Alle inzendingen over Vier

paar dagen drie of vier liever jaren voor je weg gaat blijf dat idee is geen idee want het is altijd weggaan zelfs in mij is er iets buiten mij dat weggaat ik kan niet helpen dat ik kijk naar de mist in de straten en over het water zoveel boten en aan de overkant de overkant altijd de overkant toch een…

Zij danste de wals dit keer alleen het orkest was voor haar gebleven dankbaar zei ze "nog maar even ik blijf hier, ik ga nergens anders heen" zij fladderde als een veelkleurige vlinder boven de lege dansvloer op het één, twee, drie, vier bewoog zij zich lichtvoetig hier haar zwaar gevoel voor dat even verdreven.…

terrein fladdert een goud gestippelde vlinder daalt neer op de akker die niet is ingezaaid met een cultuurgewas voor een beperkte duur mogelijk tot men weer kan denken in zoet dat geurt naar bloemen meer dan in zuur dat ruikt naar azijn u rest slechts het weten bij het zoeken tussen de klavers dat er ook een vier…

voor de ochtenddauw 2015 via de bruidsbloemlaan naar de ondertrouw naar kalenberg de sleutels bij de buren lucht met de rietmug doorvoer groningse bevingen zijn zeker gevangen in water in de vier winden een rietgors op lagarde moeras toch 't weer op de kalenberg - de dagen gaan dauw na dauw nauw in hun weidsheid…

hoefgetrappel en gedonder snuivend, briesend een schicht komt aangestormd een schoonheid of een wonder… ongegeneerd, elegant loopt het verder, vederlicht op vier poten, zijn gangetje trekkend, het bos weer in. grijs-witte kleuren vervagen naarmate het vordert het wilde paard, op zoek naar zijn haver!…

De kijkers en lenzen gericht op het dier Dat vroeger gezien werd als bode des doods Maar nu is hij hot en de foto’s zijn groots En zeker het shotje van nummertje vier.…

de kleine woestijnspin danst de tering naar de nering vier harige pootjes penselen strelend het warme zand ze draait de wals van de vluchtige 1-2-3 schone schijn hij kan dat wervelende witte wonder niet weerstaan zij weet van de afstand daarna aan wonderschone wanhoop doet ze niet…

zou je je verjaardag vieren Geen morgen meer voor jou, Moeder je verjaardag... nooit doorgestreept op de kalender je zoon went er nooit aan Het in 't slot vallen van je bestaan maar hoor ik nu niet de scharnieren..?…

een schrille klank in de fabriek verliest de wereld vreemde vogels kinderstemmen - na schooltijd bij de poort worden één kreet heerlijke vlaamse in die kroeg aan de singel zo intens plat - van pyreneeën naar weerribben en wieden aasgieren en zwaluwen de buurman op vier volgt in outfit en geest de buurman op zes…

je tred veerkrachtig en zo zelfbewust ik zag de lust in mannenogen naar jou werd niet gefloten ik voelde hun respect jij was te gek om zo goedkoop contact te maken jij overvleugelde als vlinder zonder hinder hun altijd manifeste paringsdrang ze waren ongezien te bang hun lusten bot te vieren en wisten zich voor even aardse dieren…

We kussen Dat verandert alles wie we zijn, en wat we belangrijk vinden om uit te wisselen Dus spreken we steeds vaker af We doen zoveel mogelijk samen Met heel de familie plannen we de verjaardagen en bruiloften Dan vieren we het leven, en ook is er een begrafenis van tijd tot tijd De wisselvalligheid van het leven ken je of…

waar wij de vrede vieren mogen wachten ergens over de horizon wanhopig kinderen en vrouwen op een boodschap van het front zien wij de tranen van de jeugd om het gemis of de herinnering van de vader die vechten moest weten wij van moeders met pijn die uit liefde doorgegeven leven meedogenloos vernietigd zagen horen wij het smartelijke krijten…

Ze feesten en vieren de vlokkendans der zuchten. Miljoenen piepschuimbrokken verliezen het Noorden en landen als klankloze woorden op een grenzeloos kussen van vlokken.…

Zo vieren wij het nieuwe jaar met een ren en duik naar elkaar van het frigo toilet naar bed naakt klappertandend van de kou maar dat is slechts een moment dan sluit het dons zich over ons ontdekken we een lichaamslijn die onze beide lijven huiver strelend snijdt voeden we ons met de illusie van een even eeuwig zijn…

Vier handen, gerimpeld en oud hebben altijd liefde gegeven gewerkt tot het eind gezwoegd in het leven. Handen die groot hebben gebracht die met liefde ons streelden handen die tederheid brachten en alles samen deelden.…

Sterren voel ik in jouw ogen het gezicht zonder gelaat in het diepste donker wanneer jij mij komt halen uit mijn lijf dromen wij niet meer al het sterfelijke is reeds voorbij samen zweven wij puur enkel op gevoel naar het magische licht vier handen verlangen en ontvangen de kracht van liefde…

Kom vrienden, drink eens uit, maak pret, ga dansen, Ga eten buitenshuis, vier vrolijk feest, Hang eerst de vlag uit en daarna de beest, Kom, grijp nu het nog kan uw laatste kansen! Straks zeggen wij, althans naar ik vermoed: Wat hadden wij het voor de oorlog goed!…

Het verlengen van de vraag Het verlangen wil zo graag De mens in ongeduld Wijst een vinger naar schuld Een antwoord ligt voor de hand Ik heb het gedaan Ik heb mij laten gaan Ik lig rottend neder in dit land Gemak dient de mens In alle onschuld voldoe ik aan de wens Vier uzelve op mij tot op het bot Ik was toch al helemaal verrot…

Als ik ranke stappen door vier jaar tijd zie gaan moet ik altijd denken even blijven staan bij jouw zusje wat goed gedaan ranke stappen veranderen in flink en dapper gaan ‘graag iedereen een roos’ jij, als samen aanwezig in haar lachende foto aan de doorgegeven roos.…

Vier dunne pootjes bleke huid een schaap de sneeuw ontsnapt maar niet de rappe handen blaat het het is lente weg dat kleed die hete jas wil als de zomer was mijn jas vermaakt wil straks een trui wil er graag een die pas net als mijn afpakte jas graag los gebreid dus als het kan een beetje wollig…

mijn kamer kruipt norsig het sprookjesbos uit vier stoelen leunen weer zonder geluid en de tafel slaapt suffig haar berenslaap uit in lapjes en slabjes snoezelt babygeur na je stemmetje kirt in mijn hoofd dadaa dadaa…

Zij kijken mij aan hoe diep zijn toch die ogen hoe warm die gloed ik zie opnieuw het bergdorp stof en stenen wilde lavendel granaatappelen vijgen en kweeperen vier kinderogen vol dromen een middag vol gloed wat een vuur ingetoomd hier woedt een lach in plaats van woorden die graagte dat trillen van de lucht…

mag ik van jou zijn dromend langs de lijnen van jouw gedachten die ik doe spannen of laat vieren naargelang een verlangende zucht is te verwachten dan wel een oogstrelende aanraking de afstand kan verzachten al golvend in de beweging van zachte tinten mag ik van jou zijn in het spel van liefdevolle omhullende…

Dit is een dag om het te samen te vieren. Maar jullie zijn zo ver van mij. Ik wil jullie in mijn armen sluiten en een stevig knuffel geven. Ondanks alle pijn en ellende zijn jullie toch bij elkaar gebleven. Hiervoor ben ik jullie dankbaar. Lang leve het bruidspaar!…

Ik overweeg de stilte, dat is dat ik alleen wil horen, met al wat daar binnen is, zonder geluid wordt geboren daarin is het bijzonder dat het maar niet donker wordt, waar de nacht in moest vallen, en het zwart wordt opgeschort had ik stille intimiteit verwacht in een summum van getallen, verglijden nu de magere vieren opgevuld tot zessen…

Een uitroepteken op vier poten. Hij schiet voorbij. Voorbij geschoten. Hij glipt staccato tot hij stokt, door spleet of schaduw opgeslokt. Daar is hij weer, een voorpoot trilt, een siddering, kop opgetild en uitgeschoven, ingetrokken, verschenen en meteen vertrokken. Vol in de zon, weg in een nis, flitsend en stil. De hagedis.…

PASTORIETUIN Kastanjes in volle Bloei die het leven Vieren in het Vriendelijke ochtendlicht Geur van nu te ruiken In de voetafdruk van toen Van mij als vijfjarig kind Dat aan het begin Van zijn mensenleven Dezelfde bomen meemaakte Met takken die als Slingerplanten dienden om De pastoriegracht over Te steken - en die samen…

alle engelen die ik vraag verlengen stil hun vleugels… zijn kleine kwetsbaarheid raakt in hart en nieren en hij laat me blij het leven vieren ver voorbij het kille naakt van herfst met wintertenen alle kou is snel verdwenen als zijn zachte wolkjesgeur mijn lach voor altijd zonnig maakt nog voor ze is verschenen…

Het graf ligt voor mij open maar ik trek mij dat niet aan ik loop er gewoon niet langs voor nu grijp ik mijn kans en ga feesten mijn leven vieren blij dat ik er zijn mag in een bootje de oceaan op varen de wereld verkennen hij is zoveel groter dan de achtertuin laat ik het glas nu heffen op een leven zo kansrijk en op een gaan even…

heb je mijn rechterhand gegeven armen kruisen zo dichtbij vingers speelden in samen voelen onze liefde vrij maar de linkerhand die van verstand was wat onwennig en eenkennig verdwaalde wilde zekerheid nabij toch hebben ze elkaar gevonden vier handen op jouw buik in onze liefde komen we daar ook vooruit…