Alle inzendingen over Verregend

En het arme verregende diertje.…

opgevist uit de goot vergeeld en verregend een enveloppe met een postzegel erop ontsnapt uit de volgepropte doos met oud papier van huis naar straat naar goot gewaaid bibberende hanenpoten die de leegte moesten veroveren een scheef getrokken streep onder de naam van de stad wat wilde je meedelen vragen vertellen toen je je handen…

Vermaard zoals zij was geweest Had zij warm alle emoties gedragen Maar nu vertoonde zich het schraal Toonde naakt haar bladderend oppervlak Vermoeid kreunde zij nu bij elke beroering Wetend weldra was haar mooie tijd geleden En mijmerend over die luisterrijke tijden van weleer Gefluisterde woorden van liefde in die sterrennachten Mengt zij verregend…

Laten we de oude brieven verbranden, al die mooi verregende zongebleekte woorden en regels in vlammen zien opgaan maar schaamteloos hun inhoud behouden.…

Verregende zondag zacht getik op harde ondergrond grijze wereld buiten de overkant in nevelen gehuld druppels vallen, bomen huilen ook als regen is gestopt beleef ik zondagsrust binnen zonder lust naar buiten toe te gaan door binnen dromen de dag door komen steeds weer kijken door een spleet of de regen al van stoppen weet.…

Ik schrijf namen in de zandkorrels aan mijn voeten eerder schreef ons bos het verleden met een grote dikke tak die paar woorden, verregend voor de zon verscheen Ik zit met beide armen rond mijn kniëen geslagen en wacht rustig op wat komen gaat, golf na golf verdwijn je in zout de stilte in mijn ogen ziet jouw silhouet gaan vastgenageld…

Toornige vreugde doet mij rechtop gaan dwars door de herfstige plantsoenen waar in het nat verwilderd gras rillend naast de zwarte plas een troep verregende kalkoenen verworpen, onheilspellend staat. De wind schuift in de glazen wolken lichtende wakken hemel open en wervelt glinsterende kolken omhoog uit gele bladerhopen.…

November, donkere maand voor kerstmis ik haal een grijze haar uit het dalen van jouw wenkbrauw je bent ieder jaar mooier in ouder worden en ik drink rode wijn rond jouw buikjurk neemt de bruine herfst langzaam kalend afscheid naar overzichtelijke winter witte schouderkleden naast mezelf, ben jij een rots vaak verregend, maar…

Ik wil degene zijn die op je wacht in de geur van hout en bloemen als jij de deur opendoet verlaat en verregend Ik wil degene zijn die jou in mijn warme armen neemt als een kapel van liefde waarin je kunt schuilen Ik wil degene zijn die jou bemint liefste geen opsmuk of opmaak is nodig voor dit gewone wonder dat het grootste wonder…

uitdagend fris op deze plek die als luchtspiegel weerkaatst in een overzees veld, nergens een kleinhuizig, aangeharkt dorp, het is een pleisterplaats die in de smaak valt en de kinderjaren zijn al verlaten de avond loopt voor de troepen uit, lijkt zich elders te bevinden, in een opgeschoond, onwrikbaar tijdperk er drijft geen huis op het verregende…

Net tussen twee vrije uren naar muziekles in de stad Stond ik daar verregend, nat.. warmte of kou motor (fout!) bleef draaien Niets of niemand brak mijn trouw wachtend op het openzwaaien dan weer schoolplein fladderdas, fladderjas achter haar de deur weer dicht Beseft dat dat mijn dochter was in tegenlicht…

Hier verberg ik mijn overpeinzingen duistere gedachten en herinneringen die zich kleden met schemer geheime bewaarplaats van verregende strelingen Ik woon er tussen onleesbare bundels vol hoekige en hermetische woorden testamenten van dode dichters die spelen met wanhoop en liefde en drentelen achter schuifdeuren In deze verborgen camera…

Om een plaats te vinden in de stroom van zinnen, een verlaten jeugd van onschuld, bitterste smaak aller dromen verregend op het bord met krijt verhult de geur van alle beelden maar raken we die nooit kwijt.…

Ik houd van verregende zondagen het zacht getik op harde ondergrond de grijze wereld buiten de overkant in nevelen gehuld druppels die neervallen in de bomen bomen die druppen, ook als de regen is gestopt.…

van z'n toekomst doorstaat, draagt een bloeiende woestijn in de ogen, vermomd in de schaduwen tot aan de dageraad in waar hij tot bedaren komt en hij de jaarringen van z'n leven kent die echo's gevormd in de medeklinkers en geschreven in de stemmen van de wind tot aan de ouderdom door de jeugd verstomd de rinse tijd wat verloren verregende…

