149 resultaten.
een zonnig moment
hartenkreet
2.0 met 5 stemmen 679 hoger en hoger aan de hemel
klimmend vanuit zacht pastel
steeds warmer en steeds feller
zachtjes prikkend op mijn vel
rood oranje achter mijn leden
knipperend het zonnelicht
filter ik het verleden
en doe eventjes mijn ogen dicht
genietend van dit zonnig moment
koester ik de geschiedenis van mijn bestaan
wetend dat aan alles een einde komt…
In één klap voorbij...
hartenkreet
4.0 met 8 stemmen 748 De kinderen langs de vloedlijn, springen en joelen als ware het een heus festijn
Pret in hun ogen, onschuld op hun gezichtjes
Onwetend dat het hun Zwanedans zou zijn
Achter hen flikkeren duizenden lichtjes
Reflecterend zonnelicht in het serene water
ligt wachtend om hun verhitte lijfjes af te koelen
Tot één golf uitwist hun toekomst en hun later…
Laaiend vuur
netgedicht
3.0 met 14 stemmen 343 verzuurd op zoek naar zonnelicht
zwicht al ras elk innerlijk vuur
voor een dekken met de mantel
die zwak wel van gemak voorziet
maar beslist geen warmte geeft
opgebrand raakt hij die zweeft
zonder zijn hoge vlucht te schermen
voor de sis van tegenwind
die ijzig wee doet kermen
laaien kan alleen met gloed
hij die niet om winnen geeft…
De luiken
poëzie
4.0 met 7 stemmen 1.346 En maak ons hart door Uwe vreze
Zo vol van helder zonnelicht.…
Ontroostbaar
netgedicht
3.0 met 2 stemmen 40 Één donderdag is jaarlijks weer
Een zondag is aan ons geleerd
Op Hemelvaartsdag teruggekeerd
Naar ver dichtbij is onze Heer
In wolkenwit omzoomd met blauw
Verdween Hij langzaam uit het zicht
Werd Zelf zo leek het zonnelicht
Hij nam de schrik in ogenschouw
Van achterblijvers, triest, betraand
Verbaasd, geschrokken, sprakeloos
Geloofden…
DE KLEINE BIJ
hartenkreet
2.0 met 5 stemmen 418 Er danst van bloem tot bloem
geen stamper laat het onberoerd
een volijverig bijenkind
het doet zijn werk
in weer en wind
natuurgetrouw
zijn levensloop bepaald
ten dienste van de koningin
wipt bloemen in en uit
de honing is een onderdeel
bevruchten
dat is toch de plicht
en in het late zonnelicht
bloeit volgend jaar
een jonge plant…
Kerkhofblommen
poëzie
2.0 met 8 stemmen 4.106 Zo daar ooit een blomke groeide
over ‘t graf waarin gij ligt,
of het nog zo schone bloeide:
zuiver als het zonnelicht,
blank gelijk een lelie blank is,
vonklende als een rozenhert,
needrig als de needre ranke is
van de winde daar m' op terdt,
riekend, vol van honing, ende
geren van de bie bezocht,
nog en waar ‘t, voor die u kende,
geen dat…
BEGRAAFPLAATS
hartenkreet
2.0 met 1 stemmen 371 Een begraafplaats spreekt me aan
daar zwijg ik graag als het graf
respectvol voor de gestorvenen
Slechts de bomen ruisen wat en
wat bladeren dwarrelen er vanaf
God's zonnelicht schijnt op de
veeal inktzwarte zerken
licht de namen op van
die mij voorgingen
Ik stap maar weer eens op
met lood in de schoenen
stap ik mijn leven in
hap…
't IS NIEUWJAAR OVERAL
poëzie
4.0 met 29 stemmen 6.250 't Is nieuwjaar overal,
't zijn al weer nieuwe dagen,
die rijzen in de oost,
met 't jonge zonnelicht;
al 't oude zij voorbij,
en, vrij van alle plagen,
zo weze uw levensloop
voortaan weer ingericht.…
Knuffie
hartenkreet
4.0 met 13 stemmen 1.448 Zoekend naar warmte;
Een schaduw in het zonnelicht;
Ogen die doordringend kijken;
Een knuff die je verlicht.…
Herfstbladeren
netgedicht
2.0 met 15 stemmen 216 De zomerbladeren hebben hun dienst gedaan:
schaduw gegeven, zonnelicht weerkaatst,
gedanst op de takken maar blijven hangen.
