Alle inzendingen over Verborgen klanken

Uit lenig hout gesneden In een zachtfluwelen doosje Verborgen in mijn toren Daar wacht ze al een poosje Wanneer ze langzaam opstaat Gratieus in elke geste Dan druppelen er klanken Uit haar ingelegde veste Buiten wacht haar lot achter bossen en rivieren dat ze heimelijk moet vinden bijna hoffelijk versieren Dans, mijn lief Stroom in…

Muziek die Vrijwel alle Gemoedstoestanden Die ik ken Vertolkt in Eindeloos refrein Van diepst verdriet Tot de blijheid dat Ik er ook mag zijn Tonen hoog en laag Komen er in voor Maar 't is de Ondertoon die me Tot leven maant Altijd terugkerend Tij dat zonder zich Zelf te verliezen Altijd weer het leven Brengt, aan…

hij kwam langs, onverwachts en toch gehoopt hij speelde met snaren van een verborgen viool wat heeft hem toch genoopt het klankspel niet voor zichzelf te bewaren of een stille plek te zoeken een verborgen begraafplaats waar hij voor niemand en toch allen een bescheiden triomf kon boeken waarom sneed hij mij door hart en ziel en…

Klanken stromen kil Uit je mond Vormen ijzige woorden Die in loze beloftes Hun graf vinden Jij bent mijn kanker Kwaadaardig woekerend Heb je me nodig Om te bestaan Je spiegelbeeld onherkenbaar Camouflage voor verdriet En ik heb je antwoorden niet De stilte tussen de woorden die je niet sprak Versta ik nu meer dan ooit…

Klanken van onbekende woorden waarin je zoekt naar de ware zin van het leven en het doel van ons bestaan.…

Lovend sprak hij over haar Ze raakte bij hem een gevoelige snaar Rank en slank uit goed hout gesneden Haar prachtige klanken zijn ziel in gegleden Ontroerd was hij zijn passie zijn liefde En vioolmuziek zijn hart doorkliefde…

de zon gaat niet op in letters eikenbast barst niet in het woord tranen uit wenen is geen naam maar een klankvol leven medeklinkers nemen het voortouw in stilte leggen de nadruk op gevoel en kleuren klankkleur is woordloos te horen voor openstaanders die niet omstandig aanwezig zijn omstanders treuren in spijkerschrift dat klinkt als ach en…

Het kind zat naast mij in een zaal, tussen ons lag de partituur. Maat- strepen stonden stijf in stil geweld van inkt. Dankzij de muren en het dak werd dat geluid. Zoals bij ons de huid verdriet omspant, zei ik, en een voor een wees ik de instrumenten aan op het schavot. Zij is er niet. Als ik mijn ogen sluit ga ik haar zien. Tussen hoorn…

In de dageraad ligt het geheim niet meer verborgen in de dauw op het gras. Een lichtstraal boven bomen. Een klank breekt een schaal. Muziek. Tussen hoge varens het glinsteren van zilver. Een dwarsfluit kleeft aan de lippen van een dansend kind dat gul met klanken strooit van een lied.…

Dromen van verborgen werelden gezang in droefenis gehuld klanken die weerkaatsen tegen oude gewelven Ritselende gewaden van mannen die hun gezicht bedekt houden heen en weer deinende gewaden vol van het ritme het ritme van hun gezang.…

Ze luistert naar haar ziel terwijl ze zich verliest in klanken ronddwalend in de lichtende diepte van de nacht. Ze verenigt zich met haar schijnbare zwijgen om het fluisteren van het verborgen leven te horen schommelend in harmonie, heen en weer.…

Wie vindt de klanken, de geuren, de beelden die oproepen tot dieper verstaan, tot herkenning en warme herinnering, tot de hergeboorte van het kind in ons?…

dan is er zo’n dag waarin gevoelens de stilte treffen het beseffen te zijn gedreven naar een gesloten lijn niet ten volle mens te kunnen zijn hoe energiek ook gevoelens van binnen hoe dan te beginnen klanken blijven verborgen in een onbekend verhaal geschreven in een vreemde taal laat mij slapen als het bloemenkind tot ik…

De klanken reeds verstorven, maar in gedachten nog bestaan. Je voelt de weemoed in je hart… van een tijd zo lang geleden. Hoe goed het was. 't Geluk te voelen, dat toen in je leven was. De mondharmonica kan dat naar boven halen. Wie speelt er nog zo mooi als vroeger in voorbijgegane dagen. Het geluid alleen brengt tranen.…

bijna fluisterend hoorde ik zacht stilte spreken een vreemde stem die ik toch ergens uit verleden kende hij intoneerde met bekende klank dat schiep een band ik voelde hoe hij mijn herinneringen vluchtig passeerde probeerde de echte waarheden zonder franjes te etaleren ik wist het zwarte gat dat ik altijd verborgen had…

