Alle inzendingen over Verre

Zoals wilde akelei in maanlicht aarzelt tussen wit en roze, een rode beuk bij zomerzonsondergang vonkt met zijn kroon, en de diepe fjord op mijn lange reis zich spiegelt in het blauwste grijs: zo zie ik nog je huid, haar en je ogen als ik de mijne sluit.…

gaten had wij waren eenvoudig zonder overleg een nieuw pad ingegaan raakten elkaar anders aan waarbij vonkjes voor ontlading zorgden die de spanning later snel opvoerden niet dat de andere te vertrouwd waren geworden maar ons ontdekken kende nog geen grenzen leerde graag van nieuwe kansen en perspectieven uit een verre…

We zijn verre geliefden, het enige dat ons scheidt. Dat ons weerhoudt lief te hebben, is een zee van tijd. Je gevoelens liggen zo duidelijk, verstopt achter je ogen. En mijn hart is eerlijk, deze liefde is niet gelogen. Dus verre geliefden moeten we zijn, en niemand zal het weten.…

En verre tochten gaan en zullen gaan... en schepen varen heen en zullen varen... en ogen staren na en zullen staren... 't slaat wild, mijn harte, en wilder zal het slaan!... Geen woud, doorkruist van wegel, baan en laan, - een oerwoud!... Ach!…

ik lachte betrapte mij er op dat ik de verre luchten dichterbij wenste alsof god in het diepst van zijn gedachten mij zijn handen ooit zou schenken toch voelde ik het bestaan dicht om mij heen ik was niet alleen in de mij toegenegen straling nooit is er het begrip om weer met dieren samen te kunnen praten of van vogels…

ik hoorde het klokje van de verre abdij zag muren in warmte trillen tegen het silhouet van de toren nabij goud golfde koren onder een warme wind eindeloze zomers zijn hier geboren waar koeien vloeiend hun rust herkauwen het vogel concert nadert zijn einde monniken gaan in stiltegebed hun brevier kent de regels gesprekken…

ik sprak haar aan vanuit het verre: een café vlakbij't station 'Het Verre' zij zat diep in gepeins verzonken: m'n ongeschreven dagboek tussen haar een muur een klein verduisterd raampje misschien verliezen wat je nooit vond en mij was ik haar even kwijt waar ben je?…

firmament met glinsters behangen jouw stralen glundert nu in mijn gezicht toont de schoonheid waarvoor ik zwicht nooit gedacht dat ik dit mocht ontvangen het donker en licht vult nu mijn raam waardoor ik grenzeloos blijf staren in een oneindig diepe sterrenzee in koude nachten fluister ik jouw naam jouw fonkeling doet mijn onrust bedaren verre…

Je hebt een verre vriend. Koester hem, hij weet ervan. ----------------------------- uit: Raster nr. 107, 2004.…

geopend als luiken naar het verlichte donker waar de grond nog voelt als draagbaar van gras het laat je voelen zo de mens is bedoeld daar waar rust doet zwijgen en stiltes naar je neigen bind ik de ruimte aan sterrenpaden; een brug naar jouw gedachten langzaam valt de zwoele duisternis over de heide van verwachten het is de roep van verre…

zijn vleugel was niet gebroken er waren wat pennen vervlogen op een fenomenale vlucht zijn plots verschijnen uit het verre ongewis de formidabel diepe duik een schitterend gezicht er was geen keus voor de vis die hij als prooi verkozen had samen kwamen ze boven hij triomfeerde in dit spel van de natuur zij was op de verkeerde plaats…

ik heb de lijnen zien lopen tot aan de horizon waar zij samen verdwijnen er was geen ander perspectief het transparante random bestond toen nog niet al generaties lang hadden zij de verre blik in het zien van gods oneindigheid tot hun wereldbeeld van rechtschapen zijn en onvoorwaardelijke trouw in korte tijd schiftte twijfels…

als een vleugje wind fluistert zij me toe waarom ze voorgoed en zo pijnlijk verdween ik staar naar een verre vogel in de lucht voel het gemis van wie onbereikbaar is…

zo zoekt het hart zich een huis treft in alle kamers witte muren tikken van verwarmingsbuizen in ons is alles besloten daarbuiten sluimert eenzaamheid storm, wind en regen men gaat weg om terug te komen verliest om vrij te zijn verdwaald te raken handjes geplakt aan vogellijm…

in het verre grauw bewegen drie dotten wit - zwanen grazen daar…

De zon op het dak de pannen blinken dat het een lieve lust is her en der klinken helle stemmen in de tuinen zo lichtvoetig is de jubel om het felle licht verre van schuchter springt van tak tot tak al 't prille groen…

een verre liefde dat was jij.. je woonde te ver weg om contact te kunnen zoeken met mij. verbeeldde ik het me?? waren we echt verliefd? of was dit maar een gewone droom een droom van lust naar liefde? jah een verre liefde dat was jij.. het leek zo echt.. het voelde zo echt..…

