Alle inzendingen over Zandloper

mijn ogen ligt het vaarwel in donkere schijven wanneer herfst kringen loopt over dagen telkens zijn het andere, nooit geheel dezelfde; kortademig en scherp gesneden het zoeken wordt transparant alsof ik uren stil sta om morgen weer te herhalen de nacht sluit het huis, in en uit hoog en laag in en uit ik ben de zandloper…

(een naamdicht) A ls een klein vlak . L and, dat saai .. B lank kleurt, ..... A ls ..... Y ell .. R oept: ´Word . A ls wij!´, sterft K leur, wordt het doods.…

(een acrostichon) O m speels en toch .... P a te zijn, .... V alt vast ........ O p ....... E en ..... D ag ook . E ens mee, maar N u niet –echt niet!…

T rap maar tot er . O oit iets van ... E en lijn ..... K omt ...... O f ... M eet: een . S treep die je T ocht een doel geeft.…

Zoveel glimlachen gaan verloren achter al die mondkapjes. De zon gat onder huizen weven schaduwen in stille straten. Bottende knoppen smeltend ijs, pas gewassen groen bladeren. Achter elke deur tikt de klok die het geluk van thuis wil proeven. De wereld is mooi als je de triestheid wegdenkt woorden vallen stil. De psychiater…

Lange vingers glippen door het zand en draaien de zandloper om. Boa's nemen de wijk en laten hun tanden zien niet te handhaven. We willen allemaal een betere wereld maar het lukt voor geen meter. Maanlicht op het water ik heb heimwee naar de toekomst waar is de vrijheid?…

de wind blaast een blues door onze verwaaide haren we deinen mee met melancholische golven terwijl we nog wat tijd stelen uit de verstrijkende zandloper je fluistert zacht adieu cherie ik vang je woorden op mijn lippen polijst ze, kus je nog eenmaal we overstemmen de branding met een laatste liefdeskreet en dragen de nacht…

Op de snaren van het tijdsbeeld, vibreren rusteloze zandlopers. Roestig hoefijzer vangt veel tijd aan de muur, waar is het geluk? Vingers bespelen een oude harp, snaren breken, er vloeit bloed. Regendag, gevuld met niets dan buien, ook in het goede en kwaad. De tijdsreiziger ziet geen nieuwe landen maar met andere ogen.…

Al door de natuur afgeschreven freewheelen we op reserves door de herfst van ons leven Wijsheid door levenservaring plaatst verstand aan het roer dat oergevoelens relativeert We glimlachen om de Zeisenman die fluitend op z'n benen lippen namen op zandlopers graveert Levensherfst 'n geestelijke reis veel mag niets hoeft, 't…

de zandloper was gestart huwelijk dreef op drijfzand gebaseerd op creditcard hij strooide zand in haar ogen terwijl delvend zijn eigen graf zij ging voor vermeend vermogen haar lage dunk keek op hem neer tijd heeft vleugels en geen teugels dreigend zwaaiend haar schietgeweer zijn laatste sorry klonk toch wat pover zijn zandwinkeltje…

De tijd hij fladdert door de armen, het fijne zand verglijdt door zandlopers en de dunne vingers van een uitgestoken hand, de laatste korrels sisten me de namen toe van woorden uit het hart die we gisteren nog niet wisten , ze sliepen bij het horen en glipten weg in eeuwigheid,in je ogen het licht gemaakt of door handen die hem…

droge zolderlucht kleeft op haar huid als ze de jurk naar buiten haalt de voile naast haar schaduw op de grijze tegels slepend houdt er is geen hoofd, geen haar, geen steen nauwelijks ruikt ze bloemen nergens in de stad een klok die luidt enkel een zandloper wankelend wit nu uitgetelde dagen een te breed geworden taille op dronken benen…

Weer laat de nacht een zandloper vol gedachten stromen een reis door de tijd die te langzaam wegtikt minuten dromen zich een eeuwigheid en het donker raakt de tel kwijt in het zwarte niets dat anderen laat slapen maar mij genadeloos wakker houdt tot de ochtend de zon op laat gaan als een zachte deken over het bestaan van licht…

Ik ben geen zandloper en geen stolp. Ik ben je dochter. Stil. ------------------------------------- Meandermagazine 431, juni 2012.…

Zwemmen naar verre horizonnen, waar momenten ons leven leren, waar wolken eeuwig verder drijven, waar zandlopers steeds weer keren.…

geluidsdragers van lopend vuur, trommels verkondigen wat bewaard werd in een zandloper van de natuur, door haar onbestaande pennen worden nieuwe klinkers gevormd, klank van onbestaande woorden, in de mix van letters is alles al geschreven, kunnen we maar geduldig zwijgen tot de bloem van de taal zich openbaart.…

