Alle inzendingen over Vertering

In me, verterende duisternis zwaar nevelgrijs. Neergedrukt in mijn ego-gevangenis weerklinkt mijn stille krijs. Geef me weer dromen, Laat me voelen, hoe de wind met m'n haren vrijt. hoe de zonnewarmte over me heenglijdt Laat me voelen, dat voelen simpelweg leven is. Geef me iets.. alles is beter, dan dit gewatteerde niets.…

Bedroefd verteer ik lange nachten tranen sluipen in mijn dromen die mij niets dan stilte brachten en in lange rijen komen ik denk aan hoe gedachten zich verzoenen in een baan en in lange slierten wachten om nog eens door mijn hoofd te gaan Niets dan leegte en verlangen niets geeft aan mijn pijn gehoor slechts weemoedige gezangen klinken…

herfst is de zoete geur van voorbijgaand bederf een tijdelijk sterven regen klettert uit eindeloze grijze luchten op kale takken ruist op verterend blad grauwe ochtendnevels hullen de bossen in sluiers van tranen traag druipend langs zwartgroene stammen die wachten op de zon…

met zonnestralen door scholken en schomen leert een kind eten vertrokken vijf uur gelaafd aan de goudse markt met xochomilco voor de eerste dag iets moois en licht verteerbaar mexicaans kookboek duitse littekens van een praatgrage spanjaard de oberkelner duiven en meeuwen in een strijd om de restjes met de straatvegerkar…

Doeschka is dood zo ineens Ze vond d’r bazin hier niet schrijft haar in memoriam schrijver Je kunt het ook zonder stellen De ultieme eenzaamheid van je leven zien, ondergaan, verteren Zoals iedereen misschien Een aantal vrienden van me die zeker wel Net als ik nu In zwaar levensweer niet alleen wel eenzaam…

Door het vuur, dat ons wil verteren. Door grotten en spelonken, naar de duisternis. Door de onpeilbare diepten, van de zee. De dapperen zullen ons troosten, maar niets of niemand, geen mens gaat met ons mee. Alleen de liefde in ons hart, zal bij ons blijven. Liefde zal zoveel sterker zijn, zoveel sterker zijn dan smart.…

Ooit hoop ik dat een Eva voor mij naakt, Venus uit een zucht van zilte golven Parelend in Botticelli's baren Mijn hart verterend, God mag mij bewaren, Mijn ziel verblind verloren en bedolven Als zij de slangelust in mij ontwaakt Vrouwe Fortuna engel-wraakgodin, Berooft zij mij, een Adam, van mijn zin…

de schrijver van ’t Dichtertje zat er al aan het raamkozijn 's winters met gloeiende konen turend over de watergang naar de opwaai van jurken door blazingen vanaf 't IJ op de Nieuwendammerdijk bedacht daar wis en zeker zich warmend aan de wijn stilletjes bij het gordijn 'O God, als er nu eens een wonder gebeurde, als nu eens ineens…

A.s. weekend kan ‘k van alles doen: Stadswandeling Familieopstelling Extra mediteren Maar die lange kus met jou, moet ik nog verteren Alsof we samen in niets veranderden Geen jou, geen ik Na jouw vertrek de ongerijmde boosheid weg, voelde 'k me lekker loom, wil de kersenboom snoeien met handzaag Dus langzaam, langdurig als…

De nachten koud Het vriespunt nabij Het ijskoude woud Een ijsmuts tegen een grieppartij De wanten aan En dan maar gaan Langs wildwallen komen Waar plotseling de lucht gaat stomen De temperatuur stijgt Lichte dooi dreigt Vocht vertrekt uit boomlijken Verterend hout zal geleidelijk verder bezwijken…

Sigaren zijn als herfstbladeren, die eens zullen verteren. Ze zullen opgaan in rook. Ze zullen veranderen in as. Het aandachtig roken van sigaren, is genieten van het leven. Niets, nee niets, zal meer worden, zoals het leven vroeger was. Koffie brengt nieuwe moed. Sigaren troosten, mensen die genieters zijn. Mensen van vandaag.…

de taaie vlieren stervende stakkerds meer dood dan levend buigen zich naar het land om de zoute zeewinden langs de kust te trotseren geharde judasoren verteren het hout van de geplaagde vlieren om bij vrieskou even te verschralen en zich in betere tijden vol te zuigen met vocht alles buigt onder het gewicht van het verraad…

Ik wil mijn laatste twijfels verteren om op een dag gelukkig te zijn.…

Daar zie ik een lichaam verteren, dat vol zit met vieze zweren. Maar mijn hoop op goede medicijnen, doet mijn twijfel verdwijnen. Daar zie ik mezelf in verdriet, om wat ik ben, en dat is niets. Toch heb ik mezelf niet opgeven, want hoop doet leven.…

vertrek uit huizen in boos verdriet hartezeer ontparingen men ziet ze vaak bij pakken neer gekeuteld nog van muizen lege kamers vol met zakken kale peertjes lichten verloren waan gedeeld bestaan bruine dozen kilo’s herinnering verteren onuitgepakt bij helle schrijn van ochtendzon…

