Alle inzendingen over Vertering

Wat doen wij hier, waarnaar zijn wij op zoek wanneer de onrust ons zo komt verteren; wat wil het leven en die vraag ons leren dat wij niet kunnen vinden in een boek? Ga, wandel even buiten in het licht en vang de zonneschijn op je gezicht.…

als ik ooit dood ga als het dan per se moet… dan wil ik onder de grond geen vuur maar aarde liefst zonder kist zodat zonder enig beletsel maden wormen microben schimmeldraden nematoden doodgravers en pissebedden mij verkleinen en verteren tot hapklare moleculen in mijn dode hand houd ik een kastanje die ontkiemt terwijl ik verteer die…

Het vuur Laat zich niet doven Is verterend En doet pijn Een pijn die blijft Brandwonden Moeilijk te genezen Littekens, onzichtbaar Diep van binnen De nachten Gaan voorbij En ik,..... Ik ben niet meer Wie ik eigenlijk had willen zijn Mag ik opnieuw beginnen?!…

alles wacht hier, daar in donkerdagende nachten het lijf vol ogen gedwongen om het geweten te verteren als een reiziger en alles wat beweegt met deuren dicht vergelijk het maar met nuttige tijd gisteren was het woensdag vandaag afscheid is het geweten niet de echo van de ziel ?…

Elke krater door één reuzenstap gemaakt maakt stinkende wonden en verandert geluk in haat, verterend het voelen het verlangend bedoelen vernietigend elk teder woord er is niets dat dan nog baat... Oorlog is slechts zelfverraad!…

Hij leek verwikkeld in een tweegevecht, Voor echte Vlamingen niet te verteren. Wie dankt ons regelmatig 'voor die blóémen'? Ik ben geneigd als antwoord hem te noemen.…

Tandenknarsend in het heelal staalvretende monsterproleet suisend in de ruimte ontstuitbaar geluidloos brok geladen angstaanjagend radioactief verpletterend verterend element gespleten kracht begrensde macht opbiedend "ëïgen ik" besef genadeloos afslachtend krachtsbejag…

Bij BNN is men totaal van slag Twee stoere heren gaan elkaar opeten Met de heer Spong als dubieus geweten Hij kijkt of dat juridisch zomaar mag Maar bij een breed publiek zijn deze heren Zelfs vóór de grap al moeilijk te verteren…

iets dat ogenschijnlijk zo onbelangrijk lijkt kan zich zomaar vasthechten in jouw herinnering dat hebben wij inmiddels allemaal wel eens aan de lijve ondervonden daarvoor hoef je echt geen Marcel Proust te zijn zo'n madeleine kan op zich best goed te verteren zijn maar je kunt ook overdrijven…

in diepe stilte van vergeten leven huist de kille mens met gehaat lichaam zwarte bloemen als kern van ik verstenen zonden zonder naam weg van gedachten gijzeling van licht dood voor woorden met vergeest gezicht niets kan hem nog meer verteren dan tot stof te wederkeren…

Ik zie je lopen daar Jaren niet gezien Ik vind je mooi, als vroeger Maar, die vonken van weleer Ze zouden mij verteren Ik wil zo naar je toe Ach 't kan niet meer, het kan niet meer 'k Zou oog in oog vergaan al zouden wij ontmoeten Want in de hitte van jouw liefde Kan 'k niet voor je bestaan.…

Schreeuw naar de vissen opzij ik zwem hier de zeeën zijn van mij schiet op de vogels bloed in de lucht de hemel dat ben ik haat zaait de mens zwart op alle kleuren het licht donkert één waarheid slechts gewenst nuances ze verteren in de stank van haat…

benen lopen verder mijn tijd ver vooruit ogen kijken terug zien geen toekomst in verleden mijn mond valt open en woorden gaande weg mijn rest sterft stroom afwaarts na een volgende bui verteren naar ontstaan…

Verdriet en angsten kwellen me Diepe wonden verteren me. Pijn, pijn, pijn om onrecht Wat niet wegneemt dat ik verder vecht. Trachten te relativeren en gebruik maken van je gezond verstand Het werkt helend, sterkt,en gegarandeerd recht krijgt de bovenhand.…

ik heb de herfst uiteen zien dwarrelen onder een huilende regen snel verloren kleuren hun pigmenten verterend in kleine segmenten tot een walmende composthoop klaar met verval naar duurzaamheid zo dekt aarde nu met herfst en vochtig warme vruchtbaarheid zijn toekomst toe…