Terwijl stadionlampen Hun licht in aanvankelijke Fletsheid op betonnen Muren werpen Zwermt anderhalf uur Voor het treffen een Golf van tienduizenden Spreeuwen in de Avondschemering Die voor alles het Afscheid in zich draagt, Vormen aannemend Die bol en rond zijn Maar ook langwerpig Als een zandloper uitgezakt Legt ze…

Goede nacht! goede nacht! ‘k Heb mijn levenstaak volbracht, En mijn uurglas is verstreken ‘k Voel mijn wenende ogen breken; ‘k Voel, o dood! Uw ijzeren macht, Goede nacht, goede nacht!… ’t Is voorbij, ’t is voorbij, Al wat mij aan deze zij Van het graf ooit vreugd kon lenen Ook ’t verdriet dat mij deed wenen. ‘k Ben aan ’t eind der woestenij…

Vermomd als Dokter, Zandloper en Joker Brouwt ie in zijn kolven de zwarte loper. Doofpotten: zalfpotten met zachte zalven, Eeuwen streek ie ze leeg aan de galgen. ------------------------------------- uit: 'In de waterwingebieden', 2000.…

Ik heb gewacht mijn liefste ik wachtte dag en nacht met een gebroken zandloper mijn halve leven afgewacht ondanks invitaties waarvan enkele van jou bleef ik wachten op het wonder het wonder dat komen zou Laten we nu trouwen liefste we zijn al lang genoeg alleen we kunnen samen eenzaam zijn jij wacht toch eveneens?…

Door de zandloper viel de stilte, een laatste korrel liefde, om die ons te schenken, daaruit valt alles nog te leren, meer kon ze ons niet geven. - Opgedragen aan vrienden voor een groot verlies en alle kinderen van de wereld.-…

het wordt stil om me heen of krimpt het buiten in mijzelf heeft elke mens dat gemeen een geringer en dalend gewelf zal het de rijkdom zijn die mij verblindt en goed is gezind dan wel de som van weerstand en verlies die altijd komt maar ik niet verkies het kan de telkens kerende zandloper zijn die mij vermoeid doet raken en aan een…

Zoals bladeren vallen in het bos laten wij de toekomst los De zandloper van het leven loopt leeg eens ‘t einde in zicht Als ons hart en handen beven doet de dood onze ogen dicht Er is nog tijd er zijn nog dagen en warme armen om ons heen En vooraleer we stil vervagen enkel een naam nog op een steen houden we het leven vast Zijn we op aarde…

Tijd lijkt een zandloper die gewoon leeg wil gaan eens zal ‘t ruisen stoppen als wij weer bij elkaar staan.…

De schors bewaart het hart dat ik ooit in bomen heb gekerfd, de levensringen blijven de bast en de kern zo zwart zoals mijn gedichten vol fabels zijn geverfd, daarop heb ik mij telkens weer verkeken, wel de grenzen opgezocht, die bleken in waarheid flexibel te verschillen, te verbleken in onze zandloper loopt het zand in…

verbonden door een las onmogelijk meer los zelfs niet in de war met tussenschakel oneindige reeks ovaal rond overal omarmend veel vrienden het midden eind en begin zandloper D – sluiting schroef en oog blad en steen gespannen kracht sprekende letter niet strak staand schots en scheef losjes liggend stevig staal roestig…

Wanneer de zee ’s nachts volloopt met tranen, rukt en raast de storm door de zandloper van mijn maangestalte. De wind verslindt mijn verbrijzelde wangen en draagt mijn hoofd naar het koude deken dat golvende schaduwen overdekt. Op klanken van het kerend tij huilt de regen eenzaam verder.…

Ze kantelen over het randje van mijn blikveld in het draaikolkend keelgat van een zandloper misschien. Wie zal het zeggen. -------------------------------------------------------------------- In opdracht gemaakt voor Oud Kerkhof in Hasselt, opgenomen in de bundel 'Pritt.stift.lippe', 2004.…

meer klopt Als een klok die niet meer tikt Is de strijd tegen de klok Een verloren strijd, Want het leven heeft geen tijd Om stil te staan in het verleden Het verleden is niet het heden, Maar een race altijd tegen de dood, Want elke seconde van de klok Is een tel van je leven Die je niet kunt vergeten, Want het leven heeft geen grote zandloper…

ik zie het beven van de zee in de branding van eb en vloed krachtig afgescheiden pijnlijk verlangen in stilte weggevloeid ik zie het nemen van de zee in een onstuimige stroom het strand is weer klem gezet piekeren in slapeloosheid een machteloos verzet ik zie het geven van de zee als zandloper langs het water de jutter zwerft nog rond…