Is het de laatste keer en wil zij het niet meer, dit gloeiend hangen in de lucht verterend van verlangen? Een zilverreiger op de weg verblind door 't gouden licht slaat op de vlucht met veel misbaar Ik ben zijn ingeblikt gevaar.…

stik sterf verrot verteer lazer op en donder neer val in mootjes voor mijn pootjes val in drietjes voor mijn knietjes voor mijn part val je dood naast me in de goot krijg de koude kippenkoorts de teering tyfus enzovoorts neem een taxi naar de hel hang jezelf op aan de kerkbel. het allerslechtst vaarwel.…

het geheugen is een kneedmachien ze kneed het verleden vervormt het tot een degelijker iets dan het was voordien weet ooit die jou zo bezwarende leugen zo te kneden tot iets wat mogelijk lijkt te deugen vertaalt iets in verzachtende of juist hardere beelden naar het heden zodat het voor jou nu misschien beter of zwaarder te verteren…

ik vond woorden kermend in het gras verlaten door jan en alleman door de wind verwaait uit stoffige gedichten overwoekert door onkruid verterend tussen brandnetels maar als drenkeling red ik je en geef je een droog boek onwennig schrijf ik jouw oude woorden verder glanzend over de nieuwe bladzij het gezicht van de nieuwe toekomst…

Het bezuinigingsmes was voor velen moeilijk te verteren. Met de verkiezingen in zicht worden de tongen glad. De rol van de burger is onderbelicht, de ombudsman heeft het er druk mee gehad. Welke regering er zal komen, voor mij staat echter vast: er zullen mooie verhalen stromen, bezuinigingen gaan even in de kast.…

Het doek valt de afgrond nabij wolfijzers overal je gedachten verscheuren je krachten versmachten Alleen de blinde ziet wie je bent Alleen de dove luistert naar je stem Het monster slokt je op maar moeilijk te verteren ben je Deze wereld is je vijand denkt waar is die nu beland en jij geeft hem gelijk Dit blijspel is niks…

op de regenboog en zie, ik glij het ebt in mijn wintergetij de hemel lijkt ook minder hoog het landen dwingt de weegschaal met een scherp oog tot balanceren; veel lucht en nog meer aarde blijken eens temeer lichtgewichten de laatste zucht verliest vele gezichten de ontstane leegte kan in eeuwige tijd het overbodige verteren…

wij willen alles kopen verteren, consumeren bergen eten, stapels kleren een auto, een huis, veel vertier we kopen de luxe we kopen 't plezier als wij zo doorgaan met gebruiken, verbruiken de centen te ruilen de aarde vervuilen roept eerlang iemand "stop" gedaan nu met kopen de wereld is op…

heden schuiven nachten voor de zon verstijven gordijnen tot mummies bleekt euvel licht tot vale hapering verteren magen het dagelijks brood verwateren straatstenen tot knarsen onder haastige zolen van onbestemde spoed volgzaam zwijgen vogels, zaaien ochtenden in blijvende herinnering en wordt het stil rond de oren…

hij vermoedt een verhaal achter elk geluid digitaal versterkt zonder bron aan de bron van zijn gehoorkanaal of hij nog wel eens luistert drukt hij zijn oren dicht tegen het schriele hoofd tussen zijn benepen ogen een neus die speurt naar de angst die als altijd hem verteren wil of hij ook wel eens snuift en dan de deur luid…

Zo ge alleen u zelve liefhebt, Als een vonk, die in 't kruit valt, Zo verwoestend en verterend, Valt het onrecht in uw ziel. Zo ge uw zaak en die des Heeren Liefhebt, die ten strijde u opriep, Maakt het onrecht u geruster En ootmoediger en trouwer.…

ze schrok vloog op zag de hagels van het schot haar verenkleed roodbruin verteren vleugels scheerden kort de vlucht het suizen klonk vertraagd als ruisen van een schaduw door te zware lucht ze vloog haar weg schreef cirkels pijn fladderde en duikelde struikelde het gras voorbij ontvlamde zacht gespreid in doodse stilte…

De nacht bloedt dood in zijn allerzieligste vorm als je me niet langer bemint doodt de maan borstverheffend de vegetatie op het zielenvlees als je me niet langer liefhebt verteren baardige wolken het leven en geloof tot diepe stugge velden Toon me in jouw ogen spiegelbeeld en evenbeeld het wonder van de lichterlaaie de dageraad…

Ik kauw me ziek om te verteren.…

jij bloeit bundels wit in het groen van leven niet de licht verteerbare kost maar het exceptionele deelt wondertjes van laaiend vuur tot aan de diepste smart fileert de dagelijkse zaken legt excessen snel apart waar leven bloedt op het scherpst van de snede heb jij in rood de bloei en dood in bundels wit beschreven…