Pittig van binnen Stevig van buiten Je treurige resten liggen intussen Bruin te verteren Pittig ben je Nog steeds Ik heb even gezocht naar de klepel maar vond hem niet Een schrale troost: Je bent verplaatst Dat is alles…

mijn vrouw zijn luistert naar de verschroeide ziel stilt tranen die inwendig schreien en voedsel zijn voor het innerlijke in mij ik laat los zo lang opgesloten gekluisterd aan de tralies van mijn zijn aangekomen op het punt van het verteren pluk ik nieuwe vruchten die verlangend blozen en zich nestelen in mijn opgekuiste ziel…

Een vreemd soort Weemoedigheid hangt Langzaam in de lucht, Loom als was het een Vooruitgeschoven zomerdag Die net als mijn gevoel Te koud is voor de tijd Van het jaar - een lage, Verschroeide geur van Weemoed die overblijft Van alles verterend vuur En die tastbaar resultaat Lijkt van jouw sterven In dit lijdensuur…

ik had je keurig moeten kelen je warme bloed proeven in kleine slokjes, als een grote kasteelwijn, je zorgvuldig bereiden, delicatesse per delicatesse en je opeten, aan een feestelijk gedekte tafel, met kaarsen en een bloemstuk dan had ik je rustig kunnen verteren en was je niet zwaar op mijn maag blijven liggen…

Een lage zes is amper te verteren, Daar dan een piekfijn cijfer kansloos sneeft. Waarschijnlijk vindt u dit ook driemaal niks, Een zesje dus, bedankt hoor Mister X.…

Als een vuur op de late avond Brandend in een donkere nacht Verschroeiend en verterend Verlangd maar niet verwacht. Op de bodem van het bestaan De lichaamstaal die spreekt Zingend en jubelend De realiteit verbleekt Alleen nog maar willen dansen Op de toppen van genot In trance geraakt Gestopt Explosie van gevoel…

Als alles lijkt verwoest door een verterend vuur de aarde nasmeult in de avondgloed buigt zich de boer over een verkoolde hen. Wanneer hij, vleugellam haar in zijn hand wil sluiten begroet hem het verholen dons in zachte piepgeluiden levende getuigen. Als alles lijkt verwoest buigt zich een losser over wie zijn vleugel zoekt.…

verteer mijn hart met een baiser…

Mensen blijven geloven in afgeroomde balansen van een obisite wereld, om het tegenlicht te verteren.…

sprakeloos loop ik eindeloos door de straten van nergens ik ben de weg kwijt wie helpt mij stomverbaasd kijk ik naar de eindeloze stille wegen die nietszeggend het asfalt niet verteren ik ben de weg kwijt wie helpt mij ineengeslagen kijk ik naar alles om mij heen stilte is de overheersing van het alleen zijn wie helpt…

Waaiende winden ontsnapten uit een droomslaap die mij lichter maakte en beter verteerbaar zoals herinneringen die ik voorheen was vergeten onrustig in mijn verlangen sliep ik verlegen en denkbeeldig naast mijn hospita Emma Petronella ik borduurde verder op liefde terwijl ik snurkte verrijkte ik mijn geest.…

gloeiend verschroeiend hartverscheurend je ziel besmeurend zo moeilijk te keren ook al wil men anders beweren langzaam kan het je verteren Laat hem niet z’n zaad zaaien het zal zich in je verwaaien voor je het weet is het te laat wortelt het zich in je levenslust die alles verzengende haat wees je ervan bewust het is een valse…

De nacht kleurt het verlangen Voorbij het purperen avondrood, Een bootje draait en danst Op golven net een slag te groot Driftig manoeuvrerend Raakt het nodeloos in nood, Geluk eerder nog verterend Nu met schrik beroofd van De laatste meedeinende golf, Op verlangens na verdronken.…

Omarmd door de wind blijven staan terwijl je om zou moeten vallen hier is slechts lucht en ruimte alles lijkt lichter verteerbaar zwaartekracht blijkt relatief zwevend als een vogel in de wind vergeten het gewicht van onbelangrijke belangrijkheden die als een valse loden last het dagelijks leven beheersen…

In de krochten van je ziel Door leed en pijn verhard Woelen onrustig je geheimen Verduisteren je bloedend hart Het harnas verroest door tranen Sijpelt het verdriet door de muur Je vesting zal snel vallen En verteren door het vuur Het vuur van je verlangen Dat iemand je echt kent Die je dan zal omarmen Om wie je werkelijk bent…