Alle inzendingen over Wie de woestijn door

ik was er nooit in het land van de liefde zwierf door dalen en valleien door woestijnen en immense droogte door tranen van verdriet op zoek naar jou naar mij…

'k ben de druppel in de oceaan 'k ben de zandkorrel in de woestijn 'k ben onzichtbaar voor wie me niet wil maar druppel of zandkorrel, ik blijf: van m'n leven niet stil.…

eenzaam en alleen loop ik door een woestijn van sneeuw dwarrelende gedachten omgeven mij als een mist die grijzer is dan het wit om mij heen zo alleen zo alleen…

in een achterbuurt in een slum van Cape Town in een grot van de woestijn waar je woont daar ben je voorbereid op tegenslagen daar liggen herinneringen aan je onzichtbaarheid opgeslagen…

In een woestijn van gedachten Kwam een wervelwind opzetten Terwijl hij mijn hart zou veroveren Vergat ik wie ik was En stond ik verstijfd Ten midden van vliegende zandkorrels…

Het eeuwenoude lied van de woestijn klinkt in knetterende vuren van de nacht slaap zacht lief kind morgen een nieuwe dag als God het wil…

Vloeibaarder gevoel meestert zich reeds verdringt droge lucht die adem beneemt adem water in woestijn weer uit heel langzaam lost het op…

Lopende in de woestijn Denk ik, hoe ben ik hier gekomen ? Is het waar of ben ik aan het dromen De nachten ijzige koud De dag niet meer vertrouwd Jij mijn Fata Morgana Hoe kom ik hier uit…

Zo keek ik slechts, terwijl ik dacht aan hoe elk uur de druppel bezwaart met leegte tot je niets meer zag Ik wenste het een goede vaart, maar fluisterde daarachter zacht: "Je was de woestijn toch niet waard." Vlak voordat ik al vergat.…

Zo is mijn woestijn: een stilte met het geluid van een geweten in de groene kathedraal van de jeugd had ik nog geen besef maar nu ik ouder ben klinkt de schoonheid in het zuiver zijn van wat is: de dood heeft er geen thuisland en de vreemdeling geen grenzen.…

de naam van de roos is de naam van de liefde hij, die haar wil plukken zal haar niet vinden in de dorre woestijn zal hij verdwalen hij, die haar bemint om eigen schoonheid voelt haar bloeien in zijn eigen hart…

Ik voel me als een roepende in de woestijn En kijk of er nog assistentes zijn.…

De algazel zou uitgestorven zijn, Maar is nu weer gespot in een woestijn, Waar het ondoenlijk is je te verstoppen. Die antilope heeft ons bij de poot, Of is er toch nog leven na de dood?…

Ik zal om te willen zijn En om te kunnen willen Moeten beseffen, Dat door te willen zijn Ik meer kan zijn Dan een roepende in de woestijn.…

hoe het geweten verdwaalt in de woestijn door niet te bewegen in een zandstorm minder en minder wordt en begraven zo raakt een mens afgestompt en groeit het niet begrijpen van rots en wind slechts zijn, er levenslang over doen…

als een uitgedroogde kameel in de woestijn strompelt mijn “ik" door mijn hoofd wegzakkend in het zand brandt m’ n kop vol pijn uitgedoofd als een kaars van zijn vlam beroofd…

Het is niet dit, het is niet dat, maar telkens wordt het weer gegeven voor vandaag, voor hier en nu zoals het manna in de woestijn. Niet om te bewaren voor morgen, enkel om van te leven vandaag, hier en nu. Vanuit Brasil waar het heet is en droog hier en nu.…

En ik zou dwalen in een witte woestijn waarin de zon nooit ondergaat en blanco een oneindigheid mij zou beroven van oriëntatie en denkvermogen ik dorstig zou zoeken naar letters die net zichtbaar aangrijpingspunten om mij omhoog te trekken uit dit dodelijk moeras van nietszeggendheid. Dit zou kunnen...…

Blauwe zeeën zonder einde Groene velden met olijven Woestijnen met duizenden korrels zand Bergtoppen op hun hoogste stand Sneeuwvalleien in diepe dalen Dit alles is ooit geschapen…

Ik ben als de regen in een woestijn, Als vrieskou in de zomer. Ik ben een bloem op antartica, Op de mooie witte sneeuw. Ik ben op een plaats waar ik niet hoor te zijn, Verdwaald in het oneindige. Gevangen in een web van leugens, Ik ben een buitenbeentje!…

de laatste gloed is sissend uitgeregend en kille ijsgang heeft mijn hart omkneld ik ben verworden tot een zuil van zand schurend verweert me de wind tot korrels vergetelheid, in de woestijn verwaaid.…

De woestijn, wat haatte ik dat strand immens groot zonder toeristen op vakantie zonder zee van verwachtingen. Ooit wenste ik een vloed van troost doch vond hier enkel een oase. Druppelsgewijs doordringend mij ...…

In het noordelijkste dorp op aarde In het graf van een stad De gerafelde brand van de woestijnen Waar niemand kan leven besta ik En besta ik alleen Mijn voedsel maak ik uit niets Water uit marmer, vuur uit een rots Gebrand, verhard, gelooid In het lege blazoen van de wereld Besta ik, het leven.…

sijpelen verdween in ons heelal waarin wij zelf verdwaald leken Langzaam verdween de vruchtbaarheid uit de woestijnen, die wij ooit tot oase hadden omgebogen Langzaam raakten we het kwijt en lieten de vruchtbare aarde hopeloos uitdrogen…

Ontsluierd dagdromen, in een vergeten poel, van een zonovergoten woestijn. Een idylle waar je voor moet vechten.…

vergrendeld droge woestijn terwijl buiten regendruppels huilend neervallen alsof ze zeggen willen laat ons jouw droogte besprenkelen ... diep vanbinnen…

Ongelopen wegen Werden bedekt door sporen, Ongehoorde woorden Werden opeens gehoord, Woestijn werd een bloem, Bloemen werden geplukt, De Zon werd gelezen als ZonDe. De Zon van de aarde schijnt, zonde van de aarde verdwijnt...…

is hij te laf ik kan ze niet ontlopen zij volgen mij overal wanneer ik thuis vertrek dan komen zij van stal wie liegt vangt medestanders wie zielig doet krijgt krediet het slachtoffer kan smeken en krijgt dat vertrouwen niet de leugen zit geworteld in de aarde van hun brein zij blijven volgelingen en ik roep in een woestijn…

de hitte loeit in as van vele dagen myriaden zingen hoog een droog geluid vibrerend in de stekels van verdorde distels de laatste tranen blinken in het zout van witte meren, het verdriet is hier al eeuwen oud dit leven lijkt gedoemd te sterven maar het erven van de dood is weer herboren worden uit de schoot van de woestijn…

Woestijnen worden polen, polen worden water. Stof wordt ijs. Als er genoeg stof heeft gewaaid, zal hun hart dan ook eindelijk smelten?…