Alle inzendingen over Verre

Wij komen nooit meer saam: De wereld drong zich tussenbeide. Soms staan wij beiden 's nachts aan 't raam, Maar andre sterren zien we in andre tijden. Uw land is zo ver van mijn land verwijderd: Van licht tot verste duisternis - dat ik Op vleuglen van verlangen rustloos reizend, U zou begroeten met mijn stervenssnik. Maar als het waar is…

Van verre zweefde een stil gedicht ‘t fluisterde losse dromerige zinnen Over lange schaduwen van het licht van de dag die nooit zou beginnen Door stille straten gleed het geluid van zo goed als ontzielde woorden Door een gedeeltelijk gebroken ruit waarachter de mensen ze hoorden Mensen blikten in gedoofde vuren van twee ogen die gebroken…

Er is een verder weg dan hier op de heuvels achter de oceaan waar vriendschap brieven schrijft wanneer afstand stilte kan overbruggen is zwijgen tijdloos en de hunkering naar aanwezigheid zonder woorden in de nacht verzonden blijft zonder lethargie er bestaan geen grenzen aan werkelijkheid van horizon totdat het zwijgen zinloos…

Het is bijzonder, een vriendschap op afstand. Elkaar nog nooit in levenden lijve gezien. Door iets te vragen, is er iets moois uit ontstaan. De gesprekken, de woorden die wij schrijven met elkaar, vormen een mooie verbinding tussen twee mensen. Dankbaar ben ik, dat je mij iets gevraagd hebt. Een mooie vriendschap, die hopelijk…

geen ole voor jou stierenvechter hoe ga jij dit uitleggen na je dood aan de Almachtig Rechter Zijn schitterende creatie stieren de marteldood in jagen luister eindelijk eens naar de moedige protesten van de dierenvrienden met terecht moeilijke vragen ministers van Venezuela Mexico Spanje Portugal Colombia stop meteen…

Voor mij geen verre oorden ik blijf lekker hier het buitenland kan me niet bekoren wat een ander zegt doet mij geen zier.…

landschap Bruegelt naar winter naar het spel van verre verten, haasje-over voorbij de horizon en terug. verloren wegen glooien. ze plooien naar paarse stilte tot ze dwalen. en kijk, ginds, in het laatste huis de ongeschonden winterochtend, de geur van spek en koffie.…

Nog eenmaal de waarheid maar dan onder de mensen zonder sacrale bestemming van egocentrisch paternalisme het verre geschitter van een ster misschien al lang in tijd verdwenen dromend over een opperwezen een niet bestaand dilemma de natuur van taal, en zijn communicatie eindelijk door het individu aanvaard als eigen kracht van innerlijk…

Hier, voor de rede van weer een onbeschreven eiland, dein ik kalm mee op de golven die mijn schip bewegen. Voor me, achter de branding, een zongekroond strand aan de voet van een slapende vulkaan, zijn adem vaag zichtbaar tegen de lucht. En toch ben ik gebonden aan mijn schip, voel ik, ver achter de horizon, jouw baken branden, roepen…

Er is weer een zerk bij op het kerkhof Van onze hectiek naar onaards verlof We waren nog geen klein beetje verrast Toen je plots naar memorie was vekast Oud zijn we nog niet en jij was jonger Ouderdom scheen nog een lange reis Je stond in je vakgebied aan de top Je carrière was niet bepaald een flop Onherroepelijk kwam de ziekte terug Alle…

Wanneer ik afstand met stilte kan overbruggen is mijn zwijgen tijdloos en de hunkering naar jouw aanwezigheid zonder woorden in de nacht verzonden blijft zonder lethargie omdat ik leef met jouw ratio bestaan er geen grenzen aan werkelijkheid van horizon er is een verder weg dan hier in de heuvels achter de oceaan waar ik mijn brieven…

De Oekraïense aarde vol gezegende groeikracht dreunt onder zwaar geschut voetstappen van felle krijgers en bange vluchtelingen de bodem verlangt als altijd voedzame gewassen te mogen baren maar voelt klamme angst bij het krijgsgebulder oostenwinden uit de bergen van de woeste Kaukasus blazen bemoedigend over de vlakke akkers brengen…

de wind verft mijn ogen om tot spitse vlaggen en ik geef mijn hoofd over aan de grote verre wolken in de grote verre wolken zitten maanzieke honden als door de ramen de zon schijnt zijn de honden zonzieke poezen mijn benen jengelen uit de verre wolken als van processies verstoken klokken maar mijn hoofd is een haan tussen de honden en…

Het leven komt aan op de seconden vóór je -- de kleine toekomst.…

oneindige grijze grauwheid wolken tot over de horizon de zon voor altijd weg ruisende klettering van water trage tranen op het glas voor een uitgeregende wereld en plots toch verre muziek die tinkelende verre vogel een kleine natte optimist…

de verre oever geraakt door een muzikant of een schrijnwerker?…

“Dicht er bij” Het kwam van verre Maar toch ook van dicht-er-bij Ik geloof in mij.…

voorbij de verre dood laat ik de wapens vallen de taal van de aarde spreek ik niet in vogelvlucht het vasteland verlaten om het hier en nu te laten gaan vergroeien met oeroude lagen dicht onder het zoete ruisen van het bladerdak ontwapend de verre dood voorbij…

wij waren altijd samen maar soms had zij die verre blik vertrokken naar de hemel ik had haar hand en keek naar haar gezicht het waren niet echt dromen die zij voor ogen kreeg een diep gevoeld verlangen naar alles wat volmaakt romantisch bleek zij wist wie ik was maar in lach en verre blik mocht ik haar valentijntje zijn…

pelgrims wandelen om hun hart te verlichten naar verre oorden…

Met mijn vingertop vaar ik diep onder water – door verre wolken.…

gakkende ganzen op de laatste weg naar huis van verre een roep!…

aardijkskundeles bali lombok soembawa verre stille kracht…

Knipperend kwartet bezingt met verre blikken verloren liefdes.…

Ik zag twee dichte paarden en een verre koe ik was te lande…

gordijnen sluiten verre stadslichten doven geur van ontsmetting…

Lezend ontmoet ik verre en dode mensen – intiem als buren.…

veel tonen gaan in luister en huiver zwaar vervormd aan ons voorbij ze klinken vals te vlak onzuiver razend slagwerk koperbrij maar elk lief lied nu voort gedragen naar een verre, verre morgen zal daar de samenklank gaan schragen in ‘t slotakkoord van onze zorgen…

je danste in de wind mijn zonnekind plukte nachts de zon van verre sterren straalde als een heldere komeet in romantiek van verre maar jij ontplofte nooit wel was je heet kosmisch kan ik eeuwenlang jouw staart nog volgen in het spectrumbreed maar in de zonnewind herken ik je weer altijd als mijn eigen kind…

Daar ga je Grote, kleine brommertman Op de verre reis de ruimte in De helm vast op het hoofd gezet De kinriem stevig aangesnoerd Daar ga je Grote, kleine brommertman Op de verre reis de ruimte in Geef gas en hou je ogen op de weg Je handen stevig op het stuur. Dieho…