inloggen
voeg je netgedicht toe

Netgedichten

netgedicht (nr. 15.066):

Het parkbankje

Haar zucht was grenzeloos
Doorgezakt na al haar dragen
Vermaard zoals zij was geweest
Had zij warm alle emoties gedragen

Maar nu vertoonde zich het schraal
Toonde naakt haar bladderend oppervlak
Vermoeid kreunde zij nu bij elke beroering
Wetend weldra was haar mooie tijd geleden

En mijmerend over die luisterrijke tijden van weleer
Gefluisterde woorden van liefde in die sterrennachten
Mengt zij verregend tranen met het aangehoorde levenslied
Afstandelijk aangestaard door hen die op hun liefde wachten

En stervende weet zij zich geliefd bij velen

Schrijver: Ivan Grud
Inzender: Borst.j, 25 maart 2007


Geplaatst in de categorie: emoties

3.0 met 21 stemmen aantal keer bekeken 342

Er zijn 2 reacties op deze inzending:

Naam:
Rikus Kiers
Datum:
2 april 2007
Gisteren, met lentegevoelens in mijn lijf, stond ik voor een bankje. Ben niet gaan zitten. Je moet sterven niet storen. Je groeit geweldig in je dichtkunst!
Naam:
Yur
Datum:
27 maart 2007
De existentiële spanning tussen de laatste twee zinnen vind ik emotioneel om te snijden. Knap geschreven, mooi gedicht!

Geef je reactie op deze inzending:

( vink aan als je niet wilt dat je e-mailadres voor anderen in beeld verschijnt)