Alle inzendingen over Veld

dromen blijft hangen mijn hart gaat naar daar waar ik nimmer ben geweest plekken die mij van verre raken, het is mijn ziel, zo denk ik die nog dieper zoekt naar wat reeds in mij is of toch wel naar verwachtingen die op mijn weg te vroeg zijn opgedoekt ik kan wel iets zeggen hoe het daar is; ik zal opgenomen zijn in velden…

Leeuwarden greinsde toen de zwarte vuurlopen het oordeel velden. Margaretha zweeg, maar luidruchtig toonde ze haar naakte lichaam. Haar vrije ziel dreunt nog steeds na in de wrok van de boze doden.…

Pasen-en-Pinksteren-plantje wat bloei je toch vredig en vroom in de wei vind ik jou net een engel want met jou lijkt het hemel of droom O goddelijk, schone verschijning wat ben ik van jou in de ban hier bij jou in het veld…

Nog in geen velden of wegen te bekennen Het jonge paar onderweg met 'n bepakte ezel wie zal hen kennen? Koud en kil het jaargetij de aarde met sneeuw bedekt De loden lucht voorspelt weinig .......goeds Een onderkomen? een plaats waar het Kind geboren worden kan? De man.....…

Ik wandelde over wegen paden over velden met in bloei staande hei nu begon het mij te dagen wat de goeroe bedoelde toen hij zei: laat los die karrenvrachten aan gedachten laat je er niet langer door plagen en wees werkelijk vrij Al wandelend denk ik hier over na en denk: ik denk dus ik besta en over het gegeven van mijn bestaan denk ik vervolgens…

In open veld is meer te zien dan je lief is, poep en pukkels niets privé, vertrouwen nergens goed voor, overal schaamte omdat het niet geheim is waarin je afwijkt, wat je eet aan welke angsten en ziektes je lijdt hoe je je wast en seks beleeft, wanneer je menstrueert, een miskraam hebt, huilt ruzie maakt, hebberig, gemeen en onredelijk…

De zon, de witte landerijen, De eindeloze horizon Dat is het land waar ik ben geboren Mijn prille leven eens begon De ruime velden bekleed in wit tenue Waar, als straks de seizoenen wisselen, Het nieuwe leven weer tevoorschijn komt Mijn hart ligt daar in kleine dorpen Ergens verspreid over het vlakke land Niet opgesloten tussen vele muren…

Wat anders is er heden nog te melden dan dat de aarde niet zo zonnig draait, dat er genoeg valt te wieden in de velden omdat er weer eens distels zijn gezaaid Wat anders is er heden nog te schrijven dan dat er vuur over de wereld waait, dat er genoeg valt te blussen in de lijven omdat er weer een vonk is opgelaaid Wat anders is er heden…

Velden van blijheid Waarin de blauwe lucht gedijt Weidse graslandcontouren.…

de ondergaande zon kleurt de hemel bloedrood universele emoties verspreiden zich over de velden waar rode klaprozen bloeien in de stilte staan rijen kruisen de grond is doorweekt van verloren tranen verwoeste levens marcheren als een bloedrode draad door de wandelgangen van de genadeloze hebzucht een gedwongen afscheid van…

stilte daagt de storm uit een zacht gefluister dan een eerste vlaag het tocht een vage geur een vleug met een verleden ik ken de buien die met luchten slaan door het striemen van de regen laten bomen in paniek hun bladeren maar eerder gaan voordat ze knappen door geweld de oudste is geveld rust gezaagd in stukken op het veld, de…

De heren leiden hun blanke gade in sjieke kleren voorbij de kade De krekels sjirpen er naar het westen (Het meisje huppelt er naar de velden) De krekels sjirpen beschut door bloemen (De heren lopen er naar het noorden)…

Voor mij ligt een veld bezaaid met koude, scherpe stukken Herinneringen aan toen aan hoe het vroeger was Daar sta je dan op blote voeten En overal gebroken glas Ik laat me vallen moedeloos tussen alle scherven van dat wat ooit geweest is van alles wat ooit was Daar sta je dan op blote voeten En overal gebroken glas Vang jij me…

ik ben vandaag opnieuw gestorven droeg mijzelf naar het graf de dood had mij weer ingehaald de verlatenheid tikte met haar koude staf turend overzag ik het bekruiste veld van eer bezaaid met versteende tranen ik stond hier al vaker ja, meer dan één keer de gegraven kuil weerspiegelt de schaduw in mijn ziel als onbegrepen…

Snorrend van plezier om dit geweld, gaat de kater slapen in het veld.…

Over Kerstmis is zoveel verteld in die nacht is hij geboren steeds mogen wij weer horen van de herders in het veld Over Kerstmis is zoveel geschreven na die nacht is dat gebleven tot hemelse pracht is hij verheven engelen zongen daarbij hun lied Weer horen wij wat wordt verteld over een wereld vol geweld een wereld ook met vriendschap…