Ik houd van een mens in de verte, die nooit meer de mijne zal zijn. Waar slaapt hij als hij wakker is? In de armen van nevelen en koude oorden? Toe neem me nog één keer mee naar warme steden en lieve stranden. Waar licht in ons op zal bloeien door gouden straten en stralende zeeën. Verlos me van alle pijn in de verte, door jou, door…

orkaankracht, die nachtelijke storm al ontelbare jaren zieltoog ik gelaten boegogen gericht op het land half verzakt in zwaarmoedig zand grafdelver klus gestaakt, voortijdig steigerend nog over kokende golven sloeg het rijkvergaarde overboord aan xenofobe kust kon torenlichtsnoer de stranding niet verhoeden evenmin geroutineerde boots…

zó het landschap willen beschrijven dat het dorre droog en stekelig verhard is door de tijd met verweerde bewoners als verkromde olijfbomen er middenin staan óf hoe het land zich kussen laat door de kalme zee, Aphrodite naar haar hand laat dingen de geheimen nog niet prijsgegeven alle raadsels komen laten zoekend verdwalen tussen de…

Wij komen nooit meer saam: De wereld drong zich tussenbeide. Soms staan wij beiden 's nachts aan 't raam, Maar andre sterren zien we in andre tijden. Uw land is zo ver van mijn land verwijderd: Van licht tot verste duisternis - dat ik Op vleuglen van verlangen rustloos reizend, U zou begroeten…

lente gekoesterd die wij samen hebben ontdekt op onze geheime plek wat luwte en een paar straaltjes zon een enkele nachtvorst op de rulle snel drogende ondergrond heerlijk om jou dadelijk weer te zien met een handvol duin en glinsterend zee-natuur wind schrijnend koud en venijnig guur maar in je gezicht kaatst het verre…

vlieg maar pak de vrijheid van lucht ga op verre vlucht je kijkt me aan ik zie je denken terwijl jij daar blijft staan heb je hand gepakt we zijn gegaan in afscheid nemen op woorden zijn we weggedreven keken nog heel even om twee mensjes liepen daar maar hun geesten waren vrij onbelemmerd vlogen wij…

Het is vreemd jou zo ver weg te weten te weten dat de adem die wij ademen dezelfde is. Om het stilzijn te omzeilen schrijf ik er om heen. Nacht krijgt een ander zicht en de dag legt zich in de armen van talrijke schrijfkronkels. Gedachten reflekteren gesprekken met het geheugen dat liefde leven is toch is er troost want jij bent…

Ver weg en toch zo na mijn hart straalt dank zij jou schijnt als een heldere ster en sprankelt als ochtenddauw dromend over duizend armen die jou en mij verwarmen, koesteren, beschermen, behoeden, wordt het mij al lichter te moede "want alles heeft een begin en een eind" ook dit verre wachten en…

ik zag je ogen neergeslagen je had van die dagen dat je onbereikbaar was waarop zelfs je lach een verre stilte in zich had toch keerde jij je nooit van ons af omdat je om ons gaf dan was er weer het raken in steeds opnieuw contacten maken het ontdekken van je eigen plekken in samen gaan voor een gelukkig bestaan…

gedachten delen zal, nu nog alleen, straks misschien met velen, of dat de morgenstond er nog zal zijn, waarin de nuchterheid is uitgelicht, het lichaam doorzichtig naakt, valt dood bladgoed van nerf en ziel op tot het met lot doorweekte grond, bekleedt een transparante lauwerkrans mijn koude voeten om die laten wortelen in een verre…

Hij is mijn vriend hier waar de zon zo volop schijnt. Een vriend waarmee ik lach en deel. Die me het spel en de show laat zien, de vorm van de rivier en de kleuren van de hemel. Hij laat me kennis maken met het leven van tevredenheid en leven in blijdschap. Maar vooral laat hij me hier deel uit maken van de golven van…

Wat leert ons taal wanneer het gaat om wezenlijke dingen waar die wij kennen vreemdelingen, inheemsen vrienden zijn in warmte omgesmolten lichaamstaal stromend door ledematen van hand naar hand tot in het hart vertaalt wordt taal ontvreemd, de vreemdeling onthaald. Geschreven bij het gelijknamige boek van Kate Grenville…

Daar ligt ze. Een nieuwe prinses, gevonden in een nieuw Egyptisch graf. Nooit heeft iemand van haar gehoord. Dochter van een onbekende koning en zijn geliefde. Ingebed in raadsels en eeuwige slaap Een onderaards mysterie voor zolang als het duurt. Ik weet het. Archeologen moeten graven, opgraven, uitgraven en doorgraven. Met houwelen, spades…