Alle inzendingen over Waarheid

wees welkom in je leven jouw leven nog zo ongekend voor perspectief geschreven dag lieveling jij mensen-kind ga stap voor stap ontdek je zijn voorgoed gekoesterd door jouw ouders als hoeders van jouw levenslijn dag mooie meid geniet vooral van hun voor jou bedoelde dromen die ooit als zachte armen om jou heen tot eigen waarheid…

In de eerste wereld zouden dromen bedriegen schuwden schaduwen zichzelf begon haar waarheid te liegen In de tweede wereld daar straalde de zwarte zon bleef haar leeftijd eeuwig elf omdat ze niet ontsnappen kon In de derde wereld raakte het verleden nooit af steeds herhaald in dieper zelf ontkenden rozen jouw stille graf In de huidige…

structuren en waarheden orakelen ongevraagd de wegen voor vandaag naar de doolhof van morgen alleen jij mijn muze bent standvastig gebleven geen rots in de branding maar vol enthousiasme en vuur voor het leven dat niet doorlopend ontspoort maar weer keurig op tijd rijdt zoals het na eeuwen ook na corona weer hoort laat je lach…

door mijn haar ´s Nachts in mijn dromen nestel ik me tegen jou aan genietend van je warmte krijgt geluk dan ruim baan ´s Nachts in mijn dromen fluister ik liefjes en zacht dat jij écht alles voor mij bent je kijkt in mijn ogen en lacht ´s Nachts in mijn dromen dan is alles weer zo heel fijn ik wil niet meer wakker worden want de waarheid…

Je tranen spreken waarheid rechtstreeks aan met waterige tongen tot mijn hart mijn snelle overweging wordt verward het leek zo logisch maar heeft afgedaan gewoon verstand, in velen toch het hoofd begrijpt zo weinig van gesloten taal mijn ogen zien de druppels niet verbaal zo wordt droge praat van zijn kracht ontroofd wat kan ik nog beweren…

Ik zie een rivier het zijn oceanen die ik wil je moet me alles geven maar alles is niet genoeg het is mijn verlangen me aan jou over te geven soms Soms probeer ik soms lig ik naast jou soms huil ik soms sterf ik, dat is de waarheid ergens vind ik iets dat lief is in jou En ik heb de lijn weer overschreden een lijn die ik in het zand…

Als het einde in het zicht is en de waarheid aan het licht is Als de laatste slag heeft geslagen Kan ik deze last nog dragen?…

Je ziet de waarheid niet, die wil je niet zien. Te hard om te hendelen, te moeilijk misschien? Te moeilijk om te kiezen tussen denken en doen? vind je het moeilijk te om te begrijpen, of wil je dat juist niet? Toch zal je moeten inzien dat je het fout ziet. Het is niet goed het te verbergen, te verstoppen, te verzwijgen.…

De Mexicaanse hond z'n potporie bezingt, verwondt niet alleen de oren,pijn onderstreept de schijn, lijkt een gedrogeerde waarheid om in bedrog van te genieten, heerlijk maakt niet immer eerlijk, gewoon valt niet altijd uit de toon, is slechts een idee-fixe van verbeelding van vlijt en tijd.…

Herhaaldelijk vertelden we elkaar de waarheid en daar hielden we aan vast: wie niet vertrekt die kan ook niet verdwalen. Ik ben op weg terug. Ik zie je daar. ----------------------------- uit: 'Vergezocht', 1999.…

dichtbij je komen das je goed recht maar blijf niet in deze schaduw wandelen laat mij van je houden want als ik aan jou denk, klopt mijn hart sneller voor mij ben jij de zee waarop ik wandel geeft mij warmte van mens tot mens die tot mij spreek, mij aanraakt ik kan je niet uit mijn gedachten krijgen nu is het jouw beurt, vertel mij de waarheid…

waarom ik zo ineens zo diep bedroefd in het donker van een koude avond in dikke deken ingerold verwarming gloeiend hoog toch maar niet warm kan worden een vraag die-in mijzelf gekeerd en uit het lood geslagen omhoog borrelt in sombere gedachten waar onmiskenbare waarheid te groot om te bevatten zich nestelt in spelonken van mijn ziel…

Niet zoals zij er uitziet, maar de vrouw die mij baarde is de echte waarheid. Etterende kankerwonden vervormen haar gezicht dat ooit het mooiste was van alle gezichten op aarde. Wanneer heelt de tijd? Geloof, hoop en liefde, maar liefde is de meeste. Ergens diep van binnen ligt onaangetast de waarde van onvergankelijkheid.…

Is het voor een verloren vriendschap door een hart van goud verkracht of sluimerend verlangen flarden maanlicht bij nacht is het een dichter in het duister of uren vertraagd door pijn vrome woorden, diep gefluister over het liever niet schrijver willen zijn is het een waarheid klaarblijkelijk duister en droef van vergeten verdriet laag…

Waar heb ik het verloren, toen ik omkeek en vele jaren ouder was, vergeleek me toen ik werd geboren, ben ik levend dood of begint het pas een gedreven duel in een tweegevecht, lijken beiden helften even echt, waarvan de waarheid verder reikte dan het toekomstig pad, zocht naar de kwaal in het hof van Eden, maar wist niet wat, waarschijnlijk…

van massa en bederf nog juichen de reizigers ze proberen de bielzen te tellen van de evenwijdige spoor van wie ze denken dat die hen komt vergezellen zal het eind – het baken – de hemel wezen of zal de dood slechts de stuiter zijn in een volle zak met knikkers neen, nooit zal ik de beelden gaan vernietigen die me vertelden dat de waarheid…

