kan zeggen, zoenen, zoeken, vinden Ik wou dat ik een zuil had Aan de aarde vastgeklonken Ik zag je knipoog, licht de vlinder En rook de seringen…

Van alle tastbare dingen de eersteling is hout me het liefst, van vroeger, era's terug de nerven en het ritme het lengen tot in de toppen strekt het kind in mij, twijnen van draden het maakbare in ranken ben ik het twijgen op de koppen kasten zijn eindig tot op de einder op de lijn pakken ze zich samen de bielzen ijskastelen vastgeklonken…

Mijn adem gaat daar waar zijn handen gaan en komt tot staan in vastgeklonken ogen. Daarna is heel mijn evenbeeld bewogen en raakt me, ook al raakt hij me niet aan. Ik heb mijn lichaam dikwijls afgedaan als bron van overmoed en onvermogen die ik haast onverschillig op liet drogen. Maar nu wil ik het water weer verstaan.…

Het leven uit een uur Een grote glijbaan En zwemmen in de zee Spannend, maar er kon niets gebeuren Want papa, die gaat mee Herinneringen en vergankelijkheid Vastgeklonken in een beeld Als jullie later groter groeien zullen de gevoelens bij de plaatjes zich verbergen in een mistgordijn Toch hoop ik, dat ook deze weken sterke schakels aan…

Op de tast door een onderbelicht bestaan zonder horizon van vastgeklonken sjabloon. Contouren zijn soms nog niet definitief en aan kneedbare weekheid onderhevig. Bij de gratie van een ander perspectief lijkt berekende grond toch minder stevig. Ik spiegel mij aan de andere kant, de frontale aanblik pijnigt mijn ogen.…

Eindelijk was het de dag je as uit urn leek vastgeklonken, (wou je niet weg of werd jij vastgehouden?) maar eenmaal verwaaid als glitter, één met de glinstering van water.…

Je gezicht hult zich in een sluier Alleen je ogen breken deze mist In een totale abstractie van culturen laat jij je ogen spreken in geheimen Niemand heeft weet van je gedachten Zwijgend speel je het verlangen De liefde die je zó graag wilt omarmen is aan een ketting vastgeklonken Je levenspad is immers uitgestippeld Alle eigen keuzes…

aanrecht in de keuken en zag de zon in de gekleurde tuin de kippen hoorde ik de stilte achter dijk zo vast de klei en slijk zo dicht hier achter geen mens voorbij, alleen de stem uit 't boek dat 'k las mijn eigen stem en foto's van bollenvelden hier vlakbij ik apte ze naar hem en toen ik iets terug, toen aarde 't wad in mij, 'k leek vastgeklonken…