Ik zocht haar langs een onbetreden pad vond haar bij de verborgen bron Ik keek haar aan had bloemen in de ogen Ze plukte de grootste Een sneeuwwitte vogel vloog op bij de klanken van een betoverend koraal Zij dronk van het tijdloos water ademde kristallen in mijn bevende mond Toen lachte ze en zei : Heb me niet lief Ik besta…

stilte bemantelt de aarde enkel de bladeren ritselen vol is de maan de dichter is opgestaan waarom nog in woeligheid wachten zijn hand wrijft langs het gezicht hij plukt woorden uit zijn gedachten strijkt een zwaluwstokje een kaars brengt hem licht hij schrijft en schrijft zijn rijke poëtische klanken niets blijft meer verborgen…

ten tijde van dit uur terwijl de harde wind zijn kou door kieren drukt lukt mijn lied niet, want ik zing slechts schrale tonen op weg naar morgen blijft de klank verborgen in de vensterbank ze huilt er slechts en laat me zoeken oh moment, je wendt je naar mijn hart maar elders leef ik in gevaar mijn lippen dun, de wangen koud diep doorwaaid…

In een deel van mij waar ik me heb verborgen daar is hij nog gisteren, vandaag en morgen geen dag zal mij passeren zonder even daar te zijn soms wil ik niet, maar doe het toch als ik daar in mijn tranen zwem ontwaakt de liefde weer die ik nog voel, voor hem herinneringen...dalen op mij neer in deze duist’re ruimte waar weemoed overheerst…

Jeruzalem's edelen zitten uitermate safe in superieure handen en ervaren rust over verre einders rennen aardse leugens lallend en slalommend westwaarts alwaar titanen, zegevierend in chaos, heftig tekeer gaan bij avondlijke aanvaringen : revoltes eerlang navigeert over naamloze zenits : indalend charisma, heilzame toerusting…

verborgen in een hoge kamer met het uitzicht op wuivende bomen geprangd tussen witte muren het lange licht te vangen voor de nacht gaat komen gedompeld gedurig onder de duur der dagen geduldig staan als een paard in de avond ------------------------------------------ Uit: 'Herkenbaar als lente', 1981.…

. -------------------------------------------- Neem, in volgorde, de eerste letter van elk woord en het verborgene komt te voorschijn. (boodschap van de auteur)…

Zomaar op de hoek van een straat Je stond bij een auto en stapte in Ik wilde roepen maar was te laat Ik ben je vannacht tegengekomen In mijn dromen de vlucht van de dag Het was net voordat ik wakker werd Dat ik je lieve glimlach eventjes zag Ik heb je vandaag gevoeld in mijn hart Net zoals gisteren en de dagen daarvoor Daar blijf je verborgen…

Wat er is tussen hem en het laat zich met trage vaagheid beschrijven tussen hemel en aarde is ook zo iets wat mensen motiveert bindt het het met hem het verklaarbare blijft het verborgene ook met moeite is hij het die het vormgeeft…

zijn het de woorden die het vertellen of de gebaren wie zal het zeggen het luistert niet of nauw verborgen achter lakens als gordijnen nog niet ontdekt in duister verscholen wordt het licht of nooit wie zal het zeggen wie zal ze zeggen de woorden…

Verleden schaduw ogen zonder licht verborgen horizon het nu raakt uit zicht. Dichte mist wijkt liefde creëert zacht pijn neemt afscheid genieten is kracht.…

mezelf verborgen zomaar ergens in de morgen dus geen zorgen ik ben nergens goedemorgen…

Waar de goden nimmer stierven in verhalen van de schrijnen van Dilmoen - een zon die onderging in wijndonkere zee zo zijn we zelf ons niet meer misschien een ander mens geworden in camee een zucht herinnering een hoorn die verging Ik droomde weg in overvloed zou er een witte kroon nog vangen ooit geweest van de Verborgene die in godskastelen…

Soms schrik ik dat ik kan haten Gedachten kronkels mij niet verlaten Dan weet ik weer diep in mijn hart Huist de herinnering aan pijn en smart Gevoelens blijven soms ver verborgen Maar laaien weer op vandaag of morgen Soms schrik ik van wat er dan gebeurt Het verdriet van toen me weer openscheurt…

begroet door het roze ochtendgloren rekken wolken zich uit als de krant zich opengevouwen aandient om het gedrukte nieuws te openbaren het regent letters vol ongeloof en afschuw over hoe onveilig de wereld is heel ver weg maar ook dichtbij zijn onzichtbare grenzen overschreden blijft de pijn voor nu verborgen daar het brein dit nog…