Alle inzendingen over Zaden van de berk.

Zaden zien kiemen is niet anders dan kinderen die groeien zoals. Zoals oudemensenzielen groeien. Waar is ons wachten op? Is niet kunnen slapen wachten? Ontwaken werkt als verlichten. Verlichting van ons bewustzijn van wat waarachtig leven is. In de stilte van de nacht. Hoor hoe wind door bomen blaast.…

uit elkaar duwt jouw hijgende adem boven mijn mond het gebeurt nu slechts in brieven de tranen van het leven smaken naar Wodka alles komt in een fantasierijke stroomversnelling ik heb je over mijn diepste geheimen verteld er is geen afweergeschut of raketinstallatie alleen die heilige bloem uit de bloembollenteelt het melancholieke zaad…

Wel 't vochtig blazen door het jonge riet En kleine wilge' en berken van de wind, En 't zoele en zoete wenen, of een kind Door 't duister liep en zonder klagen schreide.…

En 't lied begon te groeien uit mijn handen lijk uit de mei het gras; nog voor ik aan die wasdom bloei en zaad kon wensen stond heel mijn herte rijp van liekens voor de mensen zodat ik dichter was.…

ogen van het vogelvolk Stil schuilt het konijn met witberijpte vacht Onder de schaduw van een verloren wolk Deze nacht is maanloos, zonder voedsel voor de pelgrim De fruitboom staat naakt, de rozenstruik enkel doorn De aarde vol grillige rotsen koud als hoorn De mol slaapt en de eekhoorn verborgen in een bladerbed Delen hun huis met het zaad…

De wijn staat te chambreren de stoepjes geschrobt te vieren dat hij is geboren terwijl hij niet eens om deze tijd geboren schijnt te zijn Nee, vieren dat het lichter wordt- de dagen weer gaan lengen- wie denkt dat wreedheid met oorlog begint heeft het mis het zaad der wreedheid ontluikt wanneer een mens een ander mens met opzet niet geeft…

Er zit echt waar, een roodborstje in ons voederhuisje de koolmeesjes komen vooral graag op de nootjes af, ook die prachtige groenlingen zijn met velen aanwezig op de grond scharrelt daar tussen het zaad een muisje.…

Het blaadje rolt zich uit de knop, Het veld wordt groen, het zaad schiet op, De nachtvorst zal 't niet plagen; Wij krijgen warme dagen. Wij hebben lang genoeg gezucht, Als werden wij vergeten; Daar komt opeens de zachte lucht...…

verdwalen in serene grond, luister naar de werkelijke verhalen die onder de oerwortels te schuilen waarin ik die met jou ruilen mag verwaaid het denken dat ik er morgen misschien net meer ben, trekt een vaag gevoel van pijn in ziel en over de horizon van idealen die ik zolang heb gekoesterd, als een zilverberk, in zijn overdaad zijn zaad…

de grondbeginselen te schuilen waarin ik die met jou in overeenstemming ruilen mag, in het verwaaide denken dat we er morgen misschien niet meer zijn, trekt een vaag gevoel van pijn in de ziel van het loslaten aan de horizon van idealen maar zolang die er nog zijn die te koesteren vermeerdert de zilverberk zijn overdaad in het zaad…

Grosso modo hoor, niet tot in kleinste onderdelen Maar van buiten is 't als dag en nacht zoveel ze schelen - Haar ronde vormen geven charme, hij, natuurmisdeelde, Zal zonder warme charme eerder zelf zich gaan vervelen Met een vooraanstaand lid dat zijn postuur hem biedt aan leden, Gestimuleerd door secondanten om zijn zaad…

Ik heb het nooit onder stoelen of banken gestoken ik vind vrouwen mooi en aantrekkelijk en sterk ik vond dat ik daarom niet mocht spotten met ze ik kreeg van oorsprong de heren van de Here ik val op mannen maar vrouwen bevallen me ik heb de bevalling meegemaakt van mijn dochter ik ben wel homo maar ik heb ook gewoon zaad ik heb het gedoneerd…

nog veel te leren valt , een geschiedenis die net wat anders is omschreven overspoelt door beelddromen met overvloed en in de bizarste fantasieën en ideeën waar geen end aan komt, tot ik onverhoeds wakker schrik in de ongeschreven eigenheid van onze partituren, waarin ik geen verweer meer in herken, en wordt de kleur van het blanke zaad…

De eerste ontmoeting lag als een borreling als rusteloos zaad in een vruchtbare akker te rijpen met de onbewezen wetenschap in de beslotenheid van het onvoorwaardelijke dat we in ongemeten tijd in het eerste aanzicht beter zouden begrijpen dat het kiemt uit de overlevering van leed uit alle onmogelijkheden, die uit zuivere aarde hun…

Is het een ronde cel, die vraagt om zaad? Of zijn het hemels, in een hels heelal? Is het een vrouw? Een Godin? Is het man? Een God? Een kind? Zijn het hemeldragende mannen, die lieve vrouwen nodig hebben? Is het een ster, die onze zon is, en om schone aarde vraagt? Bodem, die voeding wil?…

