Alle inzendingen over Witte nachten

En ook al is de weg vaak moeilijk Hij geeft je telkens alle kracht zodat het donker zal verdwijnen en zelfs de zon schijnt in de nacht.…

laat me niet dromen over ontspoorde letters als het bloed niet sterven wil doorheen al mijn zinnen want onbespreekbaar wacht ik op vleugels en armen vol rood gestold licht omring me niet met dichtbije nachten die het sterven verbergen in het opwaaiend stof want in het schreien en voorbij gaan vallen de letters in mijn…

Ze loopt langs de gracht drinkt en flirt in kroegen heeft vele kontakten maar 't blijft bij een duel in de nacht.…

de avond valt ik groet de schemering en haal de nacht door naar de morgenstond ik glinster goud in de mond want ik lach naar een nieuwe dag…

Ik draaf als een Berber door de bergen, zeef de sterren uit de nacht. Ik vind wat jij probeerde te verbergen. leef op ieder anders kracht.…

Ik zag je lopen over vlagen wind wankelend door plagende adem. Soms stond je even stil om een grauwe wolk met dromen in te kleuren. Steeds dichter naderde je duister en ik riep nog: “Lief, keer om!” Maar toen de zwarte zwaan zijn vleugels wijd over jou spreidde wist ik dat jij moest gaan. Zelfs de zon blonk blind bij je vervagen…

De nacht zingt haar gedachten in purperen gloed baart zachte gele stralen van de volle maan streelt met kille bries over zilveren huid en laat duizenden jaren verstrijken in tijd voorbij eeuwigheid…

de ochtend treft hem met korsten bloed op de gescheurde lippen zijn nacht was weer geweldig een advocaat wrijft zich in met gladde olie voor de ziel hem kwam een zoete droom van overvolle zalen succes op andermans kap de dag verlegt haar grens uur na uur een spervuur aan verlokking en twijfel tussen goed en kwaad en wie wat het best…

Verzonken uren in de klagende nacht zoekend naar het stillende fluister Zij staan voor de spiegel verdwaasd bewasemd tussen spatten tandpasta Tussen heden en morgen verstikt het verleden tussen nu en dan liggen dagen zegt hij waarin ik vluchten kan in de oppervlakkige voor even zijn wij verdwenen…

kan je me het sterven geven wanneer stilte draagt in morgendauw wolken geboren in zomerregen mijn nachten buiten betovering bloem wordt bloem van kind naar boom op het gelaat bestreden zonne - wegen kan je me het leven geven een leven lichter dan een droom…

In de nacht zijn we vloeibaar borrelen onze gassen vrijuit loopt er lava uit onze neuzen en slikken we slijm tot moes. De maan is het ventiel van al wat dan ten hemel stijgt daar drogen allengs onze dromen op in zore, weidse maren.…

Wat wij zijn overeengekomen vergat ik nog in diezelfde nacht, ik wacht op haar; ik hoop dat zij geen schim was in mijn dromen.…

half ontloken maan verwekt een hemels gedicht zo laat nog op straat…

Het is laat geworden gister Voor jou misschien een wilde nacht Maar ik heb de hele avond Hier alleen op jou gewacht Ik heb tot een uur of één Gehuild die nacht in mijn bed De ochtend lokte me zo weinig 'k Heb zelfs mijn wekker niet gezet Twee uur te laat opgestaan En ook veel te laat ontbeten Tegenover jou aan tafel Heb ik haast geen…

in de nacht komen de beelden van geweld gesloten ogen kleverige vlieg op je vel sla ze weg vind labyrint naar overdag daar komen beelden met open ogen ontduik geweld vlucht in dromen…

Ik doe mijn ogen dicht. Het schemert. De avond verdrijft het licht. Het donker levert donkere gedachten, sombere gevoelens, in grachten is iets ontroerends. Er zit een donzig poesje Aan het snurken. Zij heeft een grappig snoetje, pootjes lijken op augurken. Ik doe mijn ogen open. Het is erg laat. Ik vergat de tijd, Ik vergeet dat…

de zon naakt een einder tegemoet onwaarschijnlijk roze wolkend goudbrokaat sissend onderuit in een zee van waaierend uiteen gaan eens houdt het op oplichtend een laatste kreet de nacht wenkt…

Daar rijst het tintlend sterrenheir! En de aarde zwijgt verbaasd. ’t Gesternte spiegelt zich in ’t meir, Waarop geen windje blaast. ’t Is alles hemel wat men ziet; Zelfs bergen vluchten heen. ’t Verdorde blaadje schuifelt niet! ’t Gesternte spreekt alleen. ------------------------------------------ Meir: verouderde uitdrukking voor ‘meer…

ik heb je achter mij gelaten wakker geworden met een schreeuw op mijn lippen, wedergeboren vergeten het wegzinken in onbewust schuldgevoel de verlichte tunnel is dus niet het einde…

Zwoegende schimmen verdrinken in hun waanzin tot de morgen komt…

spanning creëert nood aan gezelligheid film hangt daar maar als lomp deken rond als twee lippen rond één mond op trage tenen drijf je dichter moment van lichte schrik fluisterende streling op de schaal van Richter zoals wind zonder haast water in de armen van zachte oevers blaast, en riet aan de rand doet rillen zo gleden je vingers door…

een beetje vreemd wanneer ik bladeren knip uit de herfst, zwart rondom kastanjebomen. niemand vraagt naar lege armen of waarom ik ver van licht versteen, traag in donkere bolsters. de hond sterft met een vloek nu ook de zomer is verdwenen; jij schoof de ogen dicht en sloeg de mijne blind. hij was onschuldig in zijn spreken.…

daglicht breekt de nacht in bleke stukken waarin schaduwen onwennig concurreren met door de duisternis prijsgegeven beelden geluiden even nog te onderscheiden voor de kakofonie van leeg lawaai de stad in dendert de dichter wacht tot ook deze dag weer donkeren zal…

de zon schijnt en wandelt met gelijken de nacht is soms de maan afstand maakt de ster het donker naakt en ik ben zomaar iemand dag licht ik ga slapen…

Zwarte nachten over Geschreven in de lucht Met gouden handen…

Zwevend door het universum haalt de nacht het licht in……

Roerige nacht Van m’n ziel Wijzers geven zacht Hun draai aan ’t wiel Perpetuum mobile van hetgeen In stilte wacht Weer verdwijnt Keer op keer verschijnt In een zilte traan, de kilte lacht Zonder overtuiging, zonder macht Na veel vijven en zessen steeds een stuk Door groei van innerlijke krachten Na een val op de been Dure lessen, onterecht…

ik zie het traag ontwaken wanneer ochtend schuchter door vitrage licht wimpers minnekoost als trillende libellenvleugels in de zon het duister stil naar nacht gesust de dag opnieuw geboren uit de dauw die glanzend op de lippen rust…

De nacht duurt in mij zoals de uren telkens slaan en het licht dat spaarzaam fonkelt zijn de regenfonteinen op het raam dit ogenblik is slechts mijn leven nu jouw hand zich droomt in de warmte van mijn kruis op het ritme van je adem met op de achtergrond mijn eigen ruis maar nu ik jouw je dromen laat spelen wens ik mij op het…

Onder een spaarzaam licht om te flirten met de regen de hoofdweg afgeslagen waarschijnlijk van de maan die aanstond boven het water, zag ik de vogels op de golven door emoties reeds bedolven nam ik aanstoot tot de toekomst in twijfel steeds verzonken in de nacht, en licht beschonken.…