Alle inzendingen over Winterzon

Winterzon breekt door, wordt al warmer, vorst verdwijnt: rijp valt van bomen. Maartse sneeuw daalt zacht; pas aan 't eind van de winter zien we zuiver wit.…

De bloedrode zon komt op boven de bomen van het Amelterbos. Zij lijkt verankerd in de zilveren mist maar toch zo oneindig los en vrij zweeft zij in de de schaduw van haar eigen vloeibaar goud en de warmte die zij geeft is nog oneindig ver en koud. Hoger en hoger zal zij gaan, slechts langzaam haar warmte delen en met haar traag tastende zonnestralen…

Keek ik naar het gras, wat weer net gemaaid was Kwamen madeliefjes boven in de zachter winterzon Terwijl dat toch eigenlijk geheel niet kon.…

de flauwe winterzon heeft zo hoog ze kon haar rokken opgetrokken ze flaneert nu langs de lanen ze spiegelt in het helderblauw en kleurt het grauwe laken ze schudt nog even gauw wat witte vegen van de daken haar frisse adem blaast het water van de vaten die haar goudgeel vocht met het witte schuim in kristallen glazen koel…

de winterzon zinkt koperrood achter de bomen van het park de slotgracht dichtgevroren omsluit dit pronkjuweel het licht tovert de buitentorens tot een steekspel om zij zonder schroom ontbloot charmeert in avondrood de middentoren fonkelt opgetogen de ophaalbrug kraakt zacht ik hoor een licht gekreun het ijs sluipt dieper in de gracht…

Ze zag de bloedrode winterzon koninklijk verdrinken in de omhelzing van horizongolven. Ze stond daar maar... in het besluit van haar laatste afscheid. Ze plukte nog één keer breekbare, grauwe schelpen en duizelig liet ze het onschuldige strand voor het allerlaatst als los zand door haar vingers glippen.…

Toen ik verliefd was sprak ik telkens jouw naam uit melancholie weerspiegelde mijn dromen naar grotere schoonheid van ondeugende gedachten die we niet konden weerstaan de vlam leek eeuwig met zachtere wanen we liepen de lange weg naar een zorgeloze toekomst winterzon in onze zomerharten we spraken dertien verschillende liefdesgoden…

ik schrijf met het laatste licht van de winterzon de wende komt snel weerom voor langere dagen die om meer woorden vragen voor het verhaal van de dag nog heb ik niet alles afgesloten de korte dagen hebben niet lang gesproken in het herfstige papier kleurde chaos en afval hun resultanten de ongeordendheid in de geest van mensen was…

* Voor Thomas * Elke druppel draagt zijn glinstering als een vloeibaar kleed der naaktheid De kille winterzon glijdt als een oogopslag over een koortsige Aarde die eens het droesem dronk uit de diepzee van haar verleden Haar huid ligt gevroren, bedekt onder een zware adem van ijs Ze slaapt haar roes uit in een bed van kristallen…

In 't koude goudlicht van uw winterzon, Klinkt trots mijn tred nu, wijs en flink mijn taal. Maar 't ruisgeluid van boom en lentebron En de oude sprook van roze en nachtegaal, 'k Zou sterker zijn zo 'k die vergeten kon.…

blikt de winterzon eventjes achter het raam ga dan vlug de frisse buitenlucht opzoeken zolang de krokussen nog niet ontluiken gaan kunnen wij best in winterrust vertoeven….…

Kom zitten en warm je aan mijn haardvuur, nu buiten de late winterzon wegkruipt achter de kale takken en het bos in diepe slaap gewiegd wordt.…

Zittend bij het raam Kijk ik in de late winterzon Bomen kaal, planten dood Dat is wat de winter vormt Zittend bij het raam Schotels op de daken Ontvangen levenloze energie Waarmee mensen zich vermaken Ik kijk naar je raam en wacht Denk aan het moment dat jij daar stond Denk aan het gelukkigste moment dat ik ken Ik kijk naar je en je lacht…

Na de morgen hangt grauwe ochtendnevel verwelkt in de lucht Met tegenzin bespringt een oprecht hemels verdriet het landgoed van een onterecht onteerde dictator Met 'n woeste verblinding voert de smeulende winterzon vervallen Gallisch geweld het podium af Atonale senaat smeekt uitgezwermde parasieten om hun afgeleefde pels weer te…

Een bleke winterzon schuift, huiverend tussen doorzichtige ijle nevelslierten, omlaag over de witte bergflank, snuivend, vluchtig geil, als een brutale versierder.…

vallen bodemloos naar beneden tot enkel ik daar nog fladder Voor mijn ogen vervliegen nu bollen blauwfluwelen mutsen verduisteren verhullen dit schouwtoneel mijn eerder lichaam was te min maar de rest was te sterk voor deze hel Ik slimmerik verdamp nu als sjaal mijn verse gastheer Vanaf nu kan m'n echt gezicht terug bleken in de winterzon…

Vroeg in de middag, een zachte winterzon bescheen haar bleke gelaat, stopte het ademen, haar hart was gestopt. Hij zag het bloed uit haar gezicht wegzakken, en ze kreeg een vale, gele kleur. Zijn Engel was gestorven. Het spookte in zijn hoofd, waar kon hij heen?…