Nu is het tijd om los te laten.
Ze zijn nog een beetje groen, maar ook
al geel en bruin, klaar om afscheid te nemen.
De weemoed speelt door de nerven die
scherper in beeld zullen komen.…
De eerde doomt
poëzie
4.0 met 2 stemmen 2.858 Grauw is 't over nacht gevrozen ;
over dag, van 's morgens vroeg,
viert en vonkt het zonneblozen
fel, maar nog niet fel genoeg,
om het koele graf te ontsluiten,
waarin 't zaad geborgen ligt,
wachtende, om opnieuw te spruiten,
Lente, naar uw zonnelicht.
---------------------------
doom: damp, mist, nevel…
DE LASTER
poëzie
4.0 met 1 stemmen 474 Zie, de nevel zwicht,
Voor het zonnelicht,
Dat de waarheid bloot leit;
En de pest der aard',
Staat, in al zijn snoodheid,
Naakt geopenbaard.
Wat zijn helse tocht,
Gruwlijks samenwrocht,
Tot zijn naastens smarte, -
't Plet zijn eigen kop -
God doorzag zijn harte,
En stond wrekend op!…
Dit heb ik lief
netgedicht
3.0 met 1 stemmen 41 Ik heb het leven lief
De mensen die daar dansen
De wereld en de ruime
Blauwe hemelboog
En elke dag weer nieuwe kansen
Ik heb de wereld lief
Een wonder zo geschapen
Vanaf de morgen in ’t zonnelicht
Met dieren en met bloemen
Tot ’s avonds als de zon weer daalt
En de wereld weer gaat slapen
Ik heb bovenal de Schepper lief
Die dit alles…
Een heel nieuw jaar
netgedicht
4.0 met 27 stemmen 901 Een heel nieuw jaar dat staat te blinken
als zonnelicht in kinderogen;
een heel nieuw jaar waar wij op klinken,
om moed en durf voor al ons pogen.
Een jaar dat weer naar vrede vraagt
en stil geluk graag wil behoeden;
een jaar dat o zo graag vertraagt,
geloven doet en licht vermoeden.…
Daar ginder, al over de heide
poëzie
3.0 met 17 stemmen 2.314 Hoog-open de lucht met het gouden
gewemel van het zonnelicht, fijn,
en rustig de wachtenden wouden
en licht het harte mijn.
Daar ginder al over de heide
was weelde van leven en lach,
mijn ogen keken zo blijde
dank, dank voor deze dag.…
Vuurvlieger
netgedicht
4.0 met 14 stemmen 290 leven
in afgepaste middelmaat
alles meer zo nors gegeven
alsof een wereld dan vergaat
hier mis ik zeer de monden
vol gul geschonken lach
van mensen zonder zekerheid
die geven om het geven
en leven met de dag
op uitgeslagen vleugels
draag ik aan hun verre vuur
en tracht ermee te warmen
harten die mijn bloed verwant
van zonnelicht…
In de werveling
netgedicht
2.0 met 12 stemmen 397 In de werveling van gedachten en gevoelens
komt niets meer tot rust, enkel het zoeken
vervolgt met nog meer dwaasheid en ijdelheid,
met het zonnelicht spelend tot de avond komt.
Deze zomermorgen vult zich met het kolken
van het water in het meer dat oeverloos lijkt.…
Grasland
netgedicht
3.0 met 5 stemmen 213 Geploegd, gezaaid, ’t ontluikend groen
strekt hoopvol naar het zonnelicht
de sprieten uit als tegenwicht
voor wortels die dat anders doen.
Het voorjaar draalt, de boer verschijnt
en alles boven ’t maaiveld uit
wordt neergehaald met lange streken.…
SCHADUW
poëzie
4.0 met 6 stemmen 1.402 En daarom bouwt mijn kommer aan een huis
waar lamp- en zonnelicht
getemperd zijn voor de ogen
en waar de soobre lijn van een gelaat
en waar de vrede van een vriendschap staat
lijk schaduw van een boom
over mijn hoofd
gebogen.…
SCHADUW
poëzie
4.0 met 62 stemmen 11.855 En daarom bouwt mijn kommer aan een huis
waar lamp- en zonnelicht
getemperd zijn voor de ogen
en waar de soobre lijn van een gelaat
en waar de vrede van een vriendschap staat
lijk schaduw van een boom
over mijn hoofd
gebogen.…
april 2024
netgedicht
3.0 met 3 stemmen 53 Plotseling zijn de straten
in een stralend zonnelicht gevangen
de gezichten van de mensen
glimlachen door de zachte lentewind
het groen knopt sneller dan verwacht
overal is het lentegroen als stille hoop
aanwezig, terwijl een kind roept om snoep
de bomen zwijgen, nu eindelijk geen regen
een moedereend praat tegen haar kuikens
in een ietwat…
Weerloos
hartenkreet
4.0 met 20 stemmen 2.178 Lelieblank is haar huid
Verfijnd en o zo zacht
Zacht roze haar lippen
Ietwat vochtig als ze lacht
Blond haar lang gelokt
Glanzend als zonnelicht
Benen eindeloos benen
Prachtig lijf mooi gezicht
Zij ademt geurige rozen
Is lief sensueel en slank
Ze fluistert mooie zinnen
Vervuld van zwoele klank
Ogen die verleiding spreken
Stralen licht…
Zonnestraal
netgedicht
4.0 met 67 stemmen 2.356 vrolijk op mijn tafel thuis
hun licht spiegelt zich dansend zacht
tekent kleurige rondjes op het blad
gemaakt van schitters in mijn glas
Vandaag heeft de lach het leed verjaagd
versnipperd al met kwinkse slagen
die elke traan nu weg wil dragen
die zon, die heeft ze weggevaagd
Er klinkt een lied weer in mijn hoofd
dat huppelt als dit zonnelicht…
Voor 't venster
poëzie
3.0 met 9 stemmen 1.615 De koperen sloten vonklen in het zonnelicht
En 't koeltje krult een hoek van 't gele blad om,
Waarop, gevouwen, 't handenpaar nu rust.
Op 't vensterbankje, in rode potten, bloeien
Geranium, goudsbloem en balsamien.
En langzaam drijft, aan 't smeltend blauw der transen,
De wind de wolkjes, wit als lammren, weiwaarts.…
Poëet
netgedicht
2.0 met 4 stemmen 258 van stemmen anders dan de zijne
eenzaamheid is metgezel lijkt het wel
voor al degenen die in eigen zwijgen
niets kunnen verstaan
maar hij ademt verwondering
wanneer een lelie - badend in de maan -
liefdevol het water kust
of het nijgend zware graan
vergoten tranen draagt
van een gebroken wolk
bij het zwaluwscheren
door ontstoken zonnelicht…
LIEFDESDROOM
hartenkreet
5.0 met 1 stemmen 420 Je bent lichtjaren weg, uit het zicht
jouw eeuwigheid is in het zonnelicht
je vertelt mij fluisterend verhalen
door jouw stem laat ik mij stralen
je spreekt van een onbekende wereld zo mooi zo teer
steeds herhaal je één woord, iedere keer weer
je schildert in kleuren jouw wijsheid van het leven
het is veel meer dan een aards mens mij kan geven…
Verloren in stilte
netgedicht
Er is nog niet op deze inzending gestemd. 64 in stilte fluistert de wind
dartel vogeltjes gefluit
melodieën kwetterend
bloesem bloeit
lente vandaag
ingeluid
in 't eindloos ik
geniet van zonneschijn
vragende gedachten
mijmering
kleine preveling
stralend zonnelicht
onzekere, donkere nachten
onzekerheid op het nu gericht
houdt de crisis mij op afstand
vrijheden ingekaderd
ieders…
Nacht
netgedicht
1.0 met 3 stemmen 575 Halve sikkel, helder, avondvolle maan
schemering neemt ruimte, ademt donker lucht
zonnelicht verduistert nu haar laatste zucht
in de huizen gaan elektrisch lichtjes aan
zie de bomenrand, het einde van het bos
boeren stoppen met hun werk, ze zijn bevrijd
want de oogst is binnen, alles net op tijd
ook het laatste rood verdwijnt, de nacht breekt…
Poëtisch gezien
netgedicht
3.0 met 14 stemmen 6.319 Zie hoe fel de boterbloemen kleuren
in het zonnelicht dat ze wakker kust
zo zacht, dat het goudgeel stralend rust
op de blad’ren die van knop nu scheuren
aan de waterkant, in dromen gesust
terwijl ze stil het spiegelzicht keuren
hangen de wilgen twijgend te treuren
zich van hun eigen schoonheid onbewust
in ‘t groene boord van het weidemeer…