Toch nog werd het zomer de banden mochten opgepompt we gingen fietsen met dat kind de dijken over dwars door groene weilanden haast was geboden de dag diende geplukt en weken bbq nog in te halen Terrasstoelen stonden verregend in de tuin het zwembad was allang geleden opgeruimd en iedereen zei niet klagen We zwommen maakten vrienden…

zijn as Als een oude vogel, druppels schuddend van zijn veren dek Zijn spiegelbeeld bekijkend in een regenplas, hopend dat zij die ander was Is hij de laatste van zijn ras Van de eens zo duidelijke toekomst,rest slechts een wazige vlek Hij staart triest naar de hemel, is er voor mij daarginds nog plek Is hij achtergelaten als een vergeten verregende…

I Je vouwt je handen zacht samen geboeid en gekneveld in een eeuwig amen Je kijkt met betraande ogen door de verregende ramen De wind tekent striemen op de verweerde muur op dit steenkoude uur van waakzaamheid Je bent getekend door een christelijk stramien Dan kies je liever geen kruisiging aan een crucifix maar een martelgang door…

Naderende onweersbuien die emoties verwoorden in de wisselende beleving van het ongewisse, verregende verten, verstomde beeldflarden, lui verstrengeld, het individu is niet te onderscheiden in de spiegeling van gedachten, schaduwen brengt ons dichter en weer verder van elkaar, onder de maskerade van de maan maakt de kuisheid lichter…

ridderspoor van geen wijken weten wil onze lieve vrouw heeft weer d’r gele mantel uitgespreid over het tuinpad, waar 's avonds tuinfakkels op wacht staan bij de judaspenning vergeet-me-niet oogt vergeetachtig vandaag hortensia kent geen onderscheid tussen man en vrouw kleedt zich soms roze, veel vaker blauw zon ziet zich weerspiegeld in de verregende…

Laat het sluieren in lange gangen waarin de jonge herfst uitgestrekt de dag begroet Laat het fluisteren op jouw gezicht dat onze onschuld droomt na een liefdevolle nacht Laat het vieren in het luchtledig of verwaaien waar de horizon de branding kust Tegenlicht dat de lanen siert, dat zo vredig rust op een verregende Aarde Het schetst…

snel Ik hoor een tjilpend vogeltje een bloemetje verwelkt Het vogeltje, heel jong is het, valt uit de hoge boom En terwijl alles om ons heen verdwijnt ben jij mijn zekerheid Tot helder weer mijn oog bevrijdt en jij verdwenen bent Het enige wat nu nog rest kort rouwberichtje zwart omrand bewijs dat jij ooit bent geweest De krant verregend…

Onder een dak van vals licht plaveit de nacht haar sinistere adem over verregende paden en lacht grimmig naar een dronken maan die het bloed uit hals en armen schudt Hij ligt er te stil om het vacuüm van de dood nog te verlaten als vreemde handen hem wegdragen Nu kinderogen het daglicht schuwen, nu ‘ papa ’ slechts nog een roepnaam…

Alleen liefde kan de wereld tot bedaren brengen ruwe beelden en schetsen die hem vergezellen geëtst in vergeten echo’s vervagen maar klinken in de kruistocht van weer en tegenwind, om een plaats te vinden in de stroom van zinnen uit de verlaten jeugd van onschuld, bittere smaak aller dromen verregend op het bord met krijt verhult de geur…

In de tuin een verlaten ligstoel een gebarsten bloempot in een hoek een vergeten parasol, verregend alleen mijn schaduw eenzaam op het natte gras. Moe ben ik een gebroken standbeeld... Over mijn gezicht langzame tranen van eenzaamheid.…

regen bij dertig graden plus Vurig brandend geef je me een kus Houdt me vast Houdt alles in me vast Kijkt me aan met die prachtige oogopslag Je rode lippen leggen je gezicht in een lach Spreekt woorden uit Spreekt alles wat ik horen wil uit In je ogen lees ik wat dit voor jou betekent Het is zomer in jouw hart ook al is de nacht verregend…

Want ... water is m'n einddoel Ik ga zwemmen iedere dag Lekker spartelen in die poel En ik schiet nu in de lach Kijk opeens met andere blik Naar die drup en naar die regen Weg pestbui, ik krijg schik Water is dus best een zegen Lachend loop ik door de straten Groet een fiks verregende heer En ik kon het echt niet laten "Lekker weertje…

Al heel jong heb ik dit opgeschreven bewaarde dit stil mijn hele lieve leven, heel misschien nadenkend dit lezend toch herinner jij je die verregende vakantie nog. Al heb jij al mijn woorden ingedronken snel zijn ze bij jou ook weer verklonken, niets vond jij ooit groots of verheven daarom heb ik alles maar opgeschreven.…

De zonne zond haar stralen uit om d'aarde te vergouden, Die, al te lange tijd verwaaid, verregend en ontverfd, Niet meer aan blijde dagen dacht, maar aan de winterkoude Zich zonder klagen overgaf en stil en willig sterft.…

Haar kasteel bleek immers als een grote korrel zout zand, of duizend, te verregen. Zo smolt ook ik tot haar. Zij, in de verte buiten. staan. Mijn honderd doorweekte benen. Ik zwom zeven dagen. Ik voelde mij wegebben in haar stroom. Ik waadde in haar bloed- end nalatenschap van hemels witte watten en steriele, onbegrepen verbanden.…