In veen en veld wel duizend maal. Ze maakten kuilen en vennen. Drenthe heeft ze allemaal! Hier groeit het bos en de heide. Door rond te lopen en gedwaal. De hondsrug de hunze geleiden. Drenthe heeft ze allemaal! Hier tussen Hunebed en wallen. Komt menigeen tot rust. Ze komen hier in grote getalen. Hier vertoeven is een lust.…

je haren in een permanent de krullers vertellen me de jaren ik moet er telkens weer naar staren liever dan naar het perkament dat kreukelig mijn ogen kwelt vertelt van eeuwen lang terug over “zullen we nog even vlug hier stiekem in het open veld” waar we verdronken in het spel van ‘t glijden op elkanders vel tot tijd ons golvend overspoelde…

De velden schijnen Ons tegen met dezelfde gele glans, Die ook op ’t hardblauw vlak aan de balans Der schaatsen ontschampt in bestoven lijnen.…

Je ziet je met je vrienden in het gras naast de grote velden vol van vlas. Je voelt opnieuw die eerste keer van een tedere kus op je wang, en toen je opgelucht was of juist bang. En dan is daar je dood. Je neemt afscheid. Maar ik zeg je die seconde die duurt eerder een eeuwigheid.…

Ik weet het herfst nog voor het vallen van de blaren het grijs van grauwe ganzen in regen vluchtig afgepunt de zee die zich in druppels zaait op kleur van lappendekens fluisteringen tussen dreven hoor door kalende kruinen schuurt de wind zijn kille adem ongehinderd wint hij veld op de stilte van de warme dagen het tiktakt op de…

Dit Silezië ruikt naar appel, de velden rondom Praag, dorp na dorp de trage tred van zomers' land'lijkheid. Sleurt er zich een zuchtje wind door het hitte-trillend-groen? Ik sluimer in de schaduw van een eeuwenoude laan. De grassen wuiven zacht en losgezongen van het water stromen 's nachts de stemmen van een midzomerfeest voorbij.…

woede figureert speelt niet meer de hoofdrol wat blijft is onbegrip van het veld verwijderd verwezen naar de tribune eerst in een dip verlamd door onvermogen dan vechten tegen de bierkaai uitermate zinloos verbannen uit de koffiekamer alleen nog sociaal verkeer op straat conditie op peil houden op twee bijvelden tot einde contract de diepte…

Geef een ruk aan je hoofd en je zult zien hoe de schaduwen van deze wandelaar wegspringen de velden in en hoe dat gedachtegoed in de beschutting van het gewas de middaghitte overleeft en met de schemering onze huizen binnentrekt. ------------------------- uit: Ontfermingen, 1998.…

zwaaide met een palmtak een verdwaald vaandel over het rillend land de verlaten voetstap die de sneeuw brak schotsen van oker in het fluisterend zand Nergens leefde nog het daglicht nergens nog een vertrouwd gezicht Dagdromend van de verlaten helling waar zijn oude kim gebroken slaapt een korte rust blijft toch een kwelling op het vreemde veld…

waar in de kleur van gesloten rozen vol verlangen het ontluiken wacht opent pracht in die eerste stralen vervaagt een grijs vergane nacht fluistert de merel in zijn eigen lied de voelbare stilte van zacht ontwaken verdwijnen witbedauwde velden in de warmende adem van de zon omhelst het leven deze wintermorgen dwalende zielen in het dodenveld…

Drijf, vroeg en spa, de kudde in ’t veld, en naar het hok: Zij loont u met haar melk, en spier, en ruige lok. ------------------------------------------------ zomermaand: juni verlegen: verwaarloosd vermast: zwaarbeladen (met zijn dikke vacht) spa: laat spier: vlees…

jij droomt nu in mijn open veld van bomen en struiken zo heb je mij verteld en ogen geopend als luiken naar het verlichte donker waar de grond nog voelt als draagbaar van gras het laat je voelen zo de mens is bedoeld daar waar rust doet zwijgen en stiltes naar je neigen bind ik de ruimte aan sterrenpaden; een brug naar jouw gedachten…

Jij draagt niets dan je zonnebloem maar daarmee ben je rijk; ik die zoveel het mijne noem, voor hebzucht vaak bezwijk, ik zie je stromp'lend verder gaan en voel weer wat ik mis: het lokken van de stem, verstaan in waar geen droefheid is omdat zo hevig geel het veld de oogst draagt van de vrede.…

De zware storm kwelde velde de statige beuk trok hem los van wortels die jaren vergrendelden. Triest maar magnifiek ligt hij nu ten prooi aan spottende schimmels en wellustige wormen. Maar niet voor lang want we dulden geen dood dwars op de paden loodrecht op ons doel.…