Schraal waren de Schalen Waarvan we vraten Als nietszeggende Nazaten Van zij die kwamen Zagen En namen We voelden ons bekwaam Maar alles Dat wij zagen Werd vertroebeld Door dagen Die we leken Te beamen Voorvaders vergaten Dat veelvraten Niets bezaten Zonder Het planten Van onheilspellende zaden In de gronden van Zij die…

iets meer verraadt hoe Dorothea met haar vak omgaat, als doctoranda in het leven staat Van ouderloze androgyne wezen alleen door hen en verder door geeneen in eigen kring, na onderling beraad in 't zadel van cathedra wordt gehesen Och, Dorothea wilde doctor wezen maar wist hoe moeizaam promoveren gaat als masculiniteit van Hermes' zaad…

Soms slaat het weerlicht in mijn pen, en wordt de inkt bloedlink en heet. Dan moet ik schrijven wie ik ben en wat ik van het leven weet. Dus schrijf ik met een kwaaie kop: Dit is de mens: hij laat zijn adem gaan van in naar uit van grens tot grens. En die zeventien woorden luchten fantastisch op.…

Het wordt weer lentegroen en zelfs het stoplicht in de straat staat minder vaak op rood dan toen het winter was. Ondanks die vrolijkheid is dit seizoen het meest geschikt voor elke tijd die het vertikt tussen jouw klok en de mijne tot wij gaan winteren en spoorloos verdwijnen.…

Zo ligt zij daar, haar handen in de schoot, over haar zinloos moederschap te mokken: haar ene, de zachtmoedige is dood, en Kaïn, die het teken draagt, vertrokken. Zonder gezicht is de haat tegen haar god wiens plan als vonnis aan haar werd voltrokken en zonder mond vervloekt zij fel het lot dat baren degradeert tot domweg fokken van…

Ze kunnen worden afgeschreven als feitelijk irrelevant, maar alles groeit uit hun verleden en alle jaren komen uit hun hand: Vaders en moeders blijven heel een leven als goden over iemands chaos zweven zonder te komen tot het scheiden van water en land.…

Haar hoofd een stad te vol om er weer kind te kunnen zijn. Maar in dat labyrint stond nog gegrift een vaderhuis met vele woningen; toen raakte zij op drift. Alle dimensies werden in haar wit, getallen cijferden zich weg uit reeksen en elke volzin weigerde te zijn. Zij werd een interlinie tussen dit en dit terwijl haar ogen keken…

Mijn vader is alleen nog jas; mijn opa nog alleen het dragen. De eerste nog het ijs, de tweede slechts het dooien. Ach ja, mijn vader en mijn vaders vader: de één van vuur de as de ander het verstrooien.…

De onvrede op de straathoek roept rood rijdt door rem af. De onvrede van de buren is veel groter en met meer. De onvrede op het scherm is een onwaarschijnlijk lage resolutie Onvrede vooral op maandagmorgen goed uit te tekenen in rood en zwart… …en waar ik de vrede zoek is vrede zoek en komt de zoeker altijd ongelegen.…

Toen we jonger waren hadden we in nachten als deze elkaar bemind naar de mate van onze dronkenschap en geilheid. Toen we jonger waren was het leven bloed en adrenaline. Toen we jonger waren: elke morgen een handvol ijs elke middag een parasol elke avond een paarse sjaal Ach ja, zo was het toen we jonger waren en nachten…

Was jij een bloem ik had je in een oud boek verzameld tussen bladen, gedroogd tot een kantwerk van transparant voortduren. Maar boeken zijn gedoemd tot stof en pulver, en wat dan nog van jou? Was jij een liefdeswoord ik had je op mijn schrijftafel lettergreep voor lettergreep ont- rafeld om de wezenseigen kern te vinden.…

Vroeger neukten we op de Bolero van M. Ravel, in lekker langzaam ritme onszelf een climax, hoogtepunt, je kent dat wel. Mijn buurmeisje intussen draait house van zoveel bpm door bonken begeleid van heimachines in de nieuwbouwwijk. Je kunt maar beter ff iets gaan doen met bollen en breipennen: moeiteloos sokken op maak van wol of…

De verf die aarzelt in de kwast, het doek dat droog blijft, omdat iemand dreigt te kijken. De hand die boven de toetsen hangen blijft omdat de speler weet dat muren horen. De pen die letters absorbeert om het verhaal onleesbaar te doen zijn voor een geheime dienst. We moeten onze woorden doven en onze handen zwijgzaam maken…

Alles even buiten beeld geraakt toen jij daar vóór kwam staan: de tuin, het dagelijkse huis, de avondkamer nakijkwerk. Niets zal ook ooit nog eender zijn, of liggen in hetzelfde licht, zelfs bij een stap opzij: het verre dorp, de wagen met de os. Ik zit er niet zo mee, zolang jij blijft mijn uitzicht op het verre sprookjesbos…

Ik weet dat jij er bent wanneer de tocht mij overvalt, het dal mij opslokt, het pad steil afloopt en stenen zeer doen aan mijn voeten. Jij zegt: kop op, als je eens omhoog keek, jongen: pijnbomen staan weer in bloei en uit de rotsen groeit een plant die hen in spleten breekt, alles zal vlak worden, ooit. Ooit alles vlak: het…