Als jij zei ‘ik hou van jou’ Dan geloofde ik het Als jij zei ‘ik mis je’ Geloofde ik het Toen jij tegen haar zei ‘ik hou van jou’ Dacht ik dat je loog Toen jij tegen haar zei ‘ik mis je’ Dacht ik dat je loog Nu ik weet wat jij voelt Leg ik me erbij neer Met moeite en pijn Maar uit mijn liefde voor jou Ooit zal jij de waarheid in…

Toen ik stierf in jouw handen op een grond steenkoud wist ik zeker wij zijn zo oud zo oud als de waarheid in het heelal Toen ik moest doorgaan bitter proeft die traan na verlies in ons bestaan waarom wij daar staan onder zon sterren en maan Toen wij dat eenmaal konden doorgronden waren wij nooit meer vrij het is te laat hij vliegt…

toen het riet die zomer begon met praten toen vleermuizen vertelden je moet nooit meer vragen kon alleen de waarheid wegblijven op de rand van stad en park sloegen wij alles van ons af wij konden nooit meer vergeten wat ons was aangedaan wij bleven hangen in een synoniem om terug te keren naar onze achternaam om maar niet te spreken over…

wat transformatie kon overzien, drenkt angst in louter eigen zwijgen, duidelijk losgekoppeld van bronnen en energieën klaar ziet het daglicht, wat niemand wil door het met roet bevlekt gordijn, om energetische banden te verbinden, onteerd in behouden zonden van eigen zijn door elk tijdsperiode heen, tracht schepping fundamenteel de waarheid…

De ziekte van jouw vader schilderde heimwee aan zee papieren schepen op golven van een onzichtbare wereld de aftakeling, zijn dementie het verliezen van zijn geest toen de planeet verkoos te zwijgen, ademde jij onzekerheid, zocht naar veiligheid, maar de dichtgetimmerde waarheid had geen spijkers op laag water, slechts onbeminde voeten…

maar, lief geloven in alles en nog verder als dit is pit nog verder als een woordenboek dit is geen koek maar poèzie zoals wij ooit keken vanaf de toren van goud naar het zilveren heelal geen verklaring is waarheid geen streep zet grenzen in ons kleine bestaan luister naar de wind die koud lijkt wij zijn geboren uit de oudheid…

waarom, mijn vriend ben ik in dromen de ochtend; het koor van licht dat waarheid met ruime vleugels draagt de boomvrucht omlijst door vreugde; het dauwgeritsel van het vroege uur waarin ik mijn handen vind om elk gebaar van liefde te beantwoorden en dat de dag sterker maakt met zachte binnenstem waarom, mijn vriend wil ik weten…

meer telt ik zal je wijzen met kleine streken waar je in me wonen kan, spiegelschrift uit schaduw halen, doorgegraven in een anagram slaap met me in' t verdere naakt, poëtisch en in volle klank tot ik gewichtloos lichtgezouten met jouw zinnen samenrank verras me in lavendelinkt langs de loomheid, lichtgevlekt waar wij hoog tot waarheid…

Het schrift weer weg te leggen, de waarheid onder ogen zien. Laat ons leven om de stilte heen. Elbert Gonggrijp, Heerhugowaard, 26 november 2010…

schoonheid van innemende natuur door schetsen van verbazing geen eelt door te relativeren alleen lente die zingt in het hart in stromend taalgebied vraag je mijn woorden ter stille overweging slechts aangetast door vermoeden en tijd door wind bewogen tussen weifelende planeten het zonlicht reeds vergeten naar het droomverlies van waarheid…

die men horen kon wanneer men z'n oor ten luister zou leggen naast de rails dwarrelden afscheidsbriefjes onwetend of ze hen ooit bereiken zouden verscheurde gezinnen door gezaaide haat welke niet de onze was, maar opgedrongen de onze zou worden reden steeds vaker lege wagons het perron binnen, uitgeput en verhaalloos met als doel de waarheid…

wanneer zie ik de kraanvogel weer die mij bezocht destijds mijn dromen leken waarheid toen hij landde in mijn handen nu schuift mijn schilder voorzichtig tussen ’t groen de alpino schuin over ’t oor een rode sjaal, kwast in z’n mond het witte haar, pluizig als een paardenbloem, penseelt hij de natuur, die uitwaaiert voorbij mijn grenzen…

ben de sporen kwijt verdwaald in de woestijn van zonde waar zand als waarheid langs je vingers glijdt hebzucht van de wind blaast slijk der aarde droog in verduisteren van licht de oase van rechtschapenheid zit dicht alsof de duivel er mee speelt in helse spiegeling van lucht wordt het lieve lijf gelaafd terwijl de ziel voor eeuwig…

stierven in het merelzoete maanlicht de nacht was niet meer dan een bezem waarvan de steel onzichtbaar de ouderdom flankeerde met een duisternis waarin de kurkresten bleven hangen aan de rand van het glas het tasten naar de wind spaakte het verleden in een wiel waarvan de as niet de middenweg beklonk maar bleek het balans te vinden in een waarheid…