Alle inzendingen over Witheid

Papier spiegelglas water dat was vóór de geest De ziel van dit blad is de witheid geweest en de pijn is de pen die geheimen uitlekt Desondanks geneest: gewicht contra gewicht dichter contra gedicht pupil, blinde vlek.…

Papier spiegelglas water dat was vóór de geest De ziel van het blad is de witheid geweest en de pijn is de pen die geheimen uitlekt Desondanks geneest: gewicht contra gewicht Schoonheid en beest dichter contra gedicht: pupil blinde vlek.…

Het stijf bevroren riet toont verfijnd lijnenspel van zilversmeedkunst.…

de mist maakt mijn woning slechts de stilte komt door de muur watervogels spelen in de tuin kaneelriet staat in het ijs van de vloer vissen zijn schichtig onder glas grijze vlekken op het zand nu nog stille witheid en zwijgen straks een vol strand met welvaart open vensters en deuren waardoor de onrust naar binnen tocht…

de mist maakt mijn woning slechts de stilte komt door de muur watervogels spelen in de tuin kaneelriet staat in het ijs van de vloer vissen zijn schichtig onder glas grijze vlekken op het zand nu nog stille witheid en zwijgen straks een vol strand met welvaart open vensters en deuren waardoor de onrust naar binnen tocht…

Los rukken ze het verleden, dat als droesem bleef liggen op de onzichtbare bodem van kinderlijke onschuld, en dragen ze op aan de vrieskilte van winterse witheid…

boven de schaduw van lijfeigenschap in een rijkelijk gevulde fruitgaard zoek ik de grens, stap voor stap, die zich tijdloos aan mij openbaart zo ongeveer tegen het ontwaken van een andere ik, een weerklank van de ochtend in nachtbraken, ontdekken wij ons samen op de bank je witheid van onbekrast honingkruid je schutwater laat wilskracht…

Aan de witheid van het blad probeer ik de woorden toe te vertrouwen die ik je zeggen wil of nog liever fluisteren maar ik kom niet verder dan wat omtrekkende bewegingen alsof mijn hand niet meer kan schrijven mijn hoofd nooit meer helder wordt bij de gedachten die elkaar verwarren ik verscheur het blanco blad vandaag geen woorden alleen…

ik wil mijn lichaam gaan verlaten het is kapot gebroken vies ik voel het niet als een verlies begin het langzaam aan te haten mijn spiegel ziet geen ogen meer mijn hart heeft geen verblijf ik huur een aangeschoten lijf alleen de dood doet minder zeer ik zal je branden met mijn handen je witheid kelen met mijn mes je geest doen stikken…

nog nooit behield het huis zijn witheid van muren het glas zijn geveinsde ruiten noch de eenheid van scherven er hangt een lucht van toekomende leegstand met het breken van de huid kraken de cellen hun wanden langs de draden van schimmel krimpt de resterende adem die met vertraging verdrinkt in oliedampende klei in het aardegrijze…

wil mijn lichaam gaan verlaten het is kapot gebroken vies ik voel het niet als een verlies begin het langzaam aan te haten de spiegel ziet geen ogen meer mijn hart heeft geen verblijf ik huur een aangeschoten lijf alleen de dood doet minder zeer ik zal je branden met mijn handen je witheid kelen met mijn mes je geest doen stikken in de…

De tijd staat stil, de dingen wijken, de witheid van de sneeuw bekoort nu niet. Er is nu enkel het verdriet, de onmacht om nabij te zijn, de dingen ongedaan te maken, te zien hoe alles onbeduidend en van geen tel meer is te weten. Toch moet je door, je kan niet anders, het leven vraagt niet om je lach, je ironie of je verklaren.…

Hoe zwart staan al de bomen in de witheid, onverwacht, van 't overdadig sneeuwen, dat 't gedaan heeft, van de nacht! Ze staan daar, als gekoolzwart en met tekenen geprent, al zwarte en zwarte staven, op een eindloos pergament.…

Ik zie je heus wel naar me kijken je blik op mijn borst en mond Ik zie heus wel dat je me wat vindt je glimlach als je mij ontdekt Hoe je mijn billen waardeert als ik soepel van je wegsnel Hoe je verlangt naar de witheid van mijn tanden tegen je tong naar het strelen van mijn hand Je ziet me heus wel naar je kijken en wegdromen…

Neutraal is de witheid die niets omringt, niets is, niets wil. Geen astrofysikus zweeft voorbij. Geen supersoniese engel ruist. –Geen adem, geen adat, geen Adam. ---------------------------------- uit: Konkrete poëzie (1962)…

Het was niet voldoende: hij droomde meer dan dit droge land meer dan een herberg van verbijsterende witheid in Rhonda droomde meer dan een klank die niet de vlag uitwaaierde terwijl de rokken zwaaiden en de abanico geheimen zei: me has conquistado, nos están mirando et cetera.…

bergketen kleurt de tijd eerst blauw, dan grijs boven de 3d-geprinte wolken leeft de fabelvogel zoogt zijn jongen als een vleermuis wordt 1.500 jaar doet dan een dutje en leeft nog eens 1.500 jaar zijn vaste gesprekspartner is koning Salomo zij spreken over filosofie bijvoorbeeld of een duif vrede brengt voor vrijheid staat of voor witheid…

Wie nu niet voelt de hoop in zich Worden tot een wil onhoudbaar en ontstuimig, Een wil: zonder verwijlen De Lente door te ijlen; Wie nu niet kon Z’n nieuwe witheid laten varen Langs de jonge hartstochtblaren Van ’n witte zeilen-zon; Die is een man zo koud Gelijk de Winter, en zo oud.…

Een spree van witheid, ongemeten, ‘t zij waar ge uwe ogen vlucht, ligt overal gespreid; ‘t is snee tot in uw huis, ‘t komt snee door al de spleten; ‘t is snee, ‘t is immer snee, en al sneeuwwittigheid.…

hoe mooi zeg gewoon hoe mooi ze groeien vanzelf ademen en leven dicht opeen en nieuw onder de donkere bomen de oudsten als gul gemorste melk of sneeuw sneeuw is er niet gevallen geen vlokken tussen de bomen dwaling van zonnevlekken maar plotselinge witheid wildheid van bloesems slaat uit in dit scherfje ongerept winterbos dat thuis en haven…

Een spree van witheid, ongemeten, ‘t zij waar ge uwe ogen vlucht, ligt overal gespreid; ‘t is snee' tot in uw huis, ‘t komt snee' door al de spleten; ‘t is snee', ‘t is immer snee', en al sneeuwwittigheid.…

En je kunt zeggen wat je wilt: maar witheid is wat de mens zijn honger stilt. Het moet mooi, mooier mooist en intussen gaat de boel naar zijn grootje worden we overvallen door muggen en teken want tja: die zijn door de niet- vorst, niet bezweken.…

slaap genadig als brood je handen laten mijn borsten als glazen donkere wijn in hun palmen zinken misschien wil ik wel zeggen dat ik je dikke buik zo sexy vind dat een erectie tegen de lichte glooiing mij het water in de mond doet lopen misschien wil ik wel zeggen dat ik mij voor de eerste keer kan overgeven aan je dijen vanwege hun weke witheid…

Een witheid, zonder grauw. Nieuw en schoon, ook zonder kou. Waar mensen spelen met elkaar, gewoon zonder herinnering. Dat lijkt me wel. De zin van leven dit moment. Ik ben echt niet verwend. Wat moet ik dan? Gewoon maar leven toch? En hopen dat het beter wordt en overgaat, vanzelf?? Ik laat je gaan